Οι Βρετανοί βοήθησαν τους Γερμανούς να κτίσουν την ομοσπονδία τους. Ωστόσο, τα πράγματα δείχνουν να λειτουργούν καλύτερα για τους «μαθητές» παρά για τους «δασκάλους». Θα μπορούσε να υπάρξει ένα είδος «επανα – εισαγωγής» του γερμανικού συνταγματικού μοντέλου στη Βρετανία, ώστε να λειτουργήσει η αποκέντρωση των εξουσιών από το Ουέστμινστερ στα περιφερειακά κοινοβούλια;
«Τα γερμανικά ομόσπονδα κρατίδια», γράφει η βρετανική εφημερίδα Guardian, «γνωστά ως Bundeslander, απολαμβάνουν μεγάλη αυτονομία: σύμφωνα με τον γερμανικό νόμο, η νομοθετική εξουσία ανήκει στα κρατίδια εκτός και αν αναφέρεται ρητά το αντίθετο. Διαθέτουν τα δικά τους συντάγματα, κοινοβούλια και κυβερνήσεις και ασκούν μεγάλη επιρροή στην ομοσπονδιακή νομοθεσία μέσω της γερμανικής άνω βουλής, της Bundesrat. Οι φόροι μοιράζονται ισόποσα μεταξύ των κρατιδίων και της ομοσπονδιακής κυβέρνησης. Τα κρατίδια έχουν ακόμη το δικαίωμα, με τη σύμφωνη γνώμη της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, να συνάπτουν διεθνείς συνθήκες με ξένα κράτη».
Όλα αυτά μπορεί μοιάζουν ιδιαίτερα θελκτικά στους σκοτσέζους υπέρμαχους της απόσχισης, αλλά, όπως αναφέρει το ίδιο δημοσίευμα, δύσκολα θα μπορούσαν να εφαρμοστούν στη Βρετανία, καθώς αυτού του είδους ο «συνεργατικός φεντεραλισμός» βασίζεται σε μία σειρά, συχνά βίαιων, κοινωνικοπολιτικών ζυμώσεων. Όταν ενώθηκε για πρώτη φορά η Γερμανία, το 1871, η δομή της ήταν παρόμοια με εκείνη της Βρετανίας: μία ένωση με το πολίτευμα της συνταγματικής μοναρχίας που κυριαρχείται από ένα έθνος – στη Γερμανία ήταν οι Πρώσοι – το οποίο έχει επιβληθεί σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό στα υπόλοιπα έθνη.
Ακόμη και σε αυτό το είδος του «ηγεμονικού φεντεραλισμού» τα κρατίδια είχαν κάποιον έλεγχο στα οικονομικά τους, στην εκπαίδευση, στον εκλογικό νόμο και στον πολιτισμό – και ορισμένα, όπως αυτό της Βαυαρίας, κατάφεραν να διατηρήσουν μία δυνατή εθνική ταυτότητα. Η Βαυαρία συμφώνησε να μπει στην ένωση επειδή ο μονάρχης της, οδήγησε το κρατίδιο σχεδόν στην πτώχευση χτίζοντας επιβλητικά παλάτια όπως το Νόισβανσταϊν. Η αυτονομία των κρατιδίων περιορίστηκε στα χρόνια του Χίτλερ, ο οποίος συγκέντρωσε την εξουσία στο Βερολίνο. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο το ομοσπονδιακό σύστημα επανήλθε στη Δυτική Γερμανία, αλλά εκτός από τη Βαυαρία, ήταν δημιουργήματα των συμμάχων.
Η Πρωσία διαλύθηκε επειδή «ήταν εξαρχής μιλιταριστική και αντιδραστική». Επομένως το ομοσπονδιακό σύστημα στη Γερμανία είναι δημιουργία ενός στρατού κατοχής – αλλά γιατί λειτούργησε τελικά; «Πέρα από την ομοσπονδιακή παράδοση της χώρας, η εμπειρία της ήττας, της παντελούς κατάρρευσης και η μετέπειτα παρουσία των δύο υπερδυνάμεων δημιούργησαν μία ένωση στην οποία οι περιφερειακές εχθρότητες έγιναν ασήμαντες» αναφέρεται στο άρθρο του Guardian. Αυτή η κληρονομιά ήταν αρκετή προκειμένου αργότερα να συμπεριληφθούν και τα κρατίδια της Ανατολικής Γερμανίας χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Πριν τη διάλυση της Πρωσίας, το ομοσπονδιακό σύστημα ήταν άδικο για πολλά κρατίδια. Αυτό ακριβώς θα συνέβαινε σήμερα στη Βρετανία: η κυριαρχία της Αγγλίας θα δημιουργούσε ένα καθόλου ισορροπημένο ομοσπονδιακό σύστημα – κάτι που δεν θα μπορούσε να ξεπεραστεί με έναν ισχυρό δεσμό, όπως αυτός της μεταπολεμικής Γερμανίας.