Δυο χρόνια μετά τον σεισμό των 9 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, το τσουνάμι και την επακόλουθη πυρηνική καταστροφή, που άφησε πίσω της 19.000 νεκρούς και την παραθαλάσσια πόλη της Φουκουσίμα νεκροζώντανη λόγω ραδιενέργειας, οι πληγές στον ντόπιο πληθυσμό παραμένουν ανοιχτές.
Ενώ τον Μάιο του 2013, θα έπρεπε να είναι έτοιμες οι κατοικίες για 310.000 πρόσφυγες λόγω ραδιενέργειας, όπως όλα δείχνουν οι εκτοπισμένοι θα χρειαστεί να συνεχίσουν να στεγάζονται σε προσωρινά καταλύματα για περίπου άλλα δύο χρόνια. Κάθε κοινότητα από εκείνες που επλήγησαν ακολουθεί διαφορετική γραμμή και οι πολίτες που επλήγησαν τόσο από την θεομηνία όσο και από τη ραδιενέργεια είναι μοιρασμένοι σε εκείνους που θέλουν να επιστρέψουν ακόμη και σε μολυσμένες περιοχές και σε εκείνους που θέλουν πάση θυσία να στεγαστούν κάπου αλλού. Ακόμη και ζευγάρια χωρίζουν εξαιτίας της επιμονής του ενός να επιστρέψει ή να στεγαστεί αλλού.
Για παράδειγμα, ένας πατέρας εργάζεται στη Φουκουσίμα και επιθυμεί να επιστρέψει. Η μητέρα όμως ανησυχώντας για την υγεία των παιδιών και τους κινδύνους στους οποίους θα εκτεθούν επιστρέφοντας σε μια περιοχή μολυσμένη με ραδιενέργεια αντιδρά –και τα πράγματα δεν θέλουν και πολύ για να φτάσουν στο διαζύγιο.
Αυτές οι διαφορές στον τρόπο που αντιλαμβάνονται κάποιοι την καταστροφή αντικατοπτρίζουν τη δυσκολία να εκτιμηθεί με ακρίβεια ο κίνδυνος που δημιουργούν τα επίπεδα ραδιενέργειας στη Φουκουσίμα. «Όλα τα παιδιά ηλικίας έως 18 μηνών έχουν κάνει ιατρικές εξετάσεις για προβλήματα στον θυρεοειδή. Ένα μεγάλο ποσοστό εμφανίζει ανωμαλίες, κύστες ή όζους, αλλά καθώς ποτέ δεν έχει γίνει μελέτη για αυτού του είδους τις παθήσεις δεν ξέρουμε αν συνδέονται με την καταστροφή», εξηγεί ο Χιρογιούκι Τσουμπάσι ενός συλλόγου που ασχολείται με την υγεία των παιδιών της περιοχής.
Εξάλλου, απέναντι στα άτομα που προέρχονται από μολυσμένες περιοχές έχουν αρχίσει να υπάρχουν προκαταλήψεις: σχέδια γάμου διαλύονται επειδή η μελλοντική νύφη κατάγεται από την Φουκουσίμα, σε εργαζόμενους του πυρηνικού εργοστασίου κάποιοι αρνούνται να νοικιάσουν διαμερίσματα, ενώ δημιουργούνται ρήξεις ακόμη και σε φιλίες. Η τάση αυτή είναι διαδεδομένη, αλλά είναι υπαρκτή και δημιουργεί φόβους στους πληγέντες από την πολλαπλή καταστροφή.
Όσοι έχουν πάρει επιχορηγήσεις και έχουν ξαναχτίσει τα σπίτια τους, σιγά σιγά φεύγουν από τα προσωρινά καταλύματα. Γεγονός που δεν είναι πάντα απλή υπόθεση διότι αν οι αρχές τους αποζημιώσουν για την απαλλοτρίωση του οικήματός τους, δεν είναι σίγουρο ότι τα χρήματα θα φτάσουν για να αγοράσουν ή να κτίσουν εκ νέου κάτι καινούριο. Κάποιες φορές η μετακίνηση «σκοντάφτει» στη γεωγραφία της περιοχής, καθώς σπανίζουν οι επίπεδες εκτάσεις.
Αυτά τα προβλήματα προστίθενται σε μια δεινή οικονομική πραγματικότητα, κυρίως λόγω του υψηλού κόστους των πρώτων υλών.
