Η αναγέννηση της Γερμανίας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και η αποκατάσταση της παγκόσμιας εμπιστοσύνης προς αυτήν (με αποκορύφωμα τη συναίνεση για τη γερμανική ενοποίηση τέσσερις δεκαετίες αργότερα) οικοδομήθηκε πάνω σε ανθεκτικούς πυλώνες εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής. Στο εσωτερικό μια σταθερή δημοκρατία εδραιωμένη στο κράτος δικαίου αναδύθηκε γρήγορα και η οικονομική επιτυχία του κράτους πρόνοιας της Γερμανίας αποτέλεσε μοντέλο για την Ευρώπη.
Αυτό το σκεπτικό όμως βασίζεται σε μια εσφαλμένη παραδοχή. Το μονοπάτι που η Γερμανία θα βαδίσει στον 21ο αιώνα –προς μια «ευρωπαϊκή Γερμανία» ή μια «γερμανική Ευρώπη» –αποτελούσε το θεμελιώδες ιστορικό ερώτημα που παρέμενε στην καρδιά της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής επί δύο αιώνες. Και απαντήθηκε στη διάρκεια της μεγάλης νύχτας στις Βρυξέλλες, με τη γερμανική Ευρώπη να επικρατεί έναντι της ευρωπαϊκής Γερμανίας.
Ηταν μια μοιραία απόφαση τόσο για τη Γερμανία όσο και για την Ευρώπη. Για πρώτη φορά η Γερμανία δεν ήθελε περισσότερη Ευρώπη, ήθελε λιγότερη. Η στάση της Γερμανίας τη νύχτα της 12ης προς τη 13η Ιουλίου αποτέλεσε έκφραση της επιθυμίας της να μετατρέψει την ευρωζώνη από ένα ευρωπαϊκό σχέδιο σε ένα είδος σφαίρας επιρροής. Η Μέρκελ υποχρεώθηκε να διαλέξει ανάμεσα στον Σόιμπλε και τη Γαλλία (και την Ιταλία).
Αλλά η κατά μέτωπο σύγκρουσή της με τη Γαλλία και την Ιταλία, τη δεύτερη και τρίτη αντίστοιχα μεγαλύτερες οικονομίες της ευρωζώνης, δεν έχει τελειώσει, διότι, για τον Σόιμπλε, το Grexit παραμένει μια επιλογή. Ισχυριζόμενος ότι η ελάφρυνση χρέους είναι «νομικά» δυνατή μόνον εκτός της ευρωζώνης, θέλει να μετατρέψει την υπόθεση σε μοχλό για να πετύχει ένα «εθελοντικό» Grexit.
Η Γερμανία ήταν ο μεγάλος νικητής της ευρωπαϊκής ενοποίησης, τόσο από οικονομική όσο και από πολιτική άποψη. Η ίδρυση του δεύτερου, ενοποιημένου γερμανικού έθνους-κράτους το 1989 βασίστηκε στον αμετάκλητο δυτικό προσανατολισμό και τον εξευρωπαϊσμό της Γερμανίας. Το να επιτρέψουμε τη διάβρωση αυτού του πυλώνα –ή ακόμη χειρότερα, το γκρέμισμά του –είναι μια τρέλα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, στην Ευρωπαϊκή Ενωση που προέκυψε το πρωί της 13ης Ιουλίου, τόσο η Γερμανία όσο και η Ευρώπη κινδυνεύουν να χάσουν.
Ο κ. Γιόσκα Φίσερ ήταν υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας και αντικαγκελάριος την περίοδο 1998-2005.
HeliosPlus