ΤΟ ΒΗΜΑ – The New York Times
Νεπάλ
Οταν οι αναγνώστες ακούνε για «σύγχρονη δουλεία» στις ΗΠΑ ή σε άλλες χώρες, υποθέτουν ότι είναι μια υπερβολή. Δουλεία; Αλήθεια; Σύγχρονη σκλαβιά; Αν λοιπόν το αμφισβητείτε, ακούστε την Πουνάμ Τάπα, μια έφηβη που συνάντησα εδώ στο Νεπάλ, η οποία προσπαθεί να ξαναφτιάξει τη ζωή της αφότου την πούλησαν σε ένα πορνείο. Και αν νομίζετε ότι, όπως πρότεινε πρόσφατα η Διεθνής Αμνηστία, η λύση είναι η αποποινικοποίηση του εμπορίου του σεξ σε όλον τον κόσμο, ακούστε με ιδιαίτερη προσοχή την συνέχεια. Η Πουνάμ ήταν φτωχή και αμόρφωτη, όταν μια γυναίκα της προσέφερε μια δήθεν καλοπληρωμένη δουλειά. «Μπορείς να έχεις μια καλύτερη ζωή», της είπε. «Και αν βγάλεις καλά λεφτά, θα μπορείς να βοηθήσεις την οικογένειά σου». Ετσι η Πουνάμ, 12 ετών τότε, ακολούθησε την γυναίκα και κατέληξε σε έναν οίκο ανοχής στην Βομβάη, της Ινδίας. «Δεν ήξερα καν τι είναι πορνείο», θυμάται.
Η ιδιοκτήτρια του οίκου ανοχής, μια γυναίκα, πούλησε την παρθενία της Πουνάμ σε έναν ηλικιωμένο άντρα. «Με βίασε», λέει η Πουνάμ. «Δεν ήξερα τι έκανε. Αλλά αιμορραγούσα, πονούσα και έκλαιγα». Η ιδιοκτήτρια του οίκου ανοχής είπε στην Πουνάμ να το βουλώσει – είχε πληρώσει 1.700 δολάρια για την Πουνάμ και έπρεπε να βγάλει κέρδος από την επένδυσή της.
Ετσι η Πουνάμ έζησε κλειδωμένη μέσα στο πορνείο, αναγκασμένη να κάνει σεξ με 20-25 άτομα την ημέρα, και με περισσότερους τις Κυριακές και τις αργίες. Δεν υπήρχαν ρεπό, και φυσικά δεν πληρωνόταν. Μια μέρα η Πουνάμ πόναγε και αρνήθηκε έναν πελάτη. Λέει ότι η ιδιοκτήτρια του πορνείου την χτύπησε και την έκαψε με τα τσιγάρα της. Μου έδειξε τις ουλές. Ετσι η Πουνάμ έγινε ένας από τους 20, 9 εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο – εκ των οποίων το ένα τέταρτο είναι παιδιά – που υποβάλλονται σε καταναγκαστική εργασία, σύμφωνα με την Διεθνή Οργάνωση Εργασίας του ΟΗΕ.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, δεκάδες χιλιάδες παιδιά πέφτουν θύματα σωματεμπορίας στην πορνεία κάθε χρόνο. Οι άνδρες που επισκέπτονται τον οίκο ανοχής της Πουνάμ πληρώνουν 2,5 δολάρια για το σεξ και μερικές φορές αγνοούν την βαναυσότητα, πιστεύοντας ότι αυτή η δουλειά αρέσει στα κορίτσια. Τα βλέπουν συχνά να χαμογελάνε – κανένας δεν τους βάζει το όπλο στο κεφάλι για να πάρουν τον πελάτη.
«Να λένε ότι είναι πάνω από 18 ετών και ότι εργάζονται με την θέλησή τους»
Η Πουνάμ απαντάει με ό,τι έχουν πει τόσοι άλλοι: Τα χαμόγελα είναι ψεύτικα, τα κορίτσια κλαίνε από μέσα τους. Διατάζουν επίσης τα κορίτσια να λένε ότι είναι πάνω από 18 ετών και ότι εργάζονται με την θέλησή τους.
Μια μέρα η αστυνομία έκανε έφοδο στο πορνείο. Η ιδιοκτήτρια του οίκου ανοχής προειδοποίησε την Πουνάμ ότι οι αστυνομικοί θα την βασανίσουν αν μάθουν ότι είναι παιδί ή θύμα σωματεμπορίας, και έτσι εκείνη είπε ότι ήταν 23 ετών και εργάζεται με την θέλησή της, αλλά η αστυνομία είδε ότι ήταν παιδί και την μετέφερε σε ένα άσυλο.
Οι ινδικές Αρχές παρέδωσαν την Πουνάμ στην φροντίδα της Maiti Nepal, μιας κορυφαίας οργάνωσης κατά της διακίνησης και εμπορίας ανθρώπων. Τώρα, η Πουνάμ σπουδάζει για να γίνει κοινωνική λειτουργός με την ελπίδα να βοηθήσει και άλλα κορίτσια θύματα σωματεμπορίας.

Ενα σημαντικό βήμα, είτε στο Νεπάλ ή στις Ηνωμένες Πολιτείες, είναι να δοθεί τέλος στην ατιμωρησία για τους προαγωγούς και τους διακινητές. Η Maiti Nepal βοήθησε στην δίωξη 800 ατόμων για συμμετοχή σε διακίνηση. Στην Αμερική χρειάζεται επίσης να διώκουμε τους διακινητές, και όχι τα θύματά τους. Τόσο η Πουνάμ όσο και οι οργανώσεις αρωγής λένε ότι η πλήρης αποποινικοποίηση είναι μια καταστροφική ιδέα.

Η σκληρή αλήθεια είναι ότι καμμία στρατηγική δεν λειτουργεί πολύ καλά ενάντια στην διακίνηση ανθρώπων. Αλλά ίσως η πιο επιτυχημένη είναι της Σουηδίας, που συνδυάζει την δίωξη των εμπόρων και των πελατών, με κοινωνικές υπηρεσίες και διεξόδους διαφυγής για τις εγκλωβισμένες στην πορνεία γυναίκες.