Ο μουσουλμανικός κόσμος έχασε, για λόγους ιστορικούς, τον Διαφωτισμό και τον μοντερνισμό, αλλά στη Δύση δεν έχουμε δικαιολογία αν ξεχνάμε τα λόγια του Βολταίρου.
Διαφωνώ με ό,τι λες αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου ελεύθερα να λες ό,τι πιστεύεις κλπ. Η και να μην λες, αν δεν θέλεις.
Αν λοιπόν οι άθεοι σκιτσογράφοι του Charlie Hebdo έχουν το σεβαστό δικαίωμα στην, έστω και ακραία, ελευθερία της έκφρασης, γιατί να μην έχουν το ίδιο δικαίωμα και οι πιστοί μουσουλμάνοι – όχι βέβαια να σκοτώνουν όπως έκαναν οι βάρβαροι τζιχαντιστές – αλλά να υπερασπίζονται, ακόμα και με ακραία λογοκρισία, τις δικές τους θρησκευτικές αξίες; Στο κάτω κάτω νόμοι που διώκουν την βλασφημία υπάρχουν σε πολλές δυτικές δημοκρατίες – και στην Ελλάδα του 2015.
Και ενώ δεν υπάρχει πολιτισμένος άνθρωπος, σε Ανατολή και Δύση, που να μην συγκλονίστηκε από την σφαγή στα γραφεία της γαλλικής σατιρικής εφημερίδας, το ερώτημα φαίνεται έγκυρο, και είναι αυτό που προβάλλουν ορισμένες εφημερίδες στον ισλαμικό κόσμο.
Κάποιες βρίσκουν την απάντηση στην «υπεροψία, την υποκρισία και τον ρατσισμό της Δύσης». Βλέπουν δύο μέτρα και δύο σταθμά και με αυτή την έννοια διακηρύσουν: «Είμαστε όλοι Μωάμεθ».
Οι περισσότερες εφημερίδες στη Μέση Ανατολή – ακόμα και μετριοπαθείς – καταγγέλλουν την πρωτοσέλιδη γελοιογραφία με τον δακρυσμένο Μωάμεθ στο «τεύχος των επιζώντων» του Σαρλί.
«Το Charlie Hebdo συνεχίζει την πρόκληση», «ρίχνει λάδι στη φωτιά του μίσους», «η ατίμωση δεν τελείωσε» είναι μερικοί από τους τίτλους σε έντυπα που κυκλοφορούν από την Ιορδανία μέχρι φυσικά τις θεοκρατίες του Ιράν και της Σαουδικής Αραβίας. Αιχμηρές, και οργισμένες, λόγω παρελθόντος γαλλικής αποικιοκρατίας, πολέμου κλπ. είναι εφημερίδες της Αλγερίας.
Η ανεξάρτητη El Chourouk απάντησε δημοσιεύοντας στην πρώτη σελίδα δικό της σκίτσο που δείχνει έναν άνδρα να κρατάει πανό που γράφει «Είμαι Σαρλί», δίπλα σε ένα άρμα μάχης που συντρίβει πανό από την Παλαιστίνη, το Μαλί, τη Γάζα, το Ιράκ και τη Συρία. Η λεζάντα πάνω από το σκίτσο γράφει: «Είμαστε όλοι Μωάμεθ».
Την ίδια ιδέα είχε και η αντι-ισλαμιστική Ennahar που γράφει στο πρωτοσέλιδο «Nous sommes tous … Mohamed» («Είμαστε όλοι Μωάμεθ»), σε αντιδιαστολή με τις πανταχού παρούσες δηλώσεις «Je suis Charlie» («Είμαι Σαρλί»).
Στην El Chourouk, ο αρθρογράφος Χαμπίμπ Ρασντίν επικρίνει την γαλλική κυβέρνηση που χρηματοδότησε τη νέα έκδοση του Charlie Hebdo, λέγοντας ότι αυτό «παραβιάζει όλες τις κόκκινες γραμμές, και είναι ανοιχτή σταυροφορία κατά των μουσουλμάνων».
«Κάθε μουσουλμάνος έχει σήμερα το δικαίωμα να καταθέσει μήνυση εναντίον των πρεσβευτών αυτής της χώρας με την κατηγορία της «προσβολής και περιφρόνησης για την θρησκεία», προσθέτει.
Στην Τουρκία καταπέλτης είναι η Yeni Akit, εφημερίδα προσκείμενη στην ισλαμιστική κυβέρνηση Ερντογάν.
«Παρά τα επικίνδυνα γεγονότα, το αλαζονικό περιοδικό Charlie Hebdo και τα Δυτικά μέσα ενημέρωσης, υπό τον έλεγχο των σιωνιστικών δυνάμεων, συνεχίζουν τις άνανδρες επιθέσεις τους εναντίον των Μουσουλμάνων και του ισλαμικού κόσμου», γράφει.
Αλλά η Cumhuriyet της κοσμικής αντιπολίτευσης ανατύπωσε τέσσερις σελίδες της έκδοσης του Charlie Hebdo ως πράξη αλληλεγγύης, αν και χωρίς την πρωτοσέλιδη γελοιογραφία του Μωάμεθ.
Στην Al-Anwar του Λιβάνου, ο αρθρογράφος Ραούφ Σαχούρι κατηγορεί τη Δύση για δύο μέτρα και σταθμά. Λέει ότι ορισμένες δυτικές χώρες απαγορεύουν εκφράσεις του αντισημιτισμού, «ενώ δεν βλέπουν κανένα έγκλημα στην επίθεση κατά του Προφήτη των μουσουλμάνων που θίγει τις θρησκευτικές πεποιθήσεις ενός δισεκατομμυρίου πιστών του ισλάμ σε όλο τον κόσμο».
«Αυτό το πρότυπο της ημί-τυφλης δυτικής δικαιοσύνης είναι η κύρια πηγή της τρομοκρατίας», καταλήγει ο Σαχούρι.
Σε ένα άρθρο γνώμης στους New York Times, ο Τούρκος συγγραφέας Μουσταφά Ακιόλ καλεί τον μουσουλμανικό κόσμο να κρατήσει την ψυχραιμία του, απέναντι στη βλασφημία.
«Η οργή είναι σημάδι ανωριμότητας», λέει. «Η δύναμη της κάθε πίστης δεν προέρχεται από την καταστολή των επικριτών και των διαφωνούντων. Πηγάζει από την ηθική ακεραιότητα και την πνευματική δύναμη των πιστών της».
