Στο ερώτημα αν φταίνε οι τοίχοι που είναι άσπροι, άσπιλοι και προκλητικοί ή οι καλλιτέχνες των δρόμων που τους γεμίζουν με γκραφίτι, η απάντηση είναι… τίποτε από τα δύο. Για την Πλάκα, τουλάχιστον, προστατευόμενη διά νόμου παραδοσιακή συνοικία λόγω του ιδιαίτερου ιστορικού και αρχιτεκτονικού χαρακτήρα της, την ευθύνη φέρει ακέραιη το υπουργείο Πολιτισμού. Ολοι οι δρόμοι γύρω από την πλατεία Μοναστηρίου στην ανηφοριά προς την Ακρόπολη το φωνάζουν. Διοσκούρων, Πολυγνώτου, Μουσαίου, Αρεως, Πανός. Γιατί εδώ τα περισσότερα σπίτια ανήκουν στο ΥΠΠΟ: δεν υπάρχουν ιδιώτες ιδιοκτήτες οι οποίοι κάποια στιγμή θα «σβήσουν» τα γκραφίτι. Εδώ πας ανήρ ξυλεύεται. Και αν υπάρχει μια περίπτωση να μη «ζωγραφιστεί» κάποιος τοίχος, αυτό θα συμβεί μόνο αν έχει προηγηθεί- ή… ακολουθήσει- αφισοκόλληση. Ωραίες, ανακαινισμένες οικίες με φουρούσια και καράβολα ή ερειπωμένες, που ζητούν επί ματαίω αναστήλωση, έχουν όλες τους την ίδια μοίρα. Στο Ιδρυμα «Μελίνα Μερκούρη» επί της Πολυγνώτου έχει ζωγραφιστεί ακόμη και η πόρτα. Η πινακίδα της Πνευματικής Εστίας «Παναγιώτης Κανελλόπουλος» χάνεται κάτω από το επιθετικό μαύρο σπρέι. Η Ρωμαϊκή Αγορά έχει μόνιμη συντροφιά τη ζωγραφική του δρόμου. Παραστάσεις, αφηρημένα σχήματα και υπογραφές, με χρώμα ή χωρίς, προσθέτουν αναμφίβολα ζωντάνια, την οποία ωστόσο η περιοχή διαθέτει ούτως ή άλλως. Πιθανώς μάλιστα οι συμπαθείς καλλιτέχνες αγνοούν ότι δεν αποτελεί σύγχρονη έμπνευση η «διακόσμηση» τοίχων. Από την αρχαιότητα ήδη οι άνθρωποι κατέφευγαν στο ίδιο μέσο. Με χαράγματα στους τοίχους, κατά προτίμηση των ιερών, προκειμένου να τύχουν μεγαλύτερης δημοσιότητας, δήλωναν τη διαμαρτυρία τους για μια αδικία, τον έρωτά τους προς ένα πρόσωπο, εκτόξευαν ευχές ή και κατάρες. Είναι άγνωστο, πάντως, αν αυτή η αρχαία συνήθεια αποτελεί επιχείρημα του ΥΠΠΟ ώστε να διατηρεί τα σύγχρονα γκραφίτι, προκειμένου να διαιωνιστούν και για τις επόμενες γενεές ως μελλοντικό αρχαιολογικό υλικό.