Μήπως στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές θα έπρεπε να ψηφίζουν και οι Ευρωπαίοι, αφού πρώτα αποκτήσουν και την αμερικανική υπηκοότητα;

O Μπαράκ Ομπάμα είναι ο πρώτος αμερικανός υποψήφιος πρόεδρος που εμφανίστηκε σε δημόσια, ανοιχτή συγκέντρωση στην Ευρώπη, στο Βερολίνο. (Πρόεδροι έχουν προηγηθεί τρεις: ο Κένεντι, ο Ρίγκαν και ο Κλίντον.)

Η συγκέντρωση ενός υποψηφίου προέδρου δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί αλλιώς παρά προεκλογική και έτσι έγινε δεκτή στις ΗΠΑ, όπου είχε και την ανάλογη απήχηση. Αλλά το ακροατήριο του Ομπάμα στο Βερολίνο είναι δυνατόν να το δεχθούμε ως προεκλογικό, τη στιγμή που όσοι μαζεύτηκαν να τον ακούσουν δεν πρόκειται, εκ των πραγμάτων, ποτέ να τον ψηφίσουν καθώς δεν είναι αμερικανοί πολίτες; Ασφαλώς όχι.

Ισως όμως το ιδιόρρυθμο αυτό ακροατήριο αξίζει να μας σπρώξει σε μια επόμενη σκέψη: Μήπως στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές θα έπρεπε να ψηφίζουν και οι Ευρωπαίοι, αφού πρώτα, βέβαια, εκτός από την οποιαδήποτε ευρωπαϊκή, αποκτήσουν και την αμερικανική υπηκοότητα.

Σε πρώτη προσέγγιση μια τέτοια θέση ακούγεται εξωφρενική. Δεν είναι όμως η πρώτη φορά που διατυπώνεται. Την έχει υποστηρίξει, ήδη από το 2002, στο σύντομο αλλά εξαιρετικά πυκνό, περιεκτικό δοκίμιό του Το Εδικτον Του Καρακάλλα ο κάποτε οπαδός του Τσε Γκουεβάρα και σήμερα φανατικός φιλοαμερικανός, ο γάλλος φιλόσοφος Ρεζίς Ντεμπρέ. Η αναφορά στον ρωμαίο αυτοκράτορα Καρακάλλα έχει το νόημά της. Οι Ηνωμένες Πολιτείες για τον Ντεμπρέ αποτελούν μια σύγχρονη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Οπως η αρχαία εκείνη Ρώμη, έτσι και η Αμερική αντιμετωπίζει την πολιορκία των «Βαρβάρων», με κορυφαία εκδήλωση την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Οπως οι Ρωμαίοι, έτσι και οι σύγχρονοι Αμερικανοί έχουν ανάγκη να στηριχθούν στους φυσικούς τους συμμάχους. Την εποχή του Καρακάλλα φυσικοί σύμμαχοι της Ρώμης ήταν όλοι οι ελεύθεροιμη δούλοι αλλά και μη Ρωμαίοι- κά τοικοι της Αυτοκρατορίας. Ο Καρακάλλας με μια τολμηρή απόφαση τους συσπείρωσε. Τους ονόμασε όλους ρωμαίους πολίτες. Γιατί να μη γίνει το ίδιο και με τους ευρωπαίους συμμάχους της Αμερικής; Γιατί να μην τους εκχωρηθεί και η αμερικανική υπηκοότητα, με όλα τα συναφή δικαιώματα και τις υποχρεώσεις; Τεχνολογικά και οικονομικά, υποστηρίζει ο Ντεμπρέ, και σε αυτό δεν έχει άδικο, ο ευρωαμερικανικός ενιαίος χώρος έχει ήδη ενοποιηθεί. «Χρειάζεται λιγότερος χρόνος να πάμε με την Condorde (τόσο αριστοκράτης έχει γίνει ο πρώην γκουεβαρικός!) από τη Νέα Υόρκη στο Παρίσι παρά από την Ανατολική στη Δυτική Ακτή των ΗΠΑ με Μπόινγκ… Ο Ατλαντικός μάς ενώνει, όπως κάποτε η Μεσόγειος ένωνε τους προγόνους μας». Δεν μας μένει περά να βγάλουμε τα αναγκαία πολιτικά συμπεράσματα. «Γιατί πρέπει να συνεχίζουμε να έχουμε δύο δημάρχους για ένα και μοναδικό παγκόσμιο χωριό; Δύο εκλεγμένες κεφαλές για ένα ενιαίο γεωστρατηγικό συνεχές;». Το λογικό είναι να συμπήξουμε μιαν ενιαία ευρωαμερικανική συνομοσπονδία. Για να αντιμετωπίσουμε κάπως πιο αποτελεσματικά την πλημμυρίδα των- υποκειμενικών ή αντικειμενικών- εχθρών που απειλεί να μας κατακλύσει. «Ο Κομφούκιος και ο Αλλάχ» συνεχίζει ο Ντεμπρέ, δηλαδή η κινεζο-ισλαμική παράταξη, ανεξάρτητα αν δεν έχει ακόμη οργανωθεί συνειδητά, «ελέγχουν το 70% των αποθεμάτων του πετρελαίου και τους δύο σε κάθε τέσσερις ανθρώπους». Αυτοί οι πληθυσμοί είναι ηλικιακά νέοι σε σύγκριση με την Ευρώπη, τη Γηραιά, και επιπλέον μορφώνονται συνεχώς αφαιρώντας μας το μοναδικό στρατηγικό πλεονέκτημά μας. «Ο έλεγχος των τεχνολογιών αιχμής θα μας διαφύγει- ήδη οι μισοί Ινδοί και τα τρία τέταρτα των Κινέζων ξέρουν να γράφουν και να διαβάζουν». Η συνομοσπονδία θα συνεισφέρει στην Αμερική- που τη διαβρώνουν εσωτερικά οι ισπανογενείς, οι νέγροι και οι Ασιάτες- «τριακόσια εκατομμύρια Ευρωπαίους, λευκούς, χριστιανούς, κληρονόμους των Ρilgrim Fathers». Σε αυτή τη θέση του αναγκαίου, του ευκταίου εξαμερικανισμού της Ευρώπης, όπως τη διατυπώνει ο Ντεμπρέ, θα μπορούσε κανείς να αντιτάξει τη θέση της διαμόρφωσης ενός κόσμου διπολικού, με την Ευρωπαϊκή Ενωση στον ρόλο ενός αντιβάρου της Νέας Ρώμης. Σε μια συνεδρίαση του προεδρείου της συνέλευσης του Ευρωπαϊκού Συντάγματος είχα υποστηρίξει με φούρια την ανάγκη μιας πραγματικής ευρωπαϊκής ομοσπονδίας. «΄Η αυτό ή θα γίνουμε όλοι Αμερικανοί» είχα καταλήξει. «Είμαστε Αμερικανοί» μου παρατήρησε ψυχρά ο πρόεδρος Ζισκάρ ντ΄ Εστέν. «Νous sommes des Αmericains».

Ναι, είναι αλήθεια, από μιαν άποψη είμαστε όλοι Αμερικανοί. Η μεγάλη επιτυχία της προεκλογικής συγκέντρωσης του Ομπάμα στο Βερολίνο σιωπηρά αυτό ακριβώς μας λέει. Κι όμως υπάρχει κάτι παράδοξο στο σημείο αυτό. Τους επίδοξους ευρωπαίους ψηφοφόρους του- λευκούς εκ γενετής και τρεις γενιές Αρίους- τους μάζεψε στο όνομα της Αμερικής ένας νέγρος υποψήφιος πρόεδρος. Μήπως φτάνει η ώρα για την Αμερική να ξεπεράσει και τον ατλαντισμό του Ντεμπρέ και τον διπολισμό των ευρωκρατών; Μήπως φτάνει η ώρα για την Αμερική να πάρει στα δικά της χέρια το μόνο, ικανό να μας βγάλει από το αδιέξοδο, πολιτικό πρόγραμμα, την προσπάθεια για μια παγκόσμια συναδέλφωση;

Μήπως για την Αμερική- που τόσες φορές τους τελευταίους τρεις αιώνες στάθηκε στην πρωτοπορία των αγώνων της ανθρωπότητας για την ελευθερία και την πρόοδο- σημαίνει ξανά μια τέτοια μεγάλη ώρα, μακριά από τα φρικαλέα εγκλήματα των στρατών της αλλά κοντά στις ανθρωπιστικές φιλοδοξίες των δημιουργών της και στα μεγάλα επιτεύγματα του λαού της;

Ο κ. Γ. Κατηφόρης είναι οικονομολόγος, πρώην ευρωβουλευτής.