Με το Εθνικό Μέτωπο να εκλέγει δημάρχους σε 15 πόλεις με περισσότερους από 9.000 κατοίκους στον δεύτερο γύρο των δημοτικών εκλογών που διεξήχθησαν την Κυριακή στη Γαλλία, όλοι αναρωτιούνται τι μέλλει γενέσθαι για το ακροδεξιό κόμμα στις επικείμενες ευρωεκλογές: Θα θριαμβεύσει ή η άνοδός του θα αποδειχθεί «πυροτέχνημα»;
Μερικές ενδιαφέρουσες απαντήσεις στα φλέγοντα ερωτήματα περί ανόδου της Ακροδεξιάς όχι μόνο στη Γαλλία αλλά και σε όλη την Ευρώπη δίνει μιλώντας αποκλειστικά στο «Βήμα» ο Τζιμ Σιλντς, καθηγητής Γαλλικής Πολιτικής και επικεφαλής της Σχολής Γαλλικών Σπουδών στο βρετανικό Πανεπιστήμιο του Αστον. Η άποψή του παρουσιάζει αυξημένο ενδιαφέρον ακριβώς διότι έρχεται σε αντίθεση με τον περιρρέοντα φόβο ότι το Εθνικό Μέτωπο (Front National – FN) της Μαρίν Λεπέν απειλεί να δηλητηριάσει τόσο τη γαλλική όσο και την ευρωπαϊκή κεντρική πολιτική σκηνή. «Η γαλλική Ακροδεξιά δεν απειλεί άμεσα την ευρωπαϊκή συνοχή» υποστηρίζει ο βρετανός πανεπιστημιακός.
Και ο Μιτεράν έπαιζε με την Ακροδεξιά


Τον ρωτάμε αρχικά ποιος θεωρεί πως είναι υπεύθυνος για την άνοδο του Εθνικού Μετώπου. «Ο κατάλογος των αιτιών είναι μακρύς: αρχικά η διστακτικότητα της Κεντροδεξιάς σχετικά με το πώς να αντιμετωπίσει το Εθνικό Μέτωπο και κατόπιν η απόφασή της να υιοθετήσει αρκετές από τις θέσεις τού FN όσον αφορά τη μετανάστευση και την εθνική ταυτότητα, με αποτέλεσμα να το «νομιμοποιήσει» στις συνειδήσεις των πολιτών. Επίσης το Σοσιαλιστικό Κόμμα –ειδικά υπό την ηγεσία του Φρανσουά Μιτεράν τις δεκαετίες του 1980 και του 1990 –εκμεταλλεύτηκε το Εθνικό Μέτωπο προκειμένου να επιχειρήσει να διασπάσει τη Δεξιά. Σημαντικός είναι και ο ρόλος των πρωτοκλασάτων πολιτικών όλων των γαλλικών κομμάτων που έχασαν την επαφή τους με τους ψηφοφόρους τους και αυτοαναδείχθηκαν σε «ελίτ» ανοίγοντας ένα χάσμα ανάμεσα σε αυτούς και στον υπόλοιπο λαό. Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι στην πορεία βρέθηκαν στο επίκεντρο ηχηρών σκανδάλων δίνοντας την αφορμή στους ψηφοφόρους τους να τους κατηγορούν συλλήβδην ως «tous pourris», δηλαδή «όλοι τους (είναι) διεφθαρμένοι». Και, τέλος, ας μην παραβλέπουμε και τον πολιτικό καιροσκοπισμό της ίδιας της ακροδεξιάς παράταξης, καθώς και τα προσωπικά πολιτικά ταλέντα των ηγετών του Εθνικού Μετώπου, αρχικά του Ζαν-Μαρί και κατόπιν της Μαρίν Λεπέν» τονίζει ο καθηγητής Σιλντς. Στη συνέχεια κάνει τη δική του πρόβλεψη για την παράταξη της Μαρίν Λεπέν στις επερχόμενες ευρωεκλογές του Μαΐου. «Το Εθνικό Μέτωπο έχει λόγους να ευελπιστεί ότι στις επερχόμενες ευρωεκλογές θα πάρει το υψηλότερο ποσοστό στην ιστορία του κερδίζοντας περισσότερες από τις τρεις έδρες που κατέχει σήμερα στο Ευρωκοινοβούλιο. Εκεί θα συμπορευθεί μαζί με το αυστριακό ακροδεξιό Κόμμα της Ελευθερίας (FPO) και το ολλανδικό Κόμμα της Ελευθερίας (PVV) του Χέερτ Βίλντερς, που από κοινού θα δημιουργήσουν έναν αντιευρωπαϊκό άξονα μέσα στην καρδιά της ΕΕ. Ακόμη κι έτσι όμως το έργο τους θα είναι δύσκολο μέσα σε ένα Ευρωκοινοβούλιο που κυριαρχείται από φιλοευρωπαϊκά κόμματα. Ενδέχεται να καταφέρουν να πιέσουν μερικά από τα θέματα που τους απασχολούν στην καθημερινή ατζέντα του Ευρωκοινοβουλίου, αλλά, πέρα από μια συνεχή «όχληση» απέναντι στους φιλοευρωπαϊστές συναδέλφους τους, ο αντιευρωπαϊκός αυτός άξονας δεν θα αλλάξει τον ρου και την πορεία της ΕΕ. Ακόμη κι αν καταφέρει να κερδίσει το μάξιμουμ των 18 εδρών που προβλέπουν οι δημοσκόποι, αυτό θα είναι ένα ποσοστό της τάξεως του μόλις 2,4% επί συνόλου 751 εδρών του Ευρωκοινοβουλίου, γεγονός που σημαίνει πως με μια τόσο μικρή εκπροσώπηση θα συνεχίσει να είναι περιθωριοποιημένο στην ΕΕ όσο είναι και στη Γαλλία. Θα καταφέρει το Εθνικό Μέτωπο μαζί με τα άλλα δύο Κόμματα της Ελευθερίας να διασπάσουν την ΕΕ; Σίγουρα θα το προσπαθήσουν. Αποτελούν όμως σοβαρό εχθρό για την ευρωπαϊκή προοπτική; Πολύ αμφιβάλλω» επισημαίνει ο βρετανός ακαδημαϊκός.
Κρίση εμπιστοσύνης και θεσμικής νομιμότητας


Ο ίδιος εμφανίζεται ανήσυχος μεν αλλά συγκρατημένα αισιόδοξος όσον αφορά την άνοδο του ευρωπαϊκού ακροδεξιού λαϊκισμού. «Η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει κάθε λόγο να ανησυχεί για την άνοδο της Ακροδεξιάς όχι μόνο στη Γαλλία αλλά σε όλη την Ευρώπη. Τα ακροδεξιά αυτά κόμματα μιλούν για μια «διαβολική σχέση ανάμεσα στα ανοιχτά σύνορα της ΕΕ και στις οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες της παγκοσμιοποίησης και της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης». Η ΕΕ είχε να βιώσει μια τόσο μεγάλη κρίση εμπιστοσύνης και θεσμικής νομιμότητας από την εποχή της ίδρυσής της, τη δεκαετία του 1950, με τα λαϊκιστικά αυτά κόμματα να κεφαλαιοποιούν πολιτικά αυτή την έλλειψη πίστης στο ευρωπαϊκό ιδεώδες. Κατά τη γνώμη μου, τα ξενοφοβικά αυτά κόμματα μπορούν να αντιμετωπιστούν με δύο τρόπους και πάντα μέσα σε μια δημοκρατική διαδικασία: πρώτον, με διάλογο και νέες ιδέες. Τα υπόλοιπα κόμματα θα πρέπει να προσφέρουν ένα ισχυρό και πειστικό εναλλακτικό όραμα απέναντι στον ενδοσκοπικό εθνικισμό. Δεύτερον, διά μέσου των ευρωπαϊκών θεσμών που πρέπει να έρθουν πιο κοντά στους πολίτες, οι οποίοι δικαίως διαμαρτύρονται πως είναι αποκομμένοι και αποστασιοποιημένοι από την κεντρική ευρωπαϊκή διοίκηση» καταλήγει ο Σιλντς.
Δημοσιεύτηκε στο Helios Plus την 1η Απριλίου 2014

HeliosPlus