Εξαιρετική η επιστολή του Κώστα Καραμανλή προς τον Γιώργο Παπανδρέου. Μεγαλοπρεπής, ψύχραιμος και αυστηρός ο Πρωθυπουργός σχολιάζοντας όσα συμβαίνουν από ψηλά και μακριά, πιο πέρα από τη Ραφήνα, πιο ψηλά από τον Ολυμπο. Και είρων, βαθύτατα είρων:

«Μπορεί,πράγματι,μέσα από τις πρόσφατες δημόσιες ομολογίες στελεχών του κόμματός σαςνα αντλούνται χρήσιμα συμπεράσματα για τα μέτρα που χρειάζονται» γράφει με το δίκιο του για τα θέματα των οικονομικών των κομμάτων, διότι βεβαίως τα μυθώδη υπερκέρδη από τα δομημένα ομόλογα θα κατέληγαν στην τσέπη των «αφελών προέδρων» των ασφαλιστικών ταμείων, όχι στη Ρηγίλλης. Τέτοια πράγματα έχουν να συμβούν εκεί από την εποχή του κ. Μητσοτάκη και της υπεράκτιας Μayo, έκτοτε η ΝΔ χρηματοδοτείται από το υστέρημα των μελών της. Αλλά στο τέλος ο Πρωθυπουργός γίνεται εποικοδομητικός, κλείνει με λόγο παραινετικό, θεμιστοπολικό: «Θα ήθελα να σας ζητήσω,αντί να καταφεύγετε συνεχώς σε καταγγελτικό λόγο,να συμπράξετε και εσείς στην αποδοτική και αποτελεσματική λειτουργία των θεσμών». Οπως ακριβώς συνέπραττε και ο ίδιος όταν ήταν στην αντιπολίτευση, αποκαλώντας τον τότε πρωθυπουργό «αρχιερέα της διαπλοκής». Δεν έχει καμιά θέση εδώ η αγανάκτηση του «κοίτα ποιος μιλάει!» , διότι δεν μιλά ο Κώστας Καραμανλής αλλά ο «θεσμός πρωθυπουργός», μέρος του οποίου αποτελούν και οι εξίσου θεσμικοί παρακοιμώμενοι που απέλυσαν τον Χρήστο Ζαχόπουλο και τον έκαναν να πηδήξει από το παράθυρο. Σε μια χώρα όπου τα πάντα έχουν ισοπεδωθεί, πρέπει να είμαστε ευτυχείς που ο Πρωθυπουργός έχει εγκατασταθεί ψηλά, στο θεσμικό μεσοαστρικό διάστημα.