Έναν αιώνα και πλέον μετά την έκδοση του πρώτου της φύλλου, η πάλαι ποτέ πανίσχυρη εφημερίδα «Πράβντα», φερέφωνο του ιδρυτή της Βλαντιμίρ Λένιν και κατόπιν επίσημο όργανο του Κομμουνιστικού Κόμματος για πολλές δεκαετίες, σήμερα προσπαθεί να επιβιώσει, έχοντας περάσει από χίλια κύματα.
Σε δύσκολους καιρούς και με τεράστια οικονομικά προβλήματα, η Πράβντα γιόρτασε τα 106 χρόνια της χρόνια την περασμένη εβδομάδα _ ήταν 5 Μαΐου του 1912 όταν εκδίδονταν για πρώτη φορά στο αλλοτινό Πέτερσμπουργκ. Σήμερα παρά την προσκόλλησή της στις κομμουνιστικές αρχές, εξακολουθεί να έχει φανατικούς αναγνώστες.
Η εφημερίδα σήμερα είναι σαφώς πολύ μικρότερη, λίγες σελίδες που μετρώνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, απασχολεί λίγους δημοσιογράφους, με το τιράζ της να φθάνει τα 100.000 φύλλα, σε αντίθεση με την εποχή της παντοδυναμίας της που έφθανε τα 11 εκατομμύρια.
Ωστόσο τόσο το περιεχόμενο όσο και το lay out είναι εξαιρετικά οικεία σε αυτούς που δεν την εγκατέλειψαν ποτέ. Ίσως η μοναδική εφημερίδα στη Ρωσία που έμεινε πιστή στο να εξυμνεί την αξία των εργατών και να ξορκίζει τον «στυγνό» καπιταλισμό, καλώντας τους «προλετάριους όλου του κόσμου να ενωθούν».
Μολονότι κάποτε η ανάγνωσή της ήταν επιβεβλημένη για όσους _ κυρίως ξένους ανταποκριτές ή διπλωμάτες _ ήθελαν να γνωρίζουν τι πραγματικά συμβαίνει πίσω από τις χρυσές πόρτες του Κρεμλίνου, η εγκυρότητά της αμφισβητήθηκε ίσως όσο καμίας άλλης εφημερίδας του είδους της.
Είναι χαρακτηριστικό ότι οι βρετανικοί Times κάποτε έγραψαν ότι η Πράβντα, που στα ρωσικά σημαίνει «Αλήθεια», μόνο την αλήθεια δεν έλεγε. Η έλλειψη αντικειμενικότητας ήταν το κύριο χαρακτηριστικό των αρθρογράφων της _ πώς αλλιώς άλλωστε; _ όπως και της έτερης ιστορικής εφημερίδας «Ιζβέστια», δηλαδή «Ειδήσεις» που, όπως έλεγαν οι Ρώσοι, «μόνο ειδήσεις δεν προσέφερε».
Η Πράβντα έχασε την αίγλη της και το αναγνωστικό της κοινό μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, το 1991. Εν συνεχεία ο Μπόρις Γιέλτσιν απαγόρευσε την κυκλοφορία της (είχε πολλές φορές κλείσει προσωρινά) για να πουληθεί αργότερα στους Έλληνες αδελφούς Γιαννίκου και να εξαγοραστεί το 1997 από την Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρωσίας.
