Η φωτογραφία – σύμβολο της απανθρωπιάς του Τραμπ

Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως το στιγμιότυπο της απανθρωπιάς. Αυτό το μόλις δυο ετών κοριτσάκι ουρλιάζει και χτυπά τις γροθιές του καθώς οι αμερικανοί συνοριοφύλακες στη μεθόριο με το Μεξικό, κάνουν σωματικό έλεγχο στη μητέρα του για να την οδηγήσουν στη συνέχεια μετέπειτα σε ομοσπονδιακή φυλακή.

Ο Τζον Μουρ είναι ο φωτορεπόρτερ που απαθανάτισε αυτή τη σπαρακτική στιγμή. Ο ίδιος έχει καλύψει δεκάδες πολέμους, λιμούς και προσφυγικές κρίσεις σε ολόκληρο τον κόσμο, με ρίσκο πολλές φορές τη ζωή του. Το δράμα των μεταναστών το γνωρίζει όσο ελάχιστοι μιας κι έχει περάσει από τις μυστικές διαδρομές και τα μονοπάτια που ακολουθούν εκατοντάδες οικογένειες, επιχειρώντας ένα επισφαλές ταξίδι, προκειμένου να ξεφύγουν από τη φτώχεια και τη βία της πατρίδας τους.

Ως πρωταγωνιστής των μεγαλύτερων γεγονότων έχει γίνει η φωνή για εκείνους που η δική τους δεν ακούγεται. Σαν αυτή του μικρού κοριτσιού από την Ονδούρα που ταξίδεψε μαζί με τη μητέρα του. Και αυτή είναι αναμφίβολα η δυνατή στιγμή της καριέρας του, σύμφωνα με την Washington Post.

Τους τελευταίους μήνες το πέρασμα στα σύνορα Μεξικού προς τις Ηνωμένες Πολιτείες, που για πολλές οικογένειες αποτελεί όνειρο, έχει γίνει εφιάλτης. Οι γονείς φυλακίζονται για παράνομη είσοδο και τα μικρά τους παιδιά μεταφέρονται σε προσωρινά κέντρα κράτησης κάτω από απάνθρωπες συνθήκες για όσο διαρκέσει η δικαστική περιπέτεια των γονέων. Αυτό προστάζει η νέα νομοθεσία της μηδενικής ανοχής για τους μετανάστες του αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ και μόνο τις τελευταίες έξι εβδομάδες τουλάχιστον 2.000 παιδιά έχουν χωριστεί από τις οικογένειές τους.

Οι Δημοκρατικοί την ονομάζουν νομοθεσία της «μηδενικής λογικής», της «μηδενικής ανθρωπιάς» που μόνο κακό κάνει σε αθώα ανήλικα παιδιά. Ο Τραμπ παρόλα αυτά είναι αμετακίνητος: «Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα μετατραπούν σε καταυλισμό προσφύγων και δε θα γίνουν κέντρο κράτησης. Κοιτάξτε τι συμβαίνει στην Ευρώπη και σε άλλα μέρη. Δεν μπορούμε να το επιτρέψουμε. Όχι στη δική μου διακυβέρνηση», αναφέρει την ώρα που στο φως έρχονται συγκλονιστικά ηχητικά ντοκουμέντα από ανήλικα παιδιά που αναζητούν απεγνωσμένα τους γονείς τους.

«Μόλις είδα τη μητέρα με το κοριτσάκι κατάλαβα πως υπήρχε κάτι στον τρόπο που κρατούσε το παιδί της, μια νευρικότητα στο φυσικό τους δέσιμο που με έκανε να πλησιάσω. Η νεαρή γυναίκα μου διηγήθηκε στα ισπανικά την ιστορία τους. Μου είπε ότι περπατούσαν ένα μήνα από την Ονδούρα, τη χώρα για την οποία κάποτε το National Geographic είχε πει ότι οι πολίτες της δεν έχουν δικαίωμα να μεγαλώσουν, σε μια έμμεση αναφορά στα τεράστια ποσοστά φτώχειας και εγκληματικότητας.

Σκεφτόμουν τι κινδύνους άραγε να είχε περάσει ένα μήνα τώρα μια γυναίκα μόνη με ένα μικρό παιδί, ενώ δεν είχα ακόμη τη φωτογραφία που χρειαζόμουν. Ένα καρέ δηλαδή που να αποδίδει το συναίσθημα, που να μιλά για αυτό που συντελείται στα σύνορα. Όταν έφθασαν οι φύλακες ζήτησαν από τη μητέρα να βγάλει τα κορδόνια από τα παπούτσια του κοριτσιού.

Και η αλήθεια είναι ότι τα παίρνουν όλα. Ζώνες, χρήματα, βέρες, προσωπικά αντικείμενα. Η μητέρα έβαλε τα κορδόνια σε μια πλαστική σακούλα που έγραφε «εθνική ασφάλεια» μαζί με ό,τι άλλο είχε επάνω της. Στη συνέχεια οι φύλακες πέταξαν τη σακούλα σε έναν σωρό με άλλες.Τα υπόλοιπα έγιναν τόσο γρήγορα… Η μαμά άφησε το κοριτσάκι από την αγκαλιά της όταν ο φύλακας πέρασε τα χέρια γύρω από το σώμα της για να της κάνει έλεγχο. Στιγμιαία το παιδί άρχισε να ουρλιάζει. Ήθελα να τη σταματήσω να κλαίει. Οι φύλακες δεν είπαν τίποτα. Ούτε εγώ. Έλβεπα μόνο το παιδί που ήθελε τη μαμά του. Αυτή τη στιγμή έπρεπε να τη δείξω σε όλο τον κόσμο».