Ελλάδα και Χρυσή Αυγή στο επίκεντρο Διεθνούς Συνόδου Αγανακτισμένων

Αν υπουργοί, επιχειρηματίες και κυβερνητικά στελέχη συναντώνται σε διεθνείς συνόδους για ανταλλάξουν ιδέες και τεχνογνωσία, γιατί να μην κάνουν το ίδιο τα μέλη των κοινωνικών κινημάτων από όλο τον κόσμο;

«Αγανακτισμένοι» από την Ισπανία και το Μεξικό, μέλη του κινήματος «Καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ» και ακτιβιστές που συμμετείχαν στις επαναστάσεις της «Αραβικής Άνοιξης» στην Αίγυπτο, στη Λιβύη, στην Τυνησία και στη Συρία συναντήθηκαν εχθές στην Πόλη του Μεξικού για τη «Διεθνή Σύνοδο Αγανακτισμένων, Διαφωνούντων και Επαναστατών» (Cumbre Mundial de indignados, disidentes e insurgentes).

Αν και οι Έλληνες «Αγανακτισμένοι» έλειπαν, κατόρθωσαν να λάμψουν… δια της απουσίας τους, καθώς πολλοί εκ των συμμετεχόντων αναφέρθηκαν στο ελληνικό κίνημα «Δεν Πληρώνω», στην διεθνή σημασία της κατάληψης της πλατείας Συντάγματος καθώς και στο «αίνιγμα» της Χρυσής Αυγής.

«Οι Έλληνες έχουν τα πρωτεία σε πολλές πρωτοβουλίες κοινωνικής οργάνωσης», ανέφερε η Μανουέλα Σάντσεθ από την Ισπανία, η οποία συμμετείχε στο κίνημα των Ισπανών «Αγανακτισμένων» που γεννήθηκε μέσα από την κατάληψη της κεντρικής πλατείας της Μαδρίτης, Πλάθα ντελ Σολ. Όπως εξήγησε η κυρία Σάντσεθ, αν και οι Έλληνες

«Αγανακτισμένοι» στην ουσία εμπνεύστηκαν από τους Ισπανούς για να οργανώσουν τις πρώτες διαδηλώσεις τους, σε άλλα κινήματα η χώρα μας προηγήθηκε. «Στην Ισπανία έχουμε ένα κίνημα που μοιάζει πολύ με το ελληνικό κίνημα «Δεν Πληρώνω». Έχει επικεντρωθεί στα εισιτήρια του Μετρό και, για την ακρίβεια, είναι από τα μακροβιότερα κινήματα των τελευταίων ετών! Δυστυχώς το αντίστοιχο ελληνικό κίνημα δεν είχε την ίδια μοίρα», προσθέτει.

Η άνοδος της Χρυσής Αυγής ήταν από τα αγαπημένα θέματα συζήτησης των συμμετεχόντων. Ανάμεσα σε αναλύσεις για το διεφθαρμένο σύστημα του Σύρου προέδρου Μπασάρ αλ Ασάντ και σε ομιλίες για τους χιλιάδες νεκρούς και την καθημερινότητα μιας ζωής μέσα στο φόβο, ο Σύρος μπλόγκερ Γιασίν Σουεχάτ συμμετείχε σε ανεπίσημες συζητήσεις με θέμα την Ελλάδα.

«Η Ακροδεξιά δεν είναι καινούριο ζήτημα στην ευρωπαϊκή ιστορία. Όμως, η Χρυσή Αυγή με έχει σοκάρει, όχι μόνο για τα υψηλά της ποσοστά. Κυρίως επειδή για πρώτη φορά βλέπω στην Ευρώπη πρακτικές που μοιάζουν με τα όσα εφαρμόζει η Μουσουλμανική Αδελφότητα στην Αίγυπτο, δηλαδή την προσφορά βοήθειας στις υποβαθμισμένες γειτονιές, στα πιο φτωχά τμήματα του πληθυσμού», ανέφερε χαρακτηριστικά.

«Διάβασα ότι η Χρυσή Αυγή υποκαθιστά την αστυνομία στις γειτονιές και σε κάποιες περιπτώσεις φτάνει μέχρι και στο να μοιράζει φαγητό στους πολίτες! Αναρωτιέμαι πού βρίσκουν τους πόρους και πώς θα εξελιχθεί όλο αυτό», προσέθεσε.

Σε άλλη συζήτηση με θέμα τους «Αγανακτισμένους» ανά την υφήλιο, ο Λίβυος καλλιτέχνης Μαλίκ Σαχάντ, αναφέρθηκε στη χώρα μας και στην «πτώση» των Ελλήνων «Αγανακτισμένων». «Όλα τα κινήματα «Αγανακτισμένων» έχουν το κοινό στοιχείο ότι δεν έχουν ένα αίτημα με συγκεριμένη πολιτική ατζέντα. Αυτό τους δίνει έναν φιλελεύθερο και ανοιχτό χαρακτήρα, που επιτρέπει σε πολλούς να ταυτιστούν. Ωστόσο, χωρίς συγκεκριμένα αιτήματα, ένα κίνημα δύσκολα θα διαρκέσει. Πιστεύω ότι αυτό συνέβη στους Έλληνες «Αγανακτισμένους»» ανέφερε.

Ο κ. Σαχάντ έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης στη Δύση σχετικά με το καθεστώς Καντάφι με τα τραγούδια του που διαδίδονταν ευρέως στο YouTube λαμβάνοντας δεκάδες χιλιάδες προβολές. «Στον δικό μας αγώνα το αίτημα ήταν πολύ συγκεκριμένο: να φύγει ο Καντάφι και να γίνουν εκλογές. Στην Ελλάδα τα πράγματα φαίνονται πολύ πιο σύνθετα. Διότι έχετε δημοκρατία, ψηφίζετε, μπορείτε να επιλέξετε. Καταλαβαίνω ότι από πίσω κρύβονται πολλές ανισότητες ωστόσο –έστω και τυπικά –η δημοκρατία υπάρχει», κατέληξε.

«Συχνά είναι πολύ δυσκολότερο να κινητοποιηθούν οι πολίτες σε χώρες όπου τυπικά υπάρχει δημοκρατία και επίφαση ευημερίας», ανέφερε ο Άλαν Πέιτζ, σεναριογράφος και υποψήφιος διδάκτωρ του πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης. Ο κ. Πέιτζ συμμετείχε στις διαδηλώσεις του κινήματος «Καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ» και ήταν ενεργό μέλος του συνδικαλιστικού κινήματος των διδακτορικών φοιτητών του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης. Εκεί εντόπισε μια ενδιαφέρουσα αντίφαση.

«Το επιχείρημα μας ήταν ότι εφόσον λαμβάνουμε μισθό, έχουμε δικαίωμα σε συλλογική σύμβαση. Ωστόσο, η συνδικαλιστική δράση σε ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο των ΗΠΑ ήταν κάτι πρωτάκουστο. Και συχνά οι ίδιοι οι διδακτορικοί φοιτητές που θα όφειλαν να διεκδικήσουν αυτό το δικαίωμα έκριναν ότι «δεν ήταν αναγκαίο», με την αιτιολογία ότι ανήκουν σε μία ακαδημαϊκή ελίτ. Την ίδια στιγμή πάλευαν να τα βγάλουν πέρα με μισθούς 1.000 δολαρίων στη Νέα Υόρκη –κάτι που αγγίζει τα όρια της φτώχειας», προσέθεσε.

Η εν λόγω συνοδος διοργανώθηκε από τη Σοσιαλιστική Διεθνή με στόχο να έρθουν σε επαφή μέλη κοινωνικών κινημάτων από όλο τον κόσμο και να ανταλλάξουν ιδέες και εμπειρίες. Γιατί, ωστόσο, στο Μεξικό; Η συγκυρία δεν είναι καθόλου τυχαία.

Το Μεξικό βιώνει από το Μάιο του 2012 τη γέννηση του δικού του κινήματος Αγανακτισμένων. Το κίνημα ονομάζεται «#Yo Soy 132», δηλαδή «#Εγώ είμαι ο υπ’ αριθμόν 132», και ξεκίνησε από τους φοιτητές του Πανεπιστημίου Ιμπεροαμερικάνα (Universidad Iberoamericana) του Μεξικού. Η δε απήχηση του στη μεξικανική κοινή γνώμη είναι τόσο μεγάλη που πολλοί κάνουν λόγο για «Μεξικανική Άνοιξη».

Όλα ξεκίνησαν στις , όταν ο νεοεκλεγείς πρόεδρος του Μεξικού, Ενρίκε Πένια Νιέτο, επισκέφθηκε τον περασμένο Μάιο Πανεπιστήμιο Ιμπεροαμερικάνα ως τμήμα της προεκλογικής του εκστρατείας. Το εν λόγω πανεπιστήμιο φάνταζε ως η ευκολότερη λύση ανάμεσα σε άλλα εκπαιδευτικά ιδρύματα, καθώς είναι ιδιωτικό και φημίζεται για τους… ευκατάστατους φοιτητές του, οι οποίοι συχνά μάλιστα προέρχονται από οικογένειες που αποτελούν τα «μεγάλα ονόματα» του εν λόγω κόμματος. Κανείς δεν περίμενε, συνεπώς, ότι μια ομάδα 131 φοιτητών του πανεπιστημίου θα διέκοπταν την ομιλία του Πένια Νιέτο φωνάζοντας συνθήματα για τη σφαγή του Ατένκο (σ.σ. περιοχή της πολιτείας Εστάδο δε Μέχικο, όπου οι πολίτες οργάνωσαν αντίσταση ενάντια στην απαλλοτρίωση της γης τους για την κατασκευή ενός νέου αεροδρομίου. Οι διαδηλώσεις οδήγησαν σε συγκρούσεις με την αστυνομία και κορυφώθηκαν το 2006 με μία βίαιη αστυνομική επίθεση όπου δύο διαδηλωτές σκοτώθηκαν και 26 γυναίκες κατήγγειλαν σεξουαλική κακοποίηση. Κυβερνήτης της εν λόγω πολιτείας εκείνη την περίοδο ήταν ο Πένια Νιέτο.)

«Δεν ξεχνώ το Ατένκο!», ήταν το σύνθημα που φώναζαν οι φοιτητές στην προεκλογική ομιλία του νυν προέδρου, με αποτέλεσμα ο τελευταίος να διακόψει τη διαδικασία εν μέσω κατακραυγής. Τις επόμενες ημέρες, ωστόσο, τα Μέσα Ενημέρωσης απέδωσαν το γεγονός σε προβοκάτσια και υποστήριξαν ότι τα άτομα που φώναζαν συνθήματα δεν ήταν πράγματι φοιτητές του πανεπιστημίου. Έτσι, οι 131 επώνυμοι φοιτητές γύρισαν ένα βίντεο στο οποίο ο κάθε ένας από αυτούς δήλωσε ότι είναι φοιτητής και ότι συμμετείχε στη διαμαρτυρία. Όλοι οι φοιτητές εμφανίστηκαν στην κάμερα κρατώντας την φοιτητική τους κάρτα δίπλα στο πρόσωπο τους και λέγοντας «Εγώ είμαι ο υπ’ αριθμόν ένα», «Εγώ είμαι ο υπ’ αριθμόν δύο» και ούτω καθ’ εξής, μέχρι τον υπ’ αριθμόν 131.

Το βίντεο διαδόθηκε γρήγορα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και σύντομα πολιτικές προσωπικότητες και άνθρωποι της τέχνης και της διανόησης άρχισαν να ανεβάζουν μηνύματα στο Facebook και στο Twitter που έλεγαν «Εγώ είμαι ο υπ’ αριθμόν 132». Έτσι γεννήθηκε το κίνημα «Εγώ είμαι ο 132» που μετέπειτα μετονομάσθηκε σε «Όλοι είμαστε ο 132» (Todos somos 132) και κατόρθωσε να συγκεντρώσει χιλιάδες διαδηλωτές στις πορείες που μετέπειτα διοργάνωσε.

Μετά την εκλογική νίκη του Πένια Νιέτο, το κίνημα επεκτάθηκε ακόμα περισσότερο, εξαιτίας κατηγοριών για εκλογική νοθεία που οδήγησαν σε μαζικές διαδηλώσεις την 1η Δεκεμβρίου, σε βίαια επεισόδια και στη σύλληψη 70 φοιτητών. «Ζούμε σε μία χώρα όπου η εκλογική νοθεία είναι κοινή πρακτική τα τελευταία 70 χρόνια. Έχουμε αποφασίσει να αντισταθούμε και θα το κάνουμε με μη βίαια μέσα. Συχνά μας κατηγορούν ότι στοχοποιούμε τον Πένια Νιέτο. Όμως το πρόβλημα μας δεν είναι ο ίδιος ο πρόεδρος. Είναι το πολιτικό σύστημα που επέτρεψε σε αυτό τον άνθρωπο να γίνει πρόεδρος», είπε χαρακτηριστικά ο Χούλιο Σέσαρ, φοιτητής πολιτικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο Ιμπεροαμερικάνα και μέλος τους κινήματος.