▅ «Ο θείος μου από την Αμερική» («Μon Οncle d΄ Αmerique», 1980) του Αλέν Ρενέ. Με οδηγό του τη θεωρία του βιολόγου Ανρί Λαμπορί για τη δομή του εγκεφάλου, ο σκηνοθέτης του «Χιροσίμα αγάπη μου» αποπειράθηκε να δώσει στην εικόνα διάσταση αποδεικτικού επιστημονικού λόγου χρησιμοποιώντας ως μοντέλα τρεις διαφορετικούς τύπους της γαλλικής κοινωνίας: έναν διανοούμενο πολιτικό ( Ροζέ Πιερ ), μια ηθοποιό ( Νικόλ Γκαρσιά ) και έναν προϊστάμενο υφαντουργίας ( Ζεράρ Ντεπαρντιέ , φωτογραφία). Ο Ρενέ τούς μελετά εξονυχιστικά την ώρα που ο Λαμπορί αναλύει την ανιμαλιστική συμπεριφορά τους με επιστημονικούς όρους (και συγκρίνοντάς τους με ποντίκια-πειραματόζωα). Αψογα δομημένο και προσεκτικά μονταρισμένο έργο, που ωστόσο θυμίζει περισσότερο δοκίμιο και λιγότερο ταινία. ▅ «Οι φυγάδες του Μιζούρι» («Τhe Μissouri Βreaks», 1977) του Αρθουρ Πεν. Ενα ανορθόδοξο και ψιλοξεχασμένο γουέστερν, που ενώ στην εποχή του διαφημίστηκε ως «συνάντηση κορυφής» χάρη στην κοινή παρουσία των Μάρλον Μπράντο – Τζακ Νίκολσον (από αριστερά στη φωτογραφία) υπήρξε παταγώδης εισπρακτική αποτυχία εξαιτίας των αργών ρυθμών και της ελάχιστης δράσης του. Υποδυόμενος τον αρχηγό μιας συμμορίας ληστών που οδεύει προς τη δύση της, ο Νίκολσον «βγάζει» έναν πρωτότυπο αντιήρωα γιατί δεν ακολουθεί το σύνηθες, «εκτός εαυτού», παλαβιάρικο στυλ του. Ωστόσο η ταινία ανήκει στον Μπράντο, ο οποίος υποδύεται τον εκκεντρικό κυνηγό επικηρυγμένων και είναι αποφασισμένος να εξαρθρώσει τη συμμορία του Νίκολσον. Από τη στιγμή που κάνει την εμφάνισή του στην οθόνη κρυμμένος πίσω από τη σέλα ενός αλόγου, νιώθεις ότι επιτέλους κάτι συμβαίνει. Κρίμα που εμφανίζεται κάπως αργά και ο ρόλος του είναι σχετικά μικρός.

▅ Πρώτη προβολή για τη δραματική ταινία «Ανευ ενδυμάτων» («Ηjemve») της Λόνε Σέρφινγκ, στην οποία η ηρεμία μιας κοινότητας διαταράσσεται από την εμφάνιση ενός γυμνού άνδρα. Το πρότυπο του κουραστικού κινηματογράφου όπου οι ήρωες μιλούν ακαταπαύστως και νιώθεις- κυριολεκτικά- ότι δεν λένε απολύτως τίποτε! Παίζουν: Λαρς Κάλουντ,Μπόντιλ Γιόργκενσεν κ.ά.