Καλωσορίσατε στα ολοκαίνουργια νησιά της Αυστραλίας

«Μια αλυσίδα από μικρές λωρίδες γης ξεπήδησαν από τον ωκεανό και από τη μανία του κυκλώνα Νέιθαν. Καλωσορίσατε στα ολοκαίνουργια νησιά της Αυστραλίας». Ετσι αρχίζει το ρεπορτάζ του Τζέιμς Γούντφορντ, που βούτηξε στα βάθη για να τα εξερευνήσει και κατέγραψε τις εντυπώσεις του για τους αναγνώστες του «Guardian». Ακολουθούν εκτενή αποσπάσματα από τη σχετική ανταπόκριση.

«Δεν είναι κάτι που συμβαίνει συχνά. Λίγοι άνθρωποι έχουν περπατήσει στην ξηρά οπουδήποτε στον πλανήτη Γη, γνωρίζοντας ότι είναι οι πρώτοι που θα αφήσουν εκεί ένα αποτύπωμα. Η φωτογράφος Τζούλια Σάμερλινγκ έχει αυτό το προνόμιο, καθώς αράζει το φουσκωτό της σε ένα νησάκι από άμμο και κοράλλια, 200 χλμ. ανοιχτά του Κερνς, στην Βορειοανατολική Αυστραλία. Το νησί έχει σφυρηλατηθεί από τη μανία του τροπικού κυκλώνα Νέιθαν. Ημασταν στο πρώτο πλοίο που ταξίδεψε στην περιοχή αφότου τέλειωσε η θύελλα, αφήνοντας τουλάχιστον έξι νέα νησάκια στο πέρασμά της.

Ο ύφαλος Χολμς είναι μια μικρή κουκκίδα σε έναν απέραντο ωκεανό που θεωρείται ευρέως ως μία από τις πιο παρθένες θαλάσσιες περιοχές άγριας φύσης στον κόσμο. Το σκάφος μας έφτασε εκεί τρεις ημέρες μετά τον κυκλώνα Νέιθαν και αγκυροβόλησε περίπου ένα χιλιόμετρο μακριά από τα νέα κοραλλιογενή νησιά. Η Σάμερλινγκ και ο καπετάνιος του σκάφους, ο Τρέβορ Τζάκσον, έστρεψαν τα κιάλια τους προς την καινούργια ξηρά, προσπαθώντας να θυμηθούν αν τα νησιά ήταν εκεί την τελευταία φορά που βρέθηκαν σε αυτή την περιοχή, τον περασμένο Ιανουάριο. Θυμούνταν ότι τότε υπήρχε μόνο ένας πολύ μικρός ύφαλος που ήταν τόσο χαμηλά πάνω από τη στάθμη της θάλασσας που σχεδόν βούλιαζε με την παλίρροια. Αλλά τα νέα νησιά είχαν μείνει ψηλά και ξηρά όλη την ημέρα.

Η Θάλασσα των Κοραλλιών είναι ακριβώς το είδος οικοσυστήματος όπου μπορεί να δημιουργηθεί νέο αυστραλιανό έδαφος (και να το εξαφανίσει κάτω από τα νερά της) χωρίς να το γνωρίζει ο άνθρωπος. Πήρε το όνομά της από τον Μεγάλο κοραλλιογενή ύφαλο ο οποίος είναι ο μεγαλύτερος στον κόσμο, και από τους βασικούς ρυθμιστές του παγκόσμιου κλίματος. Ανακηρύχθηκε Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO το 1981.

Οι περισσότεροι Αυστραλοί ξέρουν αυτή τη θάλασσα ως τον τόπο όπου σχηματίζονται οι κυκλώνες, όπου οι φάλαινες ταξιδεύουν για να γεννήσουν και οι καρχαρίες συγκεντρώνονται σε αριθμούς που σπάνια βλέπεις αλλού.

Αλλά δεν είναι μόνο τα μεγάλα και τα σπάνια πλάσματα που κάνουν τη θάλασσα των κοραλλιών τόσο βαθιά θαυμαστή. Είναι ένα μέρος όπου τα μικρά πράγματα είναι εξίσου, αν όχι περισσότερο, εντυπωσιακά. Μετά το σούρουπο, λίγες ώρες αφότου περπατήσαμε πάνω στα νέα κοραλλιογενή νησάκια, βουτήξαμε στα σκοτεινά νερά στα ανοικτά του υφάλου Χολμς, πηδώντας στον ωκεανό από το πίσω μέρος του πλοίου, κάτω από ένα μισοφέγγαρο. Μόλις βυθιστήκαμε κατευθυνθήκαμε προς μια σπηλιά στον ύφαλο, 20 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Προτού μπούμε στο σπήλαιο κλείσαμε τους φακούς μας. Γύρω μας χόρευαν μικρές κουκκίδες φωτός που έμοιαζαν σαν να είχαν γίνει από ακτίνες λέιζερ και αν δεν μας περιόριζε η ποσότητα του αέρα στις μπουκάλες μας θα μπορούσα να κοιτάζω μέσα στο σπήλαιο και να παρακολουθώ αυτή την εκπληκτική παράσταση της υποβρύχιας ζωής όλη τη νύχτα.

Αλλά ήταν ώρα να επιστρέψουμε στην επιφάνεια. Αφότου ανεβήκαμε από το σπήλαιο, φτάσαμε σε βάθος πέντε μέτρων για μια στάση ασφαλείας, ανάμεσα στους υφάλους και στο σκάφος. Λίγο πιο μακριά μπορούσα να δω μια μεγάλη αστραφτερή μπάλα φωτός στην επιφάνεια του ωκεανού, η οποία έδειχνε πού ήταν το πλοίο. Γύρισα την πλάτη μου σε αυτό το φως και κοίταξα πέρα στη νύχτα του ωκεανού, απολαμβάνοντας την κατάμαυρη θάλασσα των κοραλλιών χωρίς να με καίει ο ήλιος. Δεν έχει σημασία πόσο εφήμερα μπορεί να αποδειχθούν αυτά τα νησιά. Το πρόσωπο της Σάμερλινγκ τα λέει όλα. Για εκείνη, η υπόθεση έχει κλείσει, όχι μόνο για το μυστήριο των νησιών, αλλά και για το μεγαλύτερο ζήτημα: η θάλασσα των κοραλλιών είναι –επίσημα –εκπληκτική».