Τις τελευταίες ημέρες η οργή ξεχειλίζει στο Πακιστάν. Ο λόγος είναι η σφαγή 132 αθώων παιδιών σε στρατιωτικό σχολείο στην Πεσαβάρ από Ταλιμπάν.
Οι New York Times αναρωτιούνται αν αυτή η οργή θα μπορούσε να μετατραπεί σε κίνημα εναντίον των Ταλιμπάν και σε αλλαγή πολιτικής στη χώρα.
Την Παρασκευή εξαγριωμένοι διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν έξω από το Κόκκινο Τζαμί, φωνάζοντας προσβλητικά συνθήματα προς τον σκληροπυρηνικό κληρικό Μαουλάνα Αμπντούλ Αζίζ, ο οποίος διοικεί το Κόκκινο Τέμενος.
Ο Αμπντούλ Αζίζ χαρακτήρισε «αντι-ισλαμική» την επιχείρηση του πακιστανικού στρατού κατά των Ταλιμπάν στην περιοχή του Βορείου Ουαζιριστάν, προκαλώντας κατακραυγή και διαμαρτυρίες. O Αζίζ αρνήθηκε να καταδικάσει το μακελειό στο σχολείο και έφτασε μάλιστα στο σημείο να πει ότι στη σκιά της στρατιωτικής επιχείρησης εναντίον τους, η αντίδραση των Ταλιμπάν γίνεται κατανοητή.
«Τρέξε, μπούρκα, τρέξε» έγραφε μία επιγραφή που κρατούσε διαδηλωτής, μία αναφορά στην προσπάθεια του Αζίζ να περάσει από στρατιωτικό μπλόκο το 2007, φορώντας γυναικεία περιβολή.
«Το Κόκκινο Τζαμί έχει γίνει εργοστάσιο τρόμου και μίσους» δήλωσε ο Μπούσρα Γκοχάρ του Εθνικού Κόμματος Αουάμι, ένα πολιτικό κόμμα που έχει βρεθεί πολλές φορές στο στόχαστρο των Ταλιμπάν.
Οργισμένες διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν και σε άλλες περιοχές του Πακιστάν, ενώ χρήστες σε Facebook και Twitter αντικατέστησαν τις φωτογραφίες προφίλ τους με μαύρες εικόνες ως ένδειξη πένθους για τα εκατοντάδες αθώα θύματα στο σχολείο στην Πεσαβάρ.
Θεωρείται, πάντως, δύσκολο η επίθεση αυτή να οδηγήσει σε ευρύτερες αλλαγές. Ο φόβος για πιθανές επιθέσεις Ταλιμπάν είναι έντονος και παλαιότερες τραγωδίες -όπως η δολοφονία της Μπεναζίρ Μπούτο το 2007- δεν έχουν δείξει ότι η κατάσταση θα μπορούσε να αλλάξει.
