Τι θα γίνει αν οι πολιτικοί κληθούν να εφαρμόσουν τις προεκλογικές τους διακηρύξεις;
Κάποιες φορές στην πολιτική, ειδικά κατά τις προεκλογικές εκστρατείες, τα κόμματα γίνονται ένα με τα σλόγκαν, σε σημείο που κανείς δεν σταματά να σκεφθεί τι λένε, αν η πραγματικότητα έχει αλλάξει κ.λπ. Δύο είναι σήμερα τα παραδείγματα στις ΗΠΑ: «οι Δημοκρατικοί υπέρ του Αφγανιστάν» και «οι Ρεπουμπλικανοί υπέρ της υποθαλάσσιας εξόρυξης πετρελαίου».
Οι Ρεπουμπλικανοί επιδεικνύουν τέτοια εμμονή με την ιδέα ότι μπορούμε να λύσουμε το σημερινό μας ενεργειακό πρόβλημα με τις εξορύξεις, που η επαναλειτουργία των πετρελαιοπηγών αυτών έχει αναχθεί σε απάντηση για κάθε ενεργειακό ζήτημα.
Οποιος ρίξει μια ματιά στη μεγέθυνση των μεσαίων τάξεων σε όλον τον κόσμο και στην αυξανόμενη ζήτηση για φυσικούς πόρους που προκαλείται από αυτήν, συν τους κινδύνους από το φαινόμενο του θερμοκηπίου που απορρέει από την εξάρτησή μας από τα ορυκτά καύσιμα, μπορεί να δει ότι οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας πρόκειται να καταστούν η νέα μεγάλη παγκόσμια βιομηχανία εφόσον η ανάπτυξή μας θα είναι σταθερή.
Γι΄ αυτό η χώρα που έχει τη μεγαλύτερη βιομηχανία καθαρής ενέργειας θα είναι αυτή που θα επιδείξει τα μεγαλύτερα τεχνολογικά επιτεύγματα και που θα δημιουργήσει εκατομμύρια θέσεις εργασίας και χιλιάδες νέες επιχειρήσεις, όπως συνέβη με την επανάσταση στον χώρο της Πληροφορικής.
Οι Ρεπουμπλικανοί, με το να επαναλαμβάνουν το μότο της υποθαλάσσιας εξόρυξης πετρελαίου, εστιάζοντας σε ένα καύσιμο του 19ου αιώνα, μου θυμίζουν κάποιους που το 1980 υποστήριζαν ότι έπρεπε να διοχετεύσουμε όλα τα κονδύλιά μας σε περισσότερες και πιο φθηνές γραφομηχανές, ξεχνώντας αυτό που ονομάζεται ηλεκτρονικός υπολογιστής. Είναι μια στρατηγική για να γίνει η Αμερική δεύτερης τάξης δύναμη και οικονομία. Και οι Δημοκρατικοί ωστόσο έχουν το δικό τους μερίδιο. Για πολλούς εξ αυτών ο πόλεμος στο Αφγανιστάν ήταν πάντα ένας «καλός πόλεμος», σε αντίθεση με το Ιράκ. Εχω τη γνώμη ότι ο Μπαράκ Ομπάμα πρέπει να αναρωτηθεί ειλικρινά: «Υποστηρίζω την αποστολή περισσοτέρων στρατιωτών στο Αφγανιστάν επειδή θεωρώ ότι η Αμερική μπορεί να κερδίσει εκεί ή επειδή πιστεύω πράγματι ότι αυτό θα θέσει τέρμα στην τρομοκρατία; ή το κάνω απλώς γιατί, αν θέλω να εκλεγώ σε αυτήν την Αμερική όπως έχει διαμορφωθεί μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, πρέπει να έχω έναν πόλεμο για να κερδίσω;».
Η αλήθεια είναι ότι το Ιράκ, το Αφγανιστάν, η Σαουδική Αραβία, ο Λίβανος και το Πακιστάν είναι απλώς διαφορετικά μέτωπα του ίδιου πολέμου. Το βασικό πρόβλημα είναι ότι ο αραβομουσουλμανικός κόσμος έχει αποτύχει να εκσυγχρονιστεί και αν η τιμή του πετρελαίου δεν ανερχόταν στα 120 δολάρια το βαρέλι, αυτή η αποτυχία θα ήταν ακόμη πιο προφανής. Επί μακρόν στην περιοχή κυριαρχούν η αυταρχική πολιτική, η ανεργία των νέων, τα παρωχημένα εκπαιδευτικά συστήματα, ένα θρησκευτικό κατεστημένο που αρνείται τη μεταρρύθμιση και πλέον μία θρησκεία θανάτου που ηρωοποιεί τους νεαρούς βομβιστές αυτοκτονίας.
Αυτό το «κοκτέιλ» είναι η πραγματική πηγή τρομοκρατίας που εκμεταλλεύθηκε- και εκμεταλλεύονται- ο Σαντάμ Χουσεΐν, η Αλ Κάιντα, οι μυστικές υπηρεσίες του Πακιστάν, η Χεζμπολάχ, οι Ταλιμπάν. Η διέξοδος είναι η αλλαγή πολιτικής. Προτού οι Δημοκρατικοί ενστερνιστούν το σύνθημα «Περισσότεροι στρατιώτες για το Αφγανιστάν» θα πρέπει να αναρωτηθούν αν είναι στρατηγική για να κερδηθεί ο πόλεμος- όχι οι εκλογές.
