Το να βρίσκεσαι ολόγυμνος σε μία τάξη και να κάνεις μάθημα είναι κάτι που ξεπερνάει την πραγματικότητα κι αγγίζει είτε τη φαντασίωση είτε τον εφιάλτη. Η ρεπόρτερ της βρετανικής εφημερίδας Independent Τσέλσι Τζέιμς Μουρ το βίωσε και μάλιστα μαζί με άλλους ανθρώπους που πλήρωσαν ένα καθόλου ευκαταφρόνητο ποσό ( 90 ευρώ έκαστος) για να λάβουν μέρος σε ένα μάθημα «γυμνής γιόγκα» με διάρκεια 90 λεπτά.
Η εμπειρία της ήταν αποκαλυπτική – αν και η ίδια διατήρησε κάποια από τα ρούχα της, όπως είχε δικαίωμα, παρά την καταρχάς παραίνεση της δασκάλας προς όλους «καλύτερα να είστε εντελώς γυμνοί».
Η «νάγκνα γιόγκα», όπως λέγεται, έχει πανάρχαιες ρίζες και αρκετοί την ασκούν και σήμερα στην Ινδία. Η μόδα της στον δυτικό κόσμο ξεκίνησε με τους χίπις της δεκαετίας του ’60, αλλά τα τελευταία χρόνια εμφανίστηκε ξανά στην Αμερική, ιδίως στα δύο κέντρα κοσμοπολιτισμού των ΗΠΑ, τη Νέα Υόρκη και το Λος ‘Αντζελες. Από εκεί έφτασε στο Λονδίνο.
«Προτιμώ οι συμμετέχοντες να είναι γυμνοί, γιατί έτσι εμπεδώνουν τις βασικές αρχές της γιόγκα που είναι η βαθιά αποδοχή του εαυτού μας και των άλλων, η «απαριγκράχα», όπως ονομάζεται στην Ινδία. Επίσης ξεπερνάει κανείς έναν από τους μεγαλύτερους φόβους του, νιώθει ότι τα ρούχα συμβολίζουν όσα τον κρατούν δέσμιο. Οταν τα βγάλει, αισθάνεται νικητής, θριαμβευτής» εξηγεί η Ανέτ, η δασκάλα, η οποία επίσης διδάσκει γυμνή.
Μία νεαρή που συμμετέχει στο μάθημα, η ηλικίας 21 ετών Γκρέις Λέναρντ, εξηγεί στη δημοσιογράφο του Independent ότι πήρε την απόφαση την περασμένη πρωτοχρονιά. «Τότε έκανα ένα δώρο στον εαυτό μου: είπα ότι θα τον αγαπήσω περισσότερο. Αισθάνομαι πιο δυνατή όταν κάνω γυμνή γιόγκα, αυτή η αδυναμία της γύμνιας μετατρέπεται σε δύναμη» εξηγεί η Αμερικανίδα, που σπουδάζει θρησκειολογία στην Αγγλία.
Η αυτοπεποίθηση δεν είναι ο μοναδικός λόγος. Κάποιοι άλλοι βρίσκουν τη γυμνή γιόγκα εξαιρετικά χαλαρωτική, γι’ αυτό την προτιμούν.
«Μετά την προσωπική εμπειρία δεν μπορώ εύκολα να το εξηγήσω, αλλά μάλλον ανακαλεί την εποχή που βρίσκεται κανείς στην κοιλιά της μητέρας του. Ο απαλός κόκκινος φωτισμός και τα αρωματικά κεριά, μαζί με μουσική κατάλληλη για αυτοσυγκέντρωση, κυριαρχούν στην ατμόσφαιρα. Πού και πού ακούγεται ένα μικρό ροχαλητό. Η απαλή φωνή της Ανέτ ανεβοκατεβαίνει σε ένταση καθώς μας δίνει εντολές για τις διάφορες στάσεις. Μεγάλοι άνθρωποι, γυμνοί όπως τη μέρα που γεννήθηκαν, καθισμένοι πάνω στις πετσέτες τους, παίρνουν τη στάση «μπαλσάνα», την στάση του παιδιού. Λες και γυρίζει κανείς στην παιδική του ηλικία, όταν η γύμνια ήταν το φυσικό του καθεστώς», γράφει η Βρετανίδα δημοσιογράφος.
Και καταλήγει, εξηγώντας τις προσωπικές της αναστολές: «Το να σπάσει κανείς τις αλυσίδες του καταναλωτισμού και να παραδοθεί σε ένα φωτεινό διάλειμμα γυμνής γιόγκα είναι απελευθερωτικό για κάποιους. Ακούγεται θαυμάσιο, πάντως για μένα αποδείχθηκε ένα βηματάκι που δεν κατάφερα να κάνω».
