Η αποσύνθεση μιας κάποτε δεμένης οικογένειας αλλά και η έννοια της κατοικίας σε ένα φιλοσοφικό πλαίσιο είναι θέματα που απασχολούν έντονα τη σκέψη του σκηνοθέτη- πρώην κριτικού κινηματογράφου- Ολιβιέ Ασαγιάςστις «Στιγμές αγάπης» («L΄ heure d΄ete»), τη μοναδική νέα ταινία που προβάλλεται στις αίθουσες στη θεωρητικώς χειρότερη κινηματογραφική εβδομάδα του έτους.

Λίγο πριν από τον θάνατό της μια αριστοκρατική, ηλικιωμένη γυναίκα ( Εντιθ Σκόμπ ), καλεί στο πατρικό τους τα τρία παιδιά της. Θέλει να διευθετήσει τα ζητήματα της περιουσίας της και παράλληλα να συσφίξει δεσμούς που έχουν χαλαρώσει και να κλείσει ανοιχτούς λογαριασμούς (είναι κληρονόμος μιας εξαιρετικής συλλογής έργων του 19ου αιώνα και θέλει τα έργα να διαφυλαχθούν και να εκτεθούν σε μουσείο ως ιδιωτική συλλογή).

Επιθυμεί επίσης τη διαφύλαξη του οίκου της. Ωστόσο η κόρη ( Ζιλιέτ Μπινός ) κάνει καριέρα στην Αμερική και ο μικρός γιος ( Ζερεμί Ρεϊνέρ ) είναι διευθύνων σύμβουλος μεγάλης εταιρείας αθλητικών ειδών στην Ασία. Ο μόνος που προσπαθεί να κρατήσει ζωντανές τις αναμνήσεις είναι ο πρωτότοκος γιος ( Σαρλ Μπερλίνγκ ) στον οποίο και εστιάζει η ταινία.

Η πρώτη πράξη, με όλα τα μέλη της οικογένειας για μία και μοναδική φορά συγκεντρωμένα μαζί, είναι σίγουρα η πιο ενδιαφέρουσα, καθώς αντλεί δυνατά συναισθήματα μέσα από την ανάπτυξη των ηρώων. Το τμήμα αυτό θυμίζει κάπως μια σύγχρονη εκδοχή τού «Μια Κυριακή στην εξοχή» του Μπερτράν Ταβερνιέ . Στη συνέχεια όμως η ταινία πλατειάζει και «κουράζεται», όχι τόσο με τα προσωπικά προβλήματα του πρωτότοκου γιου αλλά με τις επίμονες λεπτομέρειες που αφορούν τα έργα τέχνης και τις γκαλερί, οι οποίες φαντάζουν ξένο σώμα μπρος στο κυρίως σώμα του φιλμ.