«Η καταστροφή του πλοίου στη Νότια Κορέα είναι πραγματικά μια φοβερή τραγωδία, αλλά το πλήρωμα του φέρι δεν είναι δολοφόνοι, όπως τους χαρακτήρισε η πρόεδρος της χώρας», γράφει η Μαίρη Ντετζέφσκι στον Guardian.

«Ο ισχυρός συνδυασμός του πένθους και της οργής είναι κοινός σε καταστροφές παντού, ιδιαίτερα σε εκείνες όπου χάνονται πολλά παιδιά. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, αρκεί να σκεφθούμε την τραγωδία στο Αμπερφαν, ένα χωριό μεταλλωρύχων στην Ουαλία, όπου περισσότερα από 100 παιδιά έχασαν τη ζωή τους από κατολίσθηση που έπνιξε το σχολείο τους. Αυτό συνέβη το 1966, αλλά οι συναισθηματικές πληγές είναι ανοιχτές μέχρι σήμερα», τονίζει.

«Το ίδιο πένθος εξακολουθεί να πνίγει το Μπεσλάν, την πόλη στη νότια Ρωσία, όπου σχεδόν 200 παιδιά έχασαν τη ζωή τους πριν από 10 χρόνια, είτε στα χέρια των Τσετσένων απαγωγέων τους είτε στην αποτυχημένη απόπειρα διάσωσης. Σκεφθείτε, επίσης, την οργή – σε πείσμα όλων των πολιτικών περιορισμών – που κατέλαβε τους γονείς των παιδιών που πέθαναν στον σεισμό του Σετσουάν το 2008 στην Κίνα, όταν αποκαλύφθηκε ότι τα σχολικά κτίρια ήταν ετοιμόρροπα λόγω της τοπικής διαφθοράς», προσθέτει η Ντετζέφσκι.
«Αλλά, για να επιστρέψουμε στην κατηγορία της προέδρου Παρκ περί «δολοφονίας». Πόσα από αυτά τα παιδιά δολοφονήθηκαν; Εκείνα που έχασαν τη ζωή τους στο Μπεσλάν σκοτώθηκαν, άμεσα ή έμμεσα, εξαιτίας μιας τρομοκρατικής πράξης. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, κανείς δεν διώχθηκε για την αμέλεια που προκάλεσε την κατολίσθηση στο Αμπερφαν.



Φαίνεται, όμως, ότι τα γεγονότα στην Νότια Κορέα θα πάρουν άλλη τροπή, παρ’ όλο που οι επικοινωνίες οι οποίες έχουν δημοσιοποιηθεί μέχρι στιγμής δείχνουν τον πανικό, την ανικανότητα και τον φόβο που υπαγόρευσαν τις αντιδράσεις του κυβερνήτη και του πληρώματος του φέρι.




Θα είναι δύσκολο να αντισταθεί η κυβέρνηση στην επιθυμία των γονέων και της κοινής γνώμης για τιμωρία. Αλλά είναι δίκαιο να κατηγορηθεί κάποιος για δολοφονία, αν ο θάνατος επήλθε ως αποτέλεσμα ελλιπούς εποπτείας, ή φόβου; Η πολιτισμική διαφορά μπορεί να καθορίσει, εν μέρει, την απάντηση. Αλλά δεν είναι πουθενά τόσο σαφής – ούτε στην Ανατολή, και ακόμη λιγότερο στη Δύση – όσο φάνηκε να την παρουσίασε η πρόεδρος Παρκ όταν μίλησε για «δολοφονία», καταλήγει η Ντετζέφσκι.