O,τι σιχαίνομαι και μισώ σε αυτή τη ζωή (να μου συγχωρήσετε την ωμότητα, αλλά πληρώνομαι για να εκφράζω ελεύθερα την εμπάθειά μου) το βλέπω στο πρόσωπο του Ράντοβαν Κάρατζιτς και στις δύο ζωές του: την πρώτη, που την έζησε ως πολιτικός αρχηγός των Σερβοβοσνίων, και τη δεύτερη, αυτήν που πέρασε με πλαστή ταυτότητα ως γκουρού του διαλογισμού και των εναλλακτικών θεραπειών.

Διερωτώμαι αν είναι τυχαίο ότι, στην ιστορία της ζωής του Κάρατζιτς, ο τυφλός εθνικισμός και οι αποτρόπαιες συνέπειές του συνυπάρχουν με την άρνηση του ορθού λόγου, με την παπαρολογία της δήθεν μεταφυσικής, με τις «θετικές ενέργειες», τις μελλοντολογίες, την αστρολογία, τα φενγκσούι, τα τάι-τσι και, γενικώς, με όλα αυτά τα χαζά, που εγώ συνήθως τα θεωρώ είτε απατεωνίστικα είτε γκομενίστικα, αναλόγως της σοβαρότητας της εκάστοτε περίπτωσης.

Αν είναι σε κάτι χρήσιμος σήμερα αυτός ο ψυχοπαθής, που ξεκίνησε ως ψυχίατρος ποδοσφαιρικής ομάδας στο Σαράγεβο, για να διαπρέψει αργότερα ως υποκινητής μαζικών σφαγών και, στη συνέχεια, να ωριμάσει ως γκουρού του διαλογισμού και των εναλλακτικών θεραπειών, είναι να μας θυμίζει με τη θλιβερή περίπτωσή του ότι το μόνο που έχουμε στη ζωή για να μπορούμε να ελπίζουμε σε έναν καλύτερο κόσμο είναι η λογική. Αυτό, δηλαδή, που αρνήθηκε ο Κάρατζιτς και στις δύο ζωές του.

Επί της ουσίας, η πίστη στο «Βlut und Βoden» (αίμα και γη) των ναζιστών και η πίστη, λ.χ., στις θαυματουργές θεραπευτικές δυνατότητες της «φραπελιάς» είναι διαφορετικές εκφράσεις της ίδιας στάσης απέναντι στη ζωή. Η μία είναι η σκοτεινή πλευρά του πράγματος, η άλλη είναι η γελοία. Οπως ο Χίτλερ, έτσι και ο Κάρατζιτς στο βάθος ήταν μια γελοία προσωπικότητα. (Ειρήσθω εν παρόδω, αυτή τη γελοιότητα του Χίτλερ θέλει να αναδείξει ο Τζόναθαν Λίτελ με το μάλλον κωμικό και απροσδόκητο τέλος στο μυθιστόρημά του «Ευμενίδες», όταν βάζει τον ήρωά του να δαγκώνει τον Φύρερ στη μύτη, τη στιγμή όπου ο τελευταίος πηγαίνει να τον παρασημοφορήσει μέσα σε ένα δωμάτιο του μπούνκερ…)

Απορώ πάντως πώς ο Κάρατζιτς δεν είχε ασχοληθεί ως τώρα με τα ταρό. Ελπίζω να έχει όλον τον χρόνο να το κάνει στο μέλλον, από το κελί της φυλακής του…

Αν ο Αλέξης Τσίπρας δεν ήταν παιδί της ΚΝΕ (δηλαδή αν δεν είχε νοοτροπία απουσιολόγου και ήθος κατηχητικού), σήμερα θα είχε πλακώσει το μπουκάλι από το πρωί…

Διότι πώς αλλιώς θα αντέξει αυτός, ένα απλό παιδί της επανάστασης, ένας μαθητής του Λένιν και fan του Τσάβες, να εμφανισθεί απόψε με γραβάτα στο Προεδρικό Μέγαρο και, για πρώτη φορά, να καθήσει στο περίπτερο με τους πολιτικούς αρχηγούς;

Αφού παρακολούθησα την πορεία του όλα αυτά τα χρόνια που τον έχω πελάτη, καταλήγω ότι ο Ανδρέας Λοβέρδος είναι από τις αξιόλογες περιπτώσεις της νεότερης γενιάς πολιτικών. Εχει καλή μόρφωση, είναι εύστροφος και εύγλωττος. Διαθέτει επίσης αξιοπρόσεκτες επικοινωνιακές δυνατότητες· μπορεί, λ.χ., άνετα να επιδοθεί σε μια επίδειξη γοητείας, αλλά και να πλακωθεί κανονικότατα με έναν πολιτικό αντίπαλο στην τηλεόραση.

Γι΄ αυτό μόνο να καγχάσω μπορώ, όταν τον ακούω σε συνέντευξη στο κρατικό ραδιόφωνο να υποστηρίζει: « Οι δημοσκοπήσεις είναι αρνητικές; Ε, κάποια στιγμή θα είναι και θετικές, αν επιμείνουμε και οι τρόποι μας είναι πειστικοί και αποτελεσματικοί. Οποιος δεν αγωνίζεται, δεν ανταμείβεται» . Απορείς πώς ο συνδυασμός φιλοδοξίας και πολιτικής μπορεί να κάνει έναν έξυπνο άνθρωπο να εκστομίζει πράγματα με τα οποία γελούν και τα παιδιά των πρώτων τάξεων του γυμνασίου. Η στωικότητα του Α. Λοβέρδου εν προκειμένω θυμίζει κάτι ηρωικούς γονείς από άλλες εποχές, που όταν ο ξυλοσχίστης κανακάρης τους αποτύγχανε και την τρίτη φορά να μπει στο πανεπιστήμιο εκείνοι έλεγαν: «Δεν πειράζει. Θα τα καταφέρει του χρόνου το παιδί».

Δεν ξέρω τι ακριβώς κάνουν στο ΠαΣοΚ και με τι καταγίνονται. Αφότου έσφιξαν οι ζέστες, έχω πάψει να παρακολουθώ στενά τις εξελίξεις στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, διότι βρισκόμαστε πια στην εποχή του χρόνου όπου ο οργανισμός μου δεν αντέχει τις τραγικές και αδιέξοδες καταστάσεις, όπως λ.χ. δεν αντέχει τα λιπαρά φαγητά.

Καταλαβαίνω ωστόσο ότι στα μάτια του κόσμου δεν βυθίζεται μόνος του ο Γιώργος, αλλά βυθίζεται και το περιλάλητο «όλον ΠαΣοΚ» μαζί του. Στην πτώση του, ο Γιώργος συμπαρασύρει και όλους εκείνους που είτε από υστεροβουλία είτε από (απλή, ανθρώπινη και πλήρως κατανοητή) αμηχανία τον παρακολουθούν άπρακτοι να βυθίζεται, νομίζοντας ότι θα φθάσει μόνος του στον πάτο, ενώ εκείνοι θα μείνουν στον αφρό. Οταν κάποιος αποτυγχάνει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της θέσης του, δεν μειώνεται μόνο ο ίδιος στη συνείδηση όσων παρακολουθούν, μειώνονται και όσοι τον ανέχθηκαν. Η μπούρδα που αναγκάζεται να εκστομίσει ο Α. Λοβέρδος- ή όποιος άλλος κατά τεκμήριον αξιόλογος και σοβαρός άνθρωπος στο ΠαΣοΚ- ας είναι η αφορμή για να το θυμηθούν αυτό ορισμένοι…

pandora@dolnet.gr