Μιχαλακοπούλου 80, Αθήνα 115 28 ●Τηλ.: 211-365.7000 ● Fax: 211-365.8004

● Ε-mail: epistoles@tovima.gr

Ο ΦΠΑ και οι υποχρεώσεις του κράτους
Διάβασα στο (ηλεκτρονικό) φύλλο του Σαββάτου 26 Ιουλίου το άρθρο του Κ. Σιωμόπουλου με τίτλο «Το παζάρι της φοροδιαφυγής είναι ακριβό για όλους μας» το οποίο αναφερόταν στη φορολογία. Το περιστατικό το οποίο παραθέτει ο αρθρογράφος είναι απολύτως ταυτόσημο με προσωπική μου εμπειρία. Συγκεκριμένα για τη διοργάνωση της δεξίωσης του γάμου μου τον προσεχή Αύγουστο στη Θεσσαλονίκη συμφωνήσαμε αρχικά με τον ιδιοκτήτη του καταστήματος στην τιμή των 38 ευρώ για κάθε καλεσμένο. Ανακάλυψα πρόσφατα ότι στην τιμή δεν περιλαμβάνεται ΦΠΑ και εξανέστην (η τελική συμφωνία έγινε από εκπροσώπους μας, οι οποίοι ακόμη ψαχνόμαστε να βρούμε τι κατάλαβαν από τη σχετική συζήτηση με τον καταστηματάρχη). Το συνολικό κόστος χωρίς την καταβολή του ΦΠΑ ξεπερνούσε το κέρδος από τη φοροαπαλλαγή και αποφασίσαμε να μη ζητήσουμε τον ΦΠΑ. Το περιστατικό είναι ταυτόσημο με εκείνο που αφηγείται ο αρθρογράφος. Μερικές παρατηρήσεις:

Δεν αποτελεί υποχρέωση του πελάτη να ζητάει ή όχι ΦΠΑ για τις συναλλαγές του με οποιονδήποτε επιχειρηματία. Ο πελάτης, όπως και κάθε πολίτης της χώρας, έχει βασική υποχρέωση απέναντι στους υπόλοιπους συμπολίτες να καταβάλλει τον φόρο ο οποίος του αντιστοιχεί ανάλογα με τα εισοδήματά του. Το ποσοστό το καθορίζει το κράτος. Δεν αποτελεί υποχρέωση του πολίτη να ελέγχει ή να απαιτεί οι άλλοι πολίτες να καταβάλλουν τον δικό τους φόρο. Το ερώτημα προς τον πελάτη «με ή χωρίς ΦΠΑ;» είναι ψευδές και ανυπόστατο. Πώς μπορεί ο πελάτης να αποφασίσει για τον φόρο που θα πληρώσει ο «άλλος» πολίτης; Σε ό,τι αφορά τον πελάτη υποθέτω ότι ο ίδιος επιθυμεί την καντιανή αρχή «οι πράξεις όλων να διέπονται από τις ίδιες αρχές με τις δικές του», στην προκειμένη περίπτωση να πληρώνουν όλοι τους φόρους που τους αναλογούν. Επίσης δεν αποτελεί υποχρέωση κανενός πελάτη να υπενθυμίζει στους επιχειρηματίες κάθε λογής τη βασική τους ηθική, κοινωνική, πολιτική και οικονομική υποχρέωση. Δεν είναι ούτε αστυνομικός ούτε δικαστικός. Είναι απλώς πολίτης.

Αν όμως ο πελάτης δεν έχει τέτοιου είδους υποχρεώσεις και ευθύνες απέναντι στους συμπολίτες του, σε ποιον απευθύνεται το ερώτημα «με ή χωρίς ΦΠΑ»; Υπάρχει κανείς υπεύθυνος για την απάντησή του; Ναι, βεβαίως υπάρχει. Είναι ο ίδιος ο ερωτών ο οποίος συμμετέχει στην πόλη, στο κράτος, στη συγκεκριμένη κοινωνία. Αν βρίσκεται σε αδυναμία να απαντήσει ο ίδιος, προσπαθεί απλώς να μεταθέσει την ευθύνη της τέλεσης μιας αξιόμεμπτης πράξης στον πελάτη. Είναι η ενοχή που κινητοποιεί την ερώτηση «με ή χωρίς ΦΠΑ;». Ο υποθετικός ισχυρισμός ότι όλοι έχουμε υποχρεώσεις για την τήρηση των κανόνων και για τον έλεγχο τον συμπολιτών μας δεν ανήκει σε αυτή τη συζήτηση. Εγώ προσωπικά εκκινώ την παρούσα συζήτηση από την αρχή ότι η υποχρέωσή μας είναι βασικά απέναντι στους κανόνες οι οποίοι ισχύουν στην παρούσα ελληνική κοινωνία. Αυτό τουλάχιστον, εξ όσων γνωρίζω, αναφέρει το Σύνταγμα. Αυτό νομίζω ότι είναι αρκετό. Αν κανείς δεν ακολουθεί τους νόμους και κανόνες θεωρείται παραβάτης και τιμωρείται σύμφωνα με τα ισχύοντα. Οι ελεγκτικοί μηχανισμοί ανήκουν στο κράτος και αποτελεί βασική υποχρέωση του μηχανισμού αυτού να εκτελεί το καθήκον του, δηλαδή να ελέγχει. Συνεπώς υποστηρίζω ότι η ανάληψη δράσης από τον κρατικό μηχανισμό είναι εκείνο που απαιτείται και όχι φορολογικές ελαφρύνσεις οι οποίες υποθέτω ότι μειώνουν ακόμη περισσότερο τις κρατικές εισπράξεις. Συμφωνώ βεβαίως με τον τίτλο του άρθρου: η φοροδιαφυγή έχει επιπτώσεις σε όλους μας καθώς είναι αυτή που αφαιρεί τη δυνατότητα επαρκούς χρηματοδότησης έργων δημοσίου συμφέροντος, π.χ. Υγεία, Παιδεία κτλ.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝΙΔΗΣ Θεσσαλονίκη

Πανεπιστημιακές εργασίες και δημοσιεύσεις- εδώ και αλλού
Στο άκρως ενδιαφέρον άρθρο του υπό τον τίτλο «Τα κολέγια και η ακαδημαϊκή έρευνα» ο κ. Σπινέλλης προτείνει τον ποσοτικό παράγοντα h ως δείκτη ποιότητας και για τα ελληνικά πανεπιστήμια. Αν και η επινόηση όσο γίνεται «αντικειμενικών» κριτηρίων είναι επιθυμητή, εν τούτοις δεν αποτελεί πανάκεια διότι δεν λαμβάνει υπόψη της ότι η χρήση και οι αναφορές εμπεριέχουν κρυφές υποκειμενικές και πολιτικές διαστάσεις και κριτήρια υπό τις οποίες πολλές εργασίες δημοσιεύονται, ιδιαίτερα στα λεγόμενα υψηλής επιρροής (high impact) περιοδικά και οφείλονται σε μη αντικειμενικές συνθήκες όπως, π.χ., στον «κύκλο» που ανήκει ο ερευνητής, το είδος της εργασίας και κυρίως αν είναι της μόδας (δυστυχώς) το ερευνητικό πεδίο και τέλος αν συμφωνεί με το κρατούν «παράδειγμα» και δόγμα. Η περίπτωση της Εξελικτικής Βιολογίας είναι χαρακτηριστική αλλά δεν θα επεκταθώ λόγω έλλειψης χώρου και χρόνου.

Θα περιοριστώ σε ένα παράδειγμα μόνο. Το συγκριτικό παράδειγμα του Χάρβαρντ είναι ακατάλληλο κατά τη γνώμη μου κυρίως διότι υπονοεί ότι η ποσότητα όπως μετράται με το h ισοδυναμεί με ποιότητα, ότι δηλαδή όσο πιο μεγάλο το h τόσο καλύτερη η ποιότητα. Αυτή η ταύτιση αγνοεί και άλλους ίσως πιο σημαντικούς παράγοντες τους οποίους υπονόησα προηγουμένως. Εγώ θα πρότεινα να υπολογίσουμε το έξοδο ανά δημοσίευση ή αντιστρόφως τον αριθμό δημοσιεύσεων (με σύντμηση δ) ανά δολάριο. Αν λάβουμε υπόψη την οικονομική ευρωστία του Χάρβαρντ το 2007, δεδομένου ότι από τα 3 δισ. δολάρια που ξόδεψε συνολικά το 2007 διέθεσε το 18% για έρευνα, συντετμημένο σε ε, τουτέστιν 0,5 δισ. δολάρια, τότε μπορούμε να υποθέσουμε ότι σε 5 χρόνια το Χάρβαρντ ξόδεψε περίπου 2,5 δισ. δολάρια: Υπό όρους πηλίκων και λαμβάνοντας υπόψη το ε του (πηγή: https://www.provost.harvard.edu/institutional-research/FΑCΤΒΟΟΚ-2007-08-FULL.pdf) τότε ο λόγος δ/ε, ήτοι το πηλίκον δημοσιεύσεων ανά δολάριο εξόδων, είναι περίπου 0,00003. Απεναντίας, η συνολική δαπάνη της Ελλάδας το 2007 ανερχόταν σε 0,57% του ΑΕΠ (πηγή: Εθνική Στατιστική Υπηρεσία Ελλάδος) τουτέστιν σε 1,140 δισ. δολάρια, από τα οποία είναι αμφίβολο αν τα μισά διατίθενται για αυτή καθαυτή την έρευνα, τότε και για πέντε χρόνια το σύνολο είναι ίσο με ~5 δισ. δολάρια (αν και μου φαίνεται απίθανος ο αριθμός), προκύπτει ότι το πηλίκον δ/ε για την Ελλάδα είναι ίσο με 0,000018.

Συγκριτικά, λοιπόν, η Ελλάδα παράγει 1,6 (=0,00003/0,000018) λιγότερες δημοσιεύσεις ανά δολάριο ή, αντιστρόφως, ξοδεύει κάπως περισσότερα χρήματα ανά δημοσίευση, πράγμα καθόλου εντυπωσιακό αν ληφθούν συγκριτικά υπόψη οι συνθήκες παραγωγής, τα μέσα, και κυρίως η χρόνια καταστροφική αναρχία που χαρακτηρίζει την ατμόσφαιρα στα ελληνικά πανεπιστήμια.

Και θα μου επιτρέψετε να κλείσω λέγοντας ότι ο αριθμός αναφορών δεν είναι καθόλου αντικειμενικός δείκτης, δεδομένων των συνθηκών που επικρατούν στα συμβούλια των περιοδικών, και αυτό διότι η τάση να αναφερόμαστε σε δημοσιεύσεις που προήλθαν από τα «φημισμένα» πανεπιστήμια του εξωτερικού και τα οποία αναγνωρίζονται οντολογικά ως «ανώτερα» είναι σχεδόν θρησκευτικού χαρακτήρα στην Ελλάδα. Με αυτό τον τρόπο δεν αναδεικνύουμε τη σοβαρή αλλά και αθόρυβη δουλεία που γίνεται σε πολλά ελληνικά πανεπιστήμια και τμήματα, όπως, π.χ., της Αθήνας (εργαστήριο Βιοχημείας στην Ιατρική), Θεσσαλονίκη (Βιοχημεία Ιατρικής και Τμήμα Χημείας του Αριστοτέλειου) και αρκετά άλλα. Επειδή φρονώ ότι είναι οι άνθρωποι που κάνουν τα ιδρύματα και όχι αντιστρόφως, πιστεύω ότι στην Ελλάδα μπορούμε έστω και με λιγότερες ή όχι και τόσο χρησιμοποιημένες (χαμηλό h) δημοσιεύσεις να παράγεται υψηλού επιπέδου γνώση. Πιστεύω, λοιπόν, ότι πρέπει να κρίνουμε τις εργασίες ατομικά.

ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ Νέα Υόρκη

Η βουλευτής και ο «λεβέντης» του Ρεθύμνου
Εχω ταξιδέψει πάρα πολύ στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο, αλλά αυτό που αισθάνθηκα στο Ρέθυμνο δεν το είχα αισθανθεί πουθενά, ούτε καν στο Χάρλεμ της Νέας Υόρκης ή στο Σοβέτο επί εποχής απαρτχάιντ. Εξοργίστηκα, θύμωσα και το κυριότερο φοβήθηκα και αν κάνω τη δημόσια καταγγελία μου, το οφείλω στους πολίτες οι οποίοι πρέπει οι ίδιοι να προστατεύσουν την ιστορική και τουριστική πόλη τους. Ετοιμάζω την έκδοση ενός ακόμη βιβλίου μου με φωτογραφίες και αφιέρωσα ένα σφικτό 48ωρο για να φωτογραφίσω το πλούσιο αρχιτεκτονικό παρελθόν στα Χανιά και στο Ρέθυμνο ώστε να προβάλω τις ομορφιές τους.

Ημουν εντελώς μόνη, όπως ο μέσος τουρίστας. Δεν είχα καν ειδοποιήσει τους συναδέλφους μου βουλευτές. Ενθουσιασμένη από την πόλη των Χανίων, πήγα με ταξί στο Ρέθυμνο και κατευθύνθηκα αμέσως στην περίφημη Κρήνη Rimondi για να τη φωτογραφίσω. Η παλιά πόλη του Ρεθύμνου είναι γεμάτη μικρά- πολύ μικρά- σοκάκια, όπου συνωθούνται χιλιάδες τουρίστες, κάτι σαν τα Ματογιάννια στη Μύκονο. Δύο παρά δέκα το μεσημέρι της Δευτέρας φωτογράφισα την κρήνη και κατευθυνόμενη σε ένα σοκάκι για να δω την επόμενη Τούρκικη Κρήνη γίνεται το εξής: Στη μέση του δίμετρου σε φάρδος δρομίσκου κάποιος σύγχρονος νεοέλληνας είχε παρατήσει μια ογκώδη vespa. Κάποιος άλλος ακούμπησε επάνω της και το ποδήλατό του, για να πάνε να πιουν καφέ στην παρακείμενη καφετέρια, την οποία νομίζω ότι την έλεγαν «Βασιλικός». Από τον συνωστισμό των περιπατητών πέφτει το ποδήλατο και με κτυπάει στον αριστερό μου καρπό. Ξαφνιάστηκα, πόνεσα και, κρατώντας σφικτά το χέρι μου, αναρωτήθηκα φωνακτά: « Επιτρέπεται να παρκάρετε στη μέση του σοκακιού;Θα σκοτωθεί κανένα παιδάκι ». Πλην τριών γερμανών τουριστών που πετάχτηκαν για να με βοηθήσουν οι ντόπιοι θαμώνες αδιαφόρησαν πλήρως, ενώ ατάραχος ο ιδιοκτήτης του ποδηλάτου με «διαπέρασε» απλώς για να σηκώσει το ποδήλατό του. Του είπα « συγνώμη γιατί το κάνατε αυτό…εγώ μπορεί να έσπασα τώρα τον καρπό μου ». Η απάντησή του ήταν «λεβέντικη». « Καλά, ολόκληρο ποδήλατο και vespa δεν τα έβλεπες… Στραβή είσαι; ». Του είπα: « Αντί να μου ζητήσετε συγνώμη,μου ζητάτε και τα ρέστα; ». Και μου απάντησε… « Μιλάς εσύ,που μου πέταξες κάτω το ποδήλατό μου και μπορεί να έπαθε κάτι; ». Παρά τον πόνο κράτησα την ψυχραιμία μου και του είπα: « Επειδή εγώ μπορεί να έσπασα το χέρι μου και εσάς να χάλασε το ποδήλατο, θα φωνάξω το 100 ». Αμέριμνος, με απαξιωτικό στυλ, συνέχισε να πίνει τη φραπεδιά του, λέγοντάς μου: « Με απειλείς; ».

Και τώρα αρχίζει ο φόβος. Οι συνειρμοί της τελευταίας επικαιρότητας του Ρεθύμνου, η υπόθεση των Ζωνιανών και η στυγνή δολοφονία του νεαρού φοιτητή στην παλιά πόλη πριν από δύο μήνες από έναν «λεβέντη» με έκαναν να απομακρυνθώ, ενώ ταυτόχρονα παρατηρούσα αν «φούσκωνε» κάτι πάνω του. Μετάνιωσα γιατί φοβήθηκα. Επιπροσθέτως, πάγωσα από την πλήρη αδιαφορία όλων και την ύποπτη σιωπή των παρισταμένων που βλέπουν μια μόνη γυναίκα κτυπημένη και δεν κάνουν το αυτονόητο. Να προσφερθούν να μου φέρουν πάγο. Παρά μόνο ένα έντρομο γκαρσόνι που μου έλεγε συνέχεια « καθίστε…μήπως θέλετε νερό; ». Πού να καθίσω εγώ που φανταζόμουν ότι θα βγάλει ο άλλος το κουμπούρι… Πάντως το 100 το πήρα. Εως ότου έρθει ο τύπος- μη φανταστείτε κανέναν κρητίκαρο με βράκες, πορτοκαλί Lacoste φόραγε, συνέχιζε τα απαξιωτικά και ειρωνικά σχόλιά του, του τύπου « δηλαδή τώρα το 100 θα μας κάνει νταντά; » κ.ά. και συνέχιζε ατάραχος να πίνει τον καφέ του. Και εγώ ξένη στην ίδια μου την πατρίδα και φοβισμένη, να πονάω και να μετανιώνω την ώρα και την στιγμή που άνοιξε τέτοια ιστορία. Πού; Στο Ρέθυμνο…

Φαίνεται υπολόγισε πόσο κάνει το περιπολικό για να μπει στα σοκάκια της παλιάς πόλης και λίγο προτού εμφανιστεί το πλήρωμα καβάλησε το ποδήλατο και έφυγε, κοιτάζοντάς με ειρωνικά και λέγοντάς μου « άντε να με βρεις ». Φυσικά και η vespa είχε εξαφανιστεί από την πρώτη στιγμή. Λίγο προτού συναντηθώ με τους αστυνομικούς, στο κοσμηματοπωλείο που είναι διαγώνια της κρήνης, είναι στην πόρτα μια κυρία καλοβαλμένη η οποία μου λέει ξαφνικά, με το χέρι στη μέση: « Πώς φαίνεται ότι είσαι αργόσχολη…Δεν πας να βρεις καμιά δουλειά να περνάς την ώρα σου αντί να μας απασχολείς τόση ώρα;Αλλά τι σου λέω,φαίνεται από τα μούτρα σου πόσο μοχθηρή και κακιά γυναίκα είσαι.Είσαι πολύ κακιά και καλά να πάθεις.Δεν φτάνει που του πέταξες το ποδήλατο κάτω,αντί να ζητήσεις συγνώμη φωνάζεις το 100.Και τι θα μας κάνει το 100; ».

Και για να τελειώνω, το πλήρωμα κατευθύνθηκε στην καφετέρια και ρώτησε το γκαρσόνι, αυτό που προσφέρθηκε να βοηθήσει, τι συνέβη. Ο οποίος τους είπε ότι δεν έγινε απολύτως τίποτε, δεν είδε και δεν άκουσε απολύτως τίποτε. Φυσικά και δεν έκανα μήνυση κατά αγνώστου, αφού διαπίστωσα ότι ήμουν ένα αόρατο πρόσωπο στο οποίο και δεν συνέβη τίποτε. Πού να μπλέξω εγώ με την ομερτά. Είμαι υποχρεωμένη να δημοσιοποιήσω αυτό το συμβάν, την απαράδεκτη συμπεριφορά όλων των παρόντων, π.χ., της επαγγελματία κοσμηματοπώλη, μόνο και μόνο για να προστατεύσω τους υπόλοιπους πολίτες του Ρεθύμνου, οι οποίοι οφείλουν να αντιδράσουν, γιατί ό,τι έγινε στην Κρήνη Rimondi βλάπτει σοβαρά την κοινωνική συμπεριφορά και την οικονομική ζωή μιας κατ΄ εξοχήν τουριστικής περιοχής.

ΦΩΤΕΙΝΗ ΠΙΠΙΛΗ Βουλευτής Α΄ Αθηνών Νέας Δημοκρατίας

«Απεδόθησαν οι τιμές στον Λόρδο Βύρωνα»
Για τους δικούς της λόγους η προϊσταμένη του Διπλωματικού και Ιστορικού Αρχείου του υπουργείου Εξωτερικών, κυρία Φωτεινή Τομαή, γράφει ολοσέλιδο άρθρο στο «Βήμα της Κυριακής», 13 Ιουλίου 2008, που αναφέρεται στη μη απόδοση τιμής στην εξέχουσα προσωπικότητα του μεγάλου φιλέλληνα, Λόρδου Βύρωνος. Μεταξύ των άλλων αναφέρεται το δημοσίευμα και στο βρετανικό αίτημα της αδελφοποίησης της πολίχνης Ηucknall (Χάκναλ), της κομητείας Νottingham, και του Μεσολογγίου, από του έτους 1966. Αναφέρει μάλιστα το δημοσίευμα ότι «το Δημοτικό Συμβούλιο της πόλεως του Μεσολογγίου, και ο δήμαρχος Ν. Βούλγαρης, ετάσσετο ενθέρμως υπέρ (της αδελφοποίησης) σε συνεδρίασή του τον Νοέμβριο του 1967». Τούτο είναι αληθές και εγένετο. Αναφέρει ακόμη ότι η σχετική απόφαση αδελφοποίησης θα ανακοινωνόταν στις 24 Ιανουαρίου 1968, «επί δημαρχίας Χρ. Μπασαγιάννη, όταν καθ΄ υπόδειξη της Νομαρχίας ετέθη για δεύτερη φορά το θέμα στο νέο Δημοτικό Συμβούλιο». Τούτο δεν είναι αληθές, καθόσον δεν υπήρξε μεταβολή στο Δημοτικό Συμβούλιο και τον δήμαρχο κατά το έτος εκείνο και μέχρι το έτος 1972 και ο Χρ. Μπασαγιάννης δεν ξανάγινε δήμαρχος, αφ΄ ότου παραιτήθηκε τον Ιούλιο του 1967.

Οσον αφορά στην απόδοση τιμής από την Ιερά Πόλη του Μεσολογγίου προς τον επιφανή «Πολίτην Μεσολογγίτην», τον Λόρδο Βύρωνα, όπως τον ανακήρυξε η δημογεροντία του Μεσολογγίου, καθ΄ όλη τη διάρκεια της δημαρχίας Νίκου Βούλγαρη, και σε κάθε ευκαιρία κάποιας εκδήλωσης, γινόταν ιδιαίτερη τιμητική αναφορά. Επιθυμώ δε να υπομνήσω στην «Υπηρεσία του Διπλωματικού και Ιστορικού Αρχείου του υπουργείου Εξωτερικών» ότι: όταν έγινε η αποκατάσταση της τιμής του μεγάλου φιλέλληνα και σπουδαίου βρετανού ποιητή από την πατρίδα του τη Βρετανία, στο Αβαείο των επιφανών Βρετανών- αν ενθυμούμαι καλώς κατά το έτος 1968-, ο υποφαινόμενος, δήμαρχος της Ιεράς Πόλεως Νίκος Βούλγαρης, πληροφορηθείς, απέστειλα ειδικό δάφνινο στεφάνι από το Μεσολόγγι, το οποίο κατέθεσε για λογαριασμό του δημάρχου ο τότε πρόεδρος της ΕΠΟ Γεώργιος Δέδες, ιατρός, υπηρετών ως ιδεολόγος την αθλητική ιδέα αφιλοκερδώς και άνευ αμοιβής.

Σημειώνεται ότι επί δημαρχίας Νίκου Βούλγαρη, εμπνευσμένου Βυρωνιστή, αποδόθηκαν οι μέγιστες τιμές στον Λόρδο Βύρωνα, πολλάκις και ενώπιον επιφανών απογόνων του, εδώ στο Μεσολόγγι. Ιδιαιτέρως υπενθυμίζεται ότι με πρωτοβουλία και πρόταση του Νικολάου Βούλγαρη ιδρύθηκε και η επιτυχώς δραστηριοποιούμενη μέχρι σήμερα «Βυρωνική Εταιρεία Μεσολογγίου» , με απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Μεσολογγίου, κατά το έτος 1992. Αυτά, για να γνωρίζει κάθε ενδιαφερόμενος την αλήθεια, ακόμη και η κυρία Προϊσταμένη του Διπλωματικού και Ιστορικού Αρχείου του υπουργείου Εξωτερικών. Ο Λόρδος Βύρων ουδέποτε θεωρήθηκε «θύμα» για το Μεσολόγγι και την Ελλάδα.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΠ. ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ Καθηγητής Θεολογίας, συγγραφέας, Μεσολόγγι

«Εξευτελισμός της ιεραρχίας»
Δημοσιοποιήθηκε ευρύτατα από τα ΜΜΕ η κατάθεση νομοσχεδίου για την κατά 80% αύξηση των βασικών μισθών των δικαστικών, η οποία σύμφωνα με ισχύουσα συνταγματική κατοχύρωση θα συμπεριλάβει και τους βουλευτές. Μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου οι αρχηγοί των Γενικών Επιτελείων ΣτρατούΝαυτικού- Αεροπορίας θα παίρνουν βασικούς μισθούς κατώτερους πρωτοδίκου (!), ενώ ο αρχιστράτηγος των Ενόπλων μας Δυνάμεων μικρότερο προέδρου Πρωτοδικών (!). Αυτό αποτελεί εξευτελισμό της στρατιωτικής ιεραρχίας, η κορυφή της οποίας οφείλει και ασφαλώς θα αρθεί στο ύψος των περιστάσεων.

ΣΩΤΗΡΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ Απόστρατος αξιωματικός Δροσιά Αττικής

Κάρατζιτς, Χάγη, αρθρογραφία
Μετά τη σύλληψη του Ρ. Κάρατζιτς πλήθος αναλυτών και αρθρογράφων θέτει μετ΄ επιτάσεως το ζήτημα της νομιμότητας του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης. Στηριζόμενοι σε διάφορα λογικά και μη επιχειρήματα όλοι αυτοί οι δημοσίως καταθέτοντες τις απόψεις τους εστιάζουν την κριτική τους στον έναν από τους δύο πόλους του διπόλου «Χάγη- Κάρατζιτς» χωρίς να παίρνουν ουσιαστικά θέση στα όσα φέρεται να έχει διαπράξει ο αξιότιμος δόκτωρ. Αναφέρω ενδεικτικά τη φράση που άκουσα στον ραδιοφωνικό σταθμό 9,84 ότι ο Κάρατζιτς προσάγεται στη Χάγη ως «ένοχος και όχι ως κατηγορούμενος, όπως ισχύει σε όλες τις ποινικές δίκες». Περισσότερο αξιοπρεπής και συγκροτημένη (από τις- ας μου επιτραπεί- ραδιοφωνικές μπαρούφες) είναι η θέση του αρθρογράφου σας κ. Δ. Καστριώτη στο «Βήμα» του Σαββάτου (26/7- «Ουαί τοις ηττημένοις»). Μου έκαναν όμως εντύπωση ορισμένες κοινοτοπίες που συμπυκνώνονται στη φράση του: «… Αν ο Κάρατζιτς και ο Μιλόσεβιτς είχαν νικήσει δεν θα δικάζονταν». Προφανώς, λέω εγώ. Προσθέτω μάλιστα ότι, και αν η χιτλερική Γερμανία δεν είχε ηττηθεί στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Γκέρινγκ, Ρίμπεντροπ και οι λοιποί δεν θα είχαν δικασθεί στη Νυρεμβέργη για διάπραξη εγκλημάτων πολέμου. Τι συμπέρασμα πρέπει να βγάλουμε λοιπόν γι΄ αυτή τη δίκη που έκαναν οι σύμμαχοι-νικητές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου; Δεν ήταν δίκαιη ως προς τους ναζιστές; Ελπίζω να μην πιστεύει κανείς ότι θα έπρεπε να της αμφισβητήσουμε τη νομιμότητα, καθώς μάλιστα (για να παραφράσω τα όσα γράφει ο κ. Καστριώτης) στη δίκη αυτή δεν δικάστηκαν Αμερικανοί, Αγγλοι ή Ρώσοι που επίσης συμμετείχαν στον βρώμικο αυτόν πόλεμο και είναι γνωστό ότι και αυτοί δεν ήταν τόσο «καθαροί» κατά την πενταετία των πολεμικών επιχειρήσεων.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΑΡΑΛΗΣ Αλσούπολη Αττικής

Μαυσωλείο Αγίου Γεωργίου Ερμουπόλεως
Το 1992 διορίστηκα στη Σύρο. Είχα ταιριάξει με μια τάξη και φτιάχναμε σχολική εφημερίδα, βάζαμε μουσική στα διαλείμματα και ανακαλύπταμε το νησί με περιβαλλοντικά προγράμματα. Σε έναν από τους αρχαιογνωστικούς μας περιπάτους επισκεφθήκαμε το Μαυσωλείο του Αγίου Γεωργίου της Ερμούπολης. Εκεί βρίσκονται εξαιρετικά γλυπτά, τα έχουν δουλέψει κυρίως τηνιακοί γλύπτες, κι έχουν φτιάξει αριστουργήματα. Πλην όμως τα αφήνουμε να ρημάξουν. Απευθύναμε τότε μαζί με τους μαθητές μια έκκληση και στον Δήμο να ξεχορταριάσει, γιατί και τα αθώα χορταράκια κάνουν ζημιές, ειδικά όταν επιλέξουν να φυτρώνουν στις σχισμάδες των μαρμάρων, αλλά και στην αρμόδια Εφορεία Νεότερων Μνημείων. Υστερα από οκτάμηνο λάβαμε μια επιστολή που ουσιαστικά μας επέπληττε γιατί ασχοληθήκαμε με θέμα εκτός αρμοδιότητάς μας. Για την ταμπακέρα τίποτα.

Την επόμενη χρονιά τίποτα. Ο Δήμος δεν μπήκε στον κόπο να ξεχορταριάσει. Δύο χρονιές στη σειρά; Πολύς κόπος. Πήγαμε με τους μαθητές με τσάπες και την κάναμε τη δουλειά. Ε λοιπόν σήμερα, 16 χρόνια μετά, η κατάσταση επιδεινώνεται. Είναι φανερή η φθορά του χρόνου. Ετσι φροντίζουμε τα νεότερα μνημεία μας; Πόσο περήφανος είναι ο υπουργός Πολιτισμού μας; Είχα μάθει μάλιστα ότι είχε προσφερθεί η Σχολή Καλών Τεχνών της Τήνου να κάνει τις μελέτες προκειμένου να διασωθούν τα μνημεία, πλην όμως τίποτα. Μήπως, αφού η πολιτεία δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται, κάποιος χορηγός με πρόγραμμα κοινωνικής ευθύνης να αναλάβει τη σωτηρία τους;

Λίγα μέτρα πιο πάνω από το μαυσωλείο του Αγίου Γεωργίου υπάρχει το βρετανικό συμμαχικό νεκροταφείο. Εκεί αναπαύονται αρκετοί ναύτες των δύο παγκοσμίων πολέμων, μερικοί δεν αναγνωρίστηκαν ποτέ. Βλέπετε τις επιγραφές: «Unknown to man, known only to God». Η διαφορά είναι εμφανής. Μόλις περνάς τον περίβολο αυτού του κήπου της φθοράς, διαπιστώνεις ότι δεν υπάρχει χορταράκι ούτε για δείγμα. Μια γιαγιούλα, με τη φροντίδα της Ιγγλετέρας πάντα, καθημερινά σκουπίζει το νεκροταφείο και το διατηρεί σε άψογη κατάσταση. Μήπως, κύριε υπουργέ, να αναλάβει το μαυσωλείο των Ελλήνων η Αγγλία, μπας και το σώσουμε;

Πηγαίνοντας στο λιμάνι φορτωμένη μαύρες σκέψεις είδα και το σύνθημα reunite the Ρarthenon marbles στις πλευρές του κρουαζιερόπλοιου και σκέφτηκα ότι ίσως μας αξίζει αυτός ο πόνος του αποχωρισμού των Μαρμάρων του Παρθενώνα. Αν δεν μάθουμε να φροντίζουμε τα δικά μας, πώς να μας εμπιστευτούν;

ΤΕΡΕΖΑ ΓΙΑΚΟΥΜΑΤΟΥ, φιλόλογος, Αθήνα

«Ας την αφήσουμε στον πόνο της, ήσυχη…»
Από μια Αστυνομία που δεν μπορεί να προστατέψει από τα συχνά πυρά των αντιεξουσιαστών ούτε τα δικά της τμήματα, από μια Αστυνομία που βλέπει τ΄ αυτοκίνητά της να λαμπαδιάζουν από τις μολότοφ και αδυνατεί να συλλάβει τους βομβιστές-εμπρηστές τους, ας μην έχουμε και πολλές αξιώσεις. Ας την αφήσουμε ήσυχη, να μετράει τις δικές της πληγές!

ΤΑΚΗΣ ΣΟΥΒΑΛΙΩΤΗΣ Αγρότης, Χαλανδρίτσα Πατρών

Μιχαλακοπούλου 80, Αθήνα 115 28 ●Τηλ.: 211-365.7000 ● Fax: 211-365.8004

● Ε-mail: epistoles@tovima.gr