Εφτασα στην Ταϊλάνδη πριν από ενάμιση χρόνο. Εγκαταστάθηκα στη Σόνγκλα, μια μικρή και ήσυχη πόλη κοντά στα σύνορα με τη Μαλαισία. Ολοι με είχαν προετοιμάσει ότι τα πράγματα στη χώρα είναι επικίνδυνα: οι μουσουλμάνοι προσπαθούν να αυξήσουν τη δύναμή τους, οι νότιοι Ταϊλανδοί είναι φανατικά υπέρ της μοναρχίας και η θέση της γυναίκας είναι ακόμη δύσκολη. Την Πέμπτη 22 Μαΐου μας ανακοινώθηκε ότι είμαστε υπό στρατιωτικό νόμο. Στρατιωτικά αυτοκίνητα άρχισαν να περιμένουν στα σταυροδρόμια και οι δρόμοι άρχισαν να αδειάζουν νωρίτερα απ’ ό,τι πριν. Εμείς εδώ ζούμε ένα πολύ διαφορετικό πραξικόπημα από αυτό που γνώρισαν οι γονείς μου στην Ελλάδα του ’67. Ενα βουδιστικό, ειρηνικό πραξικόπημα όλο τρέλα.
Την ίδια ημέρα μια φίλη μου Ταϊλανδή με πήρε τηλέφωνο να με προσκαλέσει να βγάλουμε φωτογραφίες. «Και τι θα φωτογραφίσουμε;» τη ρώτησα. «Το 7-Eleven κλειστό» (διεθνής αλυσίδα σουπερμάρκετ και γρήγορου φαγητού), απάντησε. Στην Ταϊλάνδη, όπως και στην Αμερική, το 7-Eleven δεν κλείνει ποτέ. Μπορούν να έρθουν τα πάνω κάτω, να χαλάσει ο κόσμος, να ξεσπάσει πόλεμος, και το 7-Eleven δεν θα πάρει χαμπάρι. Θα συνεχίσει να ψήνει τοστάκια και να πουλάει ροζ και γαλάζιες γρανίτες.
Η ζωή έξω από το 7-Eleven μπορεί να περνάει την όποια κρίση θέλει. Η ζωή μέσα στο 7-Eleven όμως παραμένει πάντα σταθερή και αμετάβλητη. «Τριάντα χρόνια και δεν έχω δει ποτέ το 7-Eleven κλειστό. Ούτε η μαμά μου το ‘χει δει και θέλει να ‘ρθει μαζί μας».
Εγώ πραγματικά έδειχνα να υποτιμώ τη σπουδαιότητα όσων είχαν συμβεί. Βούιζε ο Τύπος –ο δυτικός. Εδώ οι άνθρωποι έδειχναν να μην τους αφορά, παρότι τους έλεγαν από άλλες χώρες ότι λογικά περνάνε δύσκολα.
Στην πόλη όλα ήταν κλειστά γιατί, όπως μου εξήγησε η φίλη μου, «όλοι θα έχουν πάει να δουν το 7-Eleven κλειστό». Πράγματι, μία ώρα αργότερα, πασχίζαμε να βρούμε κάπου να παρκάρουμε. Το μποτιλιάρισμα γύρω από όλα τα 7-Eleven της πόλης ήταν πρωτόγνωρο.
Τα φώτα έκλεισαν στις 22.00 και το προσωπικό του 7-Eleven βγήκε και αντιμετώπισε υποδοχή ποδοσφαιρικής ομάδας έπειτα από πολύ γερή προσπάθεια. Και εκείνοι δεν ήξεραν πώς να κλειδώσουν την πόρτα ούτε τι να κάνουν με αυτές τις πινακίδες που στέκονται στον δρόμο και που άλλοι μαγαζάτορες τις μαζεύουν αυτόματα κάθε βράδυ στο κλείσιμο.
Το κοινό όμως ζητωκραύγασε και πάλι, πόζαρε για φωτογραφίες δίπλα τους και οι στρατιωτικοί, κοιτάζοντας χαμένοι από την άλλη πλευρά του δρόμου, έδειχναν παραμελημένοι και αδύναμοι. Η απόφασή τους να κλείσουν το 7-Eleven είχε επισκιάσει όλο τους το πραξικόπημα. Και σιγά-σιγά έμπαιναν ένας-ένας στα στρατιωτικά αυτοκίνητα και απομακρύνονταν ηττημένοι.
Την επόμενη ημέρα, επίσημα πια υπό στρατιωτικό νόμο η Ταϊλάνδη, είχαμε όλοι φωτογραφία προφίλ μπροστά από ένα κλειστό 7-Eleven –κατά προτίμηση με κάποιον από το προσωπικό να κάνει το σήμα της ειρήνης.
Αδύνατον λοιπόν να απολαύσεις μπλε γρανίτα μετά τις 10 το βράδυ. Αυτή είναι η μοναδική αλλαγή στη ζωή μας εδώ στη Νότια Ταϊλάνδη και αυτός είναι ίσως ο καλύτερος τρόπος να γελοιοποιήσεις όποιον προσπαθεί να σου επιδείξει την δύναμή του: να κάνεις τον χαζό και να το παίζεις ότι το ‘χεις δει το «Πραξικόπημα» και δεν σ’ ενδιαφέρει.
Τρεις εβδομάδες αργότερα η προσοχή των νοτίων Ταϊλανδών έχει μεταφερθεί σε άλλα γεγονότα που δεν έχουν καμία σχέση με το πραξικόπημα. Μια «σουπερστάρ» ανακοίνωσε ότι είναι χορτοφάγος, ένας καλόγερος παραδέχθηκε ότι πριν ήταν γυναίκα και ο κύριος Τάδε έχει έναν διάδρομο γυμναστικής γι’ αυτόν και έναν πιο μικρό για τον σκύλο του.

Και όταν τους ρωτάς αν αγωνιούν για όσα συμβαίνουν, σου λένε ότι δεν σου κάνει καλό να διαβάζεις τον ξένο Τύπο: «Δεν ξέρουν ότι εμείς εδώ μπορεί να τσακωνόμαστε για το αν προτιμάμε τον βασιλιά, τον πρωθυπουργό ή τον στρατό αλλά όλοι μαζί θα τρώμε το βράδυ και θα γελάμε ο ένας με τον άλλον γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή για να τα παίρνεις όλα αυτά στα σοβαρά».

HeliosPlus