«ΗΑθήνα χάνει σιγά σιγά το παρελθόν της.Πολλά κτίρια του Μεσοπολέμου,υψηλής αρχιτεκτονικής αξίας,έχουν γίνει ερείπια και γκρεμίζονται.Πρόκειται για μνημείαγια τα οποία δεν ενδιαφέρθηκε κανένας και η Πολιτεία δεν φρόντισε να τα προστατεύσει» αναφέρει η κυρία Ειρήνη Γκρατσία από την ομάδα «Μonumenta» που δραστηριοποιείται γύρω από την προστασία της φυσικής και αρχιτεκτονικής κληρονομιάς και εκδίδει το ομώνυμο ηλεκτρονικό περιοδικό (www.monumenta.org). «Ηδηπολλά κτίρια της δεκαετίας του 1920 έχουν ισοπεδωθεί,ενώ το ίδιο πάει να συμβεί και με το κίνημα του Βauhaus,δηλαδή της δεκαετίας του 1930» αναφέρει με μια δόση πικρίας. Η εικόνα της πόλης αλλάζει και η ταυτότητά της χάνεται, και γι΄ αυτό «σίγουρα έχουν κάποιο μερίδιο ευθύνης και οι σύγχρονοι αρχιτέκτονες» επισημαίνει η κυρία Τζιρτζιλάκη.
Το βέβαιον είναι ότι το μεγάλο στοίχημα αυτής της πόλης που διογκώνεται και αλλάζει τρομακτικά είναι η διατήρηση του ανθρώπινου χαρακτήρα της. Και αυτό μάλλον είναι δύσκολο να συμβεί έξω από τις γειτονιές, τα πάρκα και τις πλατείες, δηλαδή τον ελεύθερο, δημόσιο χώρο.
Το παρελθόν που χάνεται
Είναι εκεί από επιλογή, θυμό και αγανάκτηση. Προέρχονται από κάθε περιοχή, ηλικία και κοινωνική τάξη. Μάχονται για το αυτονόητο δικαίωμα στον ελεύθερο, δημόσιο χώρο και κινητοποιούνται για τη μοίρα ενός πάρκου, μιας πλατείας, τις τύχες μιας περιοχής ή ενός ιστορικού κτιρίου. Ο λόγος για τα νεοπαγή κινήματα της πόλης, συλλογικές εκφράσεις με πυρήνα και άξονα τη γειτονιά, που έρχονται να επανακαθορίσουν τη σχέση του (αμίλητου με τον γείτονά του από τη δεκαετία του 1970) Αθηναίου με την πολύπαθη πόλη του.
Είναι εκεί από επιλογή, θυμό και αγανάκτηση. Προέρχονται από κάθε περιοχή, ηλικία και κοινωνική τάξη. Μάχονται για το αυτονόητο δικαίωμα στον ελεύθερο, δημόσιο χώρο και κινητοποιούνται για τη μοίρα ενός πάρκου, μιας πλατείας, τις τύχες μιας περιοχής ή ενός ιστορικού κτιρίου. Ο λόγος για τα νεοπαγή κινήματα της πόλης, συλλογικές εκφράσεις με πυρήνα και άξονα τη γειτονιά, που έρχονται να επανακαθορίσουν τη σχέση του (αμίλητου με τον γείτονά του από τη δεκαετία του 1970) Αθηναίου με την πολύπαθη πόλη του.
Είναι εκεί από επιλογή, θυμό και αγανάκτηση. Προέρχονται από κάθε περιοχή, ηλικία και κοινωνική τάξη. Μάχονται για το αυτονόητο δικαίωμα στον ελεύθερο, δημόσιο χώρο και κινητοποιούνται για τη μοίρα ενός πάρκου, μιας πλατείας, τις τύχες μιας περιοχής ή ενός ιστορικού κτιρίου. Ο λόγος για τα νεοπαγή κινήματα της πόλης, συλλογικές εκφράσεις με πυρήνα και άξονα τη γειτονιά, που έρχονται να επανακαθορίσουν τη σχέση του (αμίλητου με τον γείτονά του από τη δεκαετία του 1970) Αθηναίου με την πολύπαθη πόλη του.
Ακολούθησε το Βήμα στο Google news και μάθε όλες τις τελευταίες ειδήσεις.
