Η λέξη υπάρχει από το 2005, εγώ όμως τώρα την έμαθα: αυτή τη στιγμή που γράφω στον φορητό υπολογιστή την επιστολή μου για να τη στείλω από το Γκέτεμποργκ είμαι mojo, δηλαδή mobile journaliste. Μπορεί να το έκαναν αυτό αιώνες τώρα οι δημοσιογράφοι, που από το μελάνι και το χαρτί, τα ταχυδρομικά περιστέρια και τις άμαξες έφθασαν ως το τηλεφώνημα και το φαξ, περνώντας από το τηλεγράφημα, τη γραφομηχανή, το τηλέτυπο- αλλά τότε αφορούσαν απεσταλμένους και ανταποκριτές που βρίσκονταν μακριά ενώ τώρα όλους: οι νέοι δημοσιογράφοι πρέπει να μάθουν να γράφουν επί τόπου ρεπορτάζ, να τραβούν φωτογραφίες και βίντεο και να τα στέλνουν αμέσως μέσω των ευρυζωνικών δικτύων της κινητής τηλεφωνίας. Τα πολυάνθρωπα συνεργεία των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών ανήκουν στο παρελθόν, οι εξειδικευμένες γνώσεις των μελών τους ενσωματώθηκαν σε καταπληκτικά μηχανήματα και είναι στη διάθεση κάθε δημοσιογράφου- αλλά και κάθε πολίτη: ο καθένας μπορεί να στείλει πλέον όχι μόνο ντεμοντέ επιστολές αλλά φωτογραφίες και βίντεο, να γίνει citizen journalist. Αυτόν τον όρο τον ήξερα, αυτό που συνειδητοποίησα εδώ είναι ότι έτσι οι δημοσιογράφοι, από οικονομική άποψη, θα γίνουν σαν τους καλλιτέχνες: για κάθε επαγγελματία θα υπάρχουν εκατό ερασιτέχνες πρόθυμοι να κάνουν τη δουλειά του χωρίς αμοιβή, για το κέφι τους – άρα οι δημοσιογράφοι θα πρέπει να διαθέτουν περισσότερο ταλέντο, γνώσεις, καλλιέργεια για να επιβιώσουν επαγγελματικά· αυτό μπορεί να είναι βάρος για τον καθένα ατομικά αλλά θα είναι καλό, μου φαίνεται, για το δημόσιο συμφέρον.