Τι κοινό έχουν ο πρωθυπουργός της Γαλλίας, Μανουέλ Βαλς, η δήμαρχος του Παρισιού Αν Ινταλγκό, και ο γγ της Γαλλικής Συνομοσπονδίας Εργατών (CGT) Φιλίπ Μαρτίνες; Όλοι τους έχουν ισπανικές ρίζες -από τη γενιά των μεταναστών που έφυγε μετά τον Εμφύλιο- και πρωταγωνιστούν στην πολιτική ζωή της Γαλλίας.
Ο Μαρτίνες έχει σηκώσει στο πόδι όλη τη Γαλλία, λόγω του νομοσχεδίου που προωθεί η κυβέρνηση Ολάντ στα εργασιακά. Κατάφερε να βγάλει στους δρόμους εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους, προσπαθώντας να φέρει πίσω λίγη από την αίγλη που κάποτε είχε η CGT.
Κέρδισε μάλιστα και τον τίτλο του «Κυρίου Νιέτ», όπως τον αποκαλεί η Figaro, ακριβώς επειδή λέει «όχι» (όπως είναι στα ρωσικά) στις προτάσεις της κυβέρνησης Βαλς.
Ο Μαρτίνες γεννήθηκε στο Παρίσι το 1961. Στη γαλλική πρωτεύουσα γεννήθηκε και ο πατέρας του, ο οποίος κάποια στιγμή έφυγε για να πολεμήσει τον Φράνκο στον Εμφύλιο. Η μητέρα του γεννήθηκε στην Ισπανία.
«Ζούσαμε στο προάστιο του Σεν Ντενί. Τότε το έλεγαν ‘μικρή Ισπανία’» λέει στην El Pais. Εργάστηκε στην αυτοκινητοβιομηχανία Renault, όπου ανέπτυξε πλούσια συνδικαλιστική δράση. Από το 1982, όταν ήταν μόλις 21 ετών.
Μέχρι πριν από 15 χρόνια ήταν επίσης ενεργό μέλος του ΚΚ Γαλλίας.
Πριν από καιρό, όταν ανέλαβε την CTT, είχε ερωτηθεί από την ισπανική El Pais για το πώς βλέπει τα πράγματα στην Γαλλία: «Άσχημα. Πολύ άσχημα. Η πολιτική του Σοσιαλιστικού Κόμματος δεν είναι πολιτική αριστερού κόμματος. Εφαρμόζει πολιτική λιτότητας με την οποία αυξάνεται η ανεργία, η χώρα δεν αναπτύσσεται και ο κόσμος δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματά του.»
Και όταν το σχόλιο του δημοσιογράφου ήταν ότι η κυβέρνηση Βαλς αρνείται τα περί λιτότητας, ο Μαρτίνες είναι ξεκάθαρος: «Μα εφαρμόζουν λιτότητα, όπως σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη. Είμαστε όλοι στον ίδιο αυτοκινητόδρομο, αλλά κάποιοι είναι πιο μπροστά από άλλους. Σε όλη την Ευρώπη εφαρμόζουν την ίδια πολιτική.»
Λεφτά υπάρχουν ή δεν υπάρχουν τελικά; Ο ίδιος δηλώνει ότι υπάρχουν, αλλά δεν κατανέμονται δίκαια. «Αυτά που είχαν κρυμμένα οι πελάτες της HSBC είναι το μισό χρέος της Ελλάδας» είχε πει.
Και στην παρατήρηση ότι στις πιο φτωχές περιοχές αυξάνεται η δύναμη της Μαρίν Λεπέν, απαντά:
«Είναι το κοινό πρόβλημα με χώρες, όπως η Γερμανία και η Ελλάδα. Έχουμε ένα μεγάλο πρόβλημα. Η λύση θα έρθει μέσα από τις κοινωνικές εναλλακτικές. Ποτέ η λύση δεν θα είναι να στιγματίζουμε εργαζόμενους από άλλες χώρες.»
Ο πόλεμος με τα ΜΜΕ
Εν μέσω διαδηλώσεων και απεργιών ένας ένας ακόμη πόλεμος ξέσπασε στη Γαλλία, στο πλαίσιο της κόντρας ανάμεσα στη Γενική Συνομοσπονδία Εργασίας (CGT) και στην κυβέρνηση για την αμφιλεγόμενη εργασιακή μεταρρύθμιση που προωθείται. Ενας πόλεμος ανάμεσα στη CGT και στις γαλλικές εφημερίδες που καταγγέλλουν τη Συνομοσπονδία για «εκβιασμό», «σκανδαλώδη παρέμβαση στο περιεχόμενο των μέσων ενημέρωσης», ακόμη και για «σταλινικές μεθόδους». Ή μάλλον όχι εν γένει «τις γαλλικές εφημερίδες», όλες τις γαλλικές εφημερίδες με εξαίρεση την «Humanité».
H ιστορική εφημερίδα την οποία ίδρυσε το 1904 ο Ζαν Ζορές, άλλοτε (1920-1994) κεντρικό όργανο του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, ήταν η μοναδική παν-γαλλικής κυκλοφορίας που κυκλοφόρησε χθες στα γαλλικά «περίπτερα». Ηταν επίσης η μοναδική που δημοσίευσε ένα άρθρο γνώμης του γενικού γραμματέα της CGT Φιλίπ Μαρτινέζ, με τον τίτλο: «Ο εκσυγχρονισμός είναι η κοινωνική πρόοδος όχι ο Νόμος Εργασία». Και αυτά τα δύο δεν ήταν άσχετα μεταξύ τους. Κάτι που όλες οι υπόλοιπες αρνήθηκαν να κάνουν.
Οι αντιδράσεις ήταν εντονότατες. Από τον κεντροδεξιό Νικολά Μπεϊτού, τον διευθυντή της εφημερίδας «L’Opinion» μέχρι τον σοσιαλδημοκράτη Λοράν Ζοφρέν, τον ομόλογό του στη «Libération», όλοι χρησιμοποίησαν την ίδια λέξη: «Ντροπή». «Το αίτημα μας διατυπώθηκε όπως στον «Νονό».
