Οι τρεις ηγέτες της «εξέγερσης» του Χονγκ Κονγκ

Οι διαδηλώσεις με αίτημα περισσότερη δημοκρατία αναμένεται να κορυφωθούν την Τετάρτη στο Χονγκ Κονγκ, όπου δεκάδες χιλιάδες άτομα κατέβηκαν στους δρόμους την Τρίτη. Οι διαδηλωτές διατάραξαν τη λειτουργία τραπεζών, καταστημάτων και σχολείων, με κυριότερο αίτημα οι εκλογές του 2017 στο Χονγκ Κονγκ να είναι απολύτως ελεύθερες και όχι μεταξύ των υποψηφίων που θα εγκρίνει το Πεκίνο.

Το κίνημα κοινωνικής ανυπακοής Occupy Central with Love and Peace, γνωστό ως Occupy Central, είναι ο κυριότερος διοργανωτής των διαδηλώσεων. Τρία άτομα, που θεωρούνται πολιτικά μετριοπαθή, είναι οι αρχηγοί του: ο καθηγητής Νομικής Μπένι Τάι, ο καθηγητής Κοινωνιολογίας Τσαν Κιν Μαν και ο ιερέας Τσου Γιου Μινγκ.

Το Occupy Central σκόπευε να διοργανώσει μια πολύ μαζική και μη βίαιη διαδήλωση την Τετάρτη, ημέρα της εθνικής εορτής της Κίνας, αλλά ο κόσμος κατέβηκε στους δρόμους ημέρες νωρίτερα ακολουθώντας τους φοιτητές που διαδήλωσαν έξω από το κυβερνητικό συγκρότημα του Χονγκ Κονγκ.

Η Ομοσπονδία Φοιτητών του Χονγκ Κονγκ, με επικεφαλής τον Αλεξ Τσάου και τον Λέστερ Τσουνγκ, διοργάνωσε κινητοποιήσεις υπέρ της δημοκρατίας στις 22 Σεπτεμβρίου. Αρχικά οι φοιτητές απλώς μποϊκοτάριζαν τα μαθήματα, αλλά στη συνέχεια ενώθηκαν μαζί τους και οι μαθητές και κατέβηκαν στους δρόμους.

Ο Μπένι Τάι, που διδάσκει στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Χονγκ Κονγκ, έλαβε δημοσιότητα εκτός Χονγκ Κονγκ τον Ιανουάριο του 2013, όταν ίδρυσε το Occupy Central. Αυτό τον έφερε αντιμέτωπο με την κατηγορία ότι παρέβη τον κώδικα συμπεριφοράς των καθηγητών Νομικής επειδή καλεί τον κόσμο να παραβιάσει ηθελημένα τον νόμο. Απαντώντας στην κατηγορία, ο Τάι υποστήριξε ότι το Occupy Central είναι μια μορφή κοινωνικής ανυπακοής και ότι η κοινωνική ανυπακοή δεν παραβιάζει την έννομη τάξη.

Ο Τάι επικρίνεται σφοδρά από το «στρατόπεδο» των φίλων του Πεκίνου στο Χονγκ Κονγκ και έχει λάβει ακόμη και απειλές κατά της ζωής του λόγω της δράσης του στο κίνημα Occupy Cenrtral.

Τον Ιούλιο ο Τάι κατήγγειλε δημοσίως τις μεθόδους της Συμμαχίας για την Ειρήνη και τη Δημοκρατία που εγκαινίασε μια εκστρατεία συλλογής υπογραφών κατά του Occupy Central. Η Συμμαχία για την Ειρήνη και τη Δημοκρατία και η Σιωπηλή Πλειοψηφία για το Χονγκ Κονγκ είναι οι κυριότεροι εκφραστές όσων ανήκουν στην πλευρά του Πεκίνου. Παρά τις προσπάθειες της Συμμαχίας, το κίνημα υπέρ της δημοκρατίας αρνήθηκε να καταθέσει τα όπλα.

Ο Τάι θεωρεί ότι οι ελεύθερες και δίκαιες εκλογές στο Χονγκ Κονγκ είναι προς το συμφέρον όλων, ακόμη και του Πεκίνου. Πιστεύει ότι η πολιτική μεταρρύθμιση στην Κίνα είναι αναπόφευκτη αλλά ότι προς το παρόν η κεντρική κυβέρνηση χαίρει υψηλού βαθμού νομιμότητας. Η νομιμότητα αυτή γίνεται φανερή από τις δημοσκοπήσεις, ωστόσο ο Τάι θεωρεί ότι βασίζεται στις οικονομικές επιδόσεις: όταν η οικονομική ανάπτυξη παγώσει, το Πεκίνο θα αναγκαστεί να βασίσει αλλού τη νομιμότητά του.

Ρεαλιστής, ο Τάι γνωρίζει ότι το Πεκίνο έχει ήδη σκεφθεί αυτά τα πράγματα και ότι ανησυχεί για το τι θα συμβεί σε 10 ή 20 χρόνια από σήμερα. Και αναρωτιέται μιλώντας στη «South China Morning Post»: «Γιατί να μη γίνει ένα πρώτο πείραμα μεταρρύθμισης στο μικροσκοπικό Χονγκ Κονγκ που μπορεί να «μαζευτεί» αν τα πράγματα πάνε στραβά;».

Ο Τσαν Κιν Μαν, συνιδρυτής του Occupy Central, ο οποίος διδάσκει Κοινωνιολογία στο Κινεζικό Πανεπιστήμιο και πρωτοστατεί στις διαδηλώσεις, είπε στο Reuters: «Γνώριζα ότι από τη στιγμή που εντάχθηκα στο κίνημα θα δεχόμουν επιθέσεις και θα μου συμπεριφέρονταν σαν να ήμουν ο εχθρός». Δείχνει μια στοίβα φακέλους που περιέχουν απειλές κατά της ζωής του με κινεζικούς χαρακτήρες.

Προσθέτει ότι δεν υπάρχει «καμία πιθανότητα» να πάει στην Κίνα διότι φοβάται πως θα δεχθεί σωματικές επιθέσεις. «Αν πάω εκεί, οι φίλοι μου με προειδοποιούν ότι θα χρησιμοποιηθεί κάθε βρώμικο κόλπο εναντίον μου. Μπορεί να με χτυπήσουν με αυτοκίνητο ή να στείλουν μια γυναίκα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μου».

Ο Τσου Γιου Μινγκ, βαπτιστής ιερέας, είχε γίνει γνωστός για το ότι βοήθησε –μαζί με άλλους ακτιβιστές από το Χονγκ Κονγκ –τους ηγέτες των φοιτητών να ξεφύγουν ύστερα από την αιματηρή καταστολή των κινητοποιήσεων στην πλατεία Τιανανμέν του Πεκίνου τον Ιούνιο του 1989. Ο Τσου παραμένει επικεφαλής του Δικτύου Ανάπτυξης της Δημοκρατίας, το οποίο ίδρυσε πριν από μία δεκαετία και πλέον για να προωθήσει μετριοπαθείς πολιτικές μεταρρυθμίσεις.