Η νέα Διεθνής της Χυδαιότητας

Η λέξη «trump» (ατού), σύμφωνα με το λεξικό, είναι μετάλλαξη της λέξης «θρίαμβοs». Και επειδή ο Ντόναλντ Τραμπ ενδέχεται να γίνει ο προεδρικός υποψήφιος του Μεγάλου Παλαιού Κόμματος του Αβραάμ Λίνκολν και του Ρόναλντ Ρίγκαν, οφείλουμε στους εαυτούς μας να διερωτηθούμε υπό ποια έννοια και για ποιον αντιπροσωπεύει έναν θρίαμβο.

Μπορεί να σκεφτεί κάποιος ένα τμήμα του αμερικανικού πληθυσμού το οποίο είναι εξοργισμένο με τα οκτώ χρόνια της προεδρίας του Μπαράκ Ομπάμα, ένα τμήμα που τώρα εμφανίζεται εκδικητικό. Κάποιος άλλος μπορεί να σκεφτεί ένα τμήμα με ρατσιστικές, διχαστικές και τοπικιστικές τάσεις που εκπροσωπείται από τον πρώην ηγέτη της Κου Κλουξ Κλαν Ντέιβιντ Ντιουκ, του οποίου τη στήριξη ο Τραμπ δίστασε τόσο πολύ να απορρίψει την προηγούμενη εβδομάδα.

Οταν προσπαθεί κανείς να πάρει στα σοβαρά τα ελάχιστα που είναι γνωστά όσον αφορά την πλατφόρμα του Τραμπ, δίνεται η εντύπωση μιας χώρας η οποία στρέφεται εναντίον του εαυτού της, που περιφράσσεται και φτωχαίνει εκδιώκοντας τους Κινέζους, τους μουσουλμάνους, τους Μεξικανούς και άλλους που συνέβαλαν στην παραγωγή του πλούτου, στη Σίλικον Βάλεϊ, της πιο παγκοσμιοποιημένης χώρας στον πλανήτη.

Αλλά, όπως συμβαίνει τόσο συχνά στην περίπτωση των ΗΠΑ, υπάρχει ένα στοιχείο στο φαινόμενο Τραμπ που ξεπερνά την αμερικανική εθνική σκηνή. Ετσι, μπαίνει κανείς στον πειρασμό να αναρωτηθεί αν ο «τραμπισμός» δεν μπορεί επίσης να αποτελεί τον προάγγελο –ή ίσως ακόμη και την αποθέωση –ενός πραγματικά νέου επεισοδίου στην παγκόσμια πολιτική σκηνή.

Αντιμέτωπος με αυτό το άλμα προς τα εμπρός όσον αφορά την αγένεια και τις μικροπρέπειες, μπορεί κανείς να σκεφτεί τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, τον Βλαντίμιρ Πούτιν και τους Λεπέν, και τον πατέρα και τη θυγατέρα. Σκέφτεται κανείς μια νέα Διεθνή, όχι Κομμουνιστική, αλλά της χυδαιότητας και της καυχησιολογίας, στο εσωτερικό της οποίας το πολιτικό τοπίο περιορίζεται στις διαστάσεις μιας τηλεοπτικής σκηνής. Η τέχνη του διαλόγου περιορίζεται σε μεγαλόσχημες εκφράσεις, τα όνειρα των ανθρώπων μετατρέπονται σε στομφώδεις ψευδαισθήσεις, η οικονομία παίρνει τη μορφή των γκροτέσκων φυσικών σπασμών λεκτικά ανεπαρκών ζάπλουτων τσιγκούνηδων οι οποίοι περιφρονούν όποιον σκέφτεται, και η προσπάθεια για αυτοεκπλήρωση εκφυλίζεται στις απάτες που διδάσκονται στο πλέον ανενεργό Πανεπιστήμιο Τραμπ.

Σωστά: μια διεθνής με κεφαλαίο Δ: Παγκοσμιοποιημένη διαφθορά στην κοινωνία του αμοιβαίου θαυμασμού των Πούτιν, Μπερλουσκόνι και Τραμπ. Σε αυτούς βλέπουμε το πρόσωπο μιας γελοίας ανθρωπότητας, μιας ανθρωπότητας η οποία έχει επιλέξει το κατώτερο, το στοιχειώδες, το προ-γλωσσικό, ώστε να εξασφαλίσει τον θρίαμβό της. Εδώ υπάρχει ένα σύμπαν προσποίησης στο εσωτερικό του οποίου κάποιος μπορεί να ξαποστείλει στη λήθη μιας παρωχημένης, πλέον, Ιστορίας την επισφάλεια των εξόριστων, των μεταναστών, και άλλων ταξιδιωτών οι οποίοι δημιούργησαν, και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, την πραγματική αριστοκρατία της ανθρωπότητας.

Ο Μπερλουσκόνι εφηύρε αυτόν τον γελοίο κόσμο. Ο Πούτιν ενέτεινε το macho στοιχείο του. Αλλοι ευρωπαίοι δημαγωγοί τον οδηγούν στις απόλυτες μορφές του ρατσισμού. Οσο για τον Τραμπ, μας έδωσε τον πύργο του, έναν από τους πιο άσχημους στο Μανχάταν, με την ογκώδη αρχιτεκτονική του, το γιγαντιαίο αίθριό του, τον 25 μέτρων καταρράκτη για τον εντυπωσιασμό των τουριστών –έναν Πύργο της Βαβέλ από γυαλί και ατσάλι που χτίστηκε από έναν Δον Κορλεόνε με τα κατακάθια μέσα στα οποία όλες οι γλώσσες του κόσμου πράγματι θα συγχωνευθούν σε μία.

Προσοχή όμως. Η νέα γλώσσα δεν είναι πλέον αυτή μιας Αμερικής που ονειρευτήκαμε πως θα είναι αιώνια, της Αμερικής που κάποιες φορές έδωσε πνοή σε εξαντλημένες κουλτούρες. Είναι η γλώσσα μιας χώρας με αρχί…ια η οποία αποχαιρέτησε τα βιβλία και την ομορφιά και μπερδεύει τον Μικελάντζελο με την επωνυμία της εταιρείας ενός ιταλού μόδιστρου.