ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ – ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ

Ενας χρόνος πέρασε αλλά στο πάρκο Ζουκότι στο κέντρο του Μανχάταν οι διαδηλωτές ένιωθαν σαν να μην πέρασε μια μέρα. Το κίνημα «Καταλάβετε τη Γούολ Στριτ» γιόρτασε την Δευτέρα την πρώτη του επέτειο και ξανάζησε περασμένα… μεγαλεία, τόσο υπό την θετική όσο και υπό την αρνητική έννοια του όρου. Οι διαδηλώσεις διήρκεσαν ολόκληρη την ημέρα και είχαν όλα τα στοιχεία που χάρισαν στο κίνημα το ξεχωριστό του χρώμα και τη διεθνή του απήχηση: εορταστική ατμόσφαιρα, μουσικές και χοροί, ευφάνταστα συνθήματα και σατιρικά κοστούμια, λαϊκές συνελεύσεις σε πάρκα και ανοιχτή οργάνωση μέσα από το Facebook και το Twitter. Δεν έλλειψαν όμως και τα δυσάρεστα, εν προκειμένω οι μαζικές συλλήψεις, που έφτασαν συνολικά τις 180 μέχρι το τέλος της Δευτέρας, παρά τον ειρηνικό χαρακτήρα του κινήματος. Οι δε αιτίες σύλληψης είχαν να κάνουν περισσότερο με το αδίκημα της παρακώλυσης συγκοινωνιών στο πολυσύχναστο κέντρο του Μανχάταν, παρά με πράξεις που οδηγούν σε αντίστοιχες συλλήψεις στην Ελλάδα.

Συνοθύλευμα ανθρώπων και επιδιώξεων
Ένα χρόνο μετά την ημέρα που οι πρώτοι διαδηλωτές έστησαν τις σκηνές τους στο πάρκο Ζουκότι, διακηρύσσοντας την πρόθεση τους να «καταλάβουν τη Γουόλ Στριτ», το κίνημα έχει εξελιχθεί σε ένα πολυσυλλεκτικό σύνολο διαφορετικών επιδιώξεων. Στα πλακάτ και στις σημαίες που κυμάτισαν τη Δευτέρα στο πάρκο αντίκρυζε κανείς συνθήματα που καλύπτουν πλέον κάθε πτυχή του δημόσιου βίου, από τη φορολογία μέχρι τη μεταναστευτική πολιτική και από το περιβάλλον μέχρι τη δημόσια υγεία.

«Αυτή η πολυσυλλεκτικότητα είναι που αποδεικνύει ότι έχουμε μια ουσιαστική πρόταση για την κοινωνία. Τα ΜΜΕ θέλουν να πιστεύουν ότι αν δεν κατασκηνώνουμε επί μονίμου βάσεως σε ένα πάρκο, δεν υπάρχουμε! Ωστόσο, όλον αυτόν τον καιρό το κίνημα οργανώνεται σε ομάδες εργασίας και προσεγγίζει όλο και περισσότερο κόσμο», αναφέρει μιλώντας στο «Βήμα» η κυρία Λίνεα Πάλμερ Πάτον.

Η 24χρονη γραφίστρια ανέλαβε μάλιστα την πρωτοβουλία να εκδώσει ένα φυλλάδιο ονόματι «The Occupy Wall Street Songbook», δηλαδή ένα βιβλίο με τραγούδια σατιρικού χαρακτήρα με θέμα την… κατάληψη της Γουόλ Στριτ. Όπως εξηγεί, από την ημέρα της γέννησης του κινήματος βρισκόταν στο πάρκο Ζουκότι και έζησε όλη την εξέλιξη της ταραχώδους χρονιάς που πέρασε. «Καθώς περνά ο καιρός η αστυνομική καταστολή γίνεται όλο και πιο έντονη. Πλέον περιφρουρούν κάθε διαδήλωση, προσβάλλουν τους συμμετέχοντες και συλλαμβάνουν διαδηλωτές μόνο και μόνο επειδή δεν περπατούν στο πεζοδρόμιο!» λέει χαρακτηριστικά.

Λίγο πιο πέρα, μία ανοιχτή λαϊκή συνέλευση βρίσκεται σε εξέλιξη εδώ και ώρες, με τίτλο εργασίας «Πώς θα προσεγγίσουμε το 99%;» και δικαίωμα συμμετοχής για οποιονδήποτε βρίσκεται στην πλατεία. Μάλιστα, από σεβασμό στον εκάστοτε ομιλητή οι διαδηλωτές έχουν δημιουργήσει ένα σύστημα για να επευφημούν ή να αποδοκιμάζουν… σιωπηλά. Οταν συμφωνούν με τα λόγια του ομιλητή σηκώνουν την ανοιχτή τους παλάμι κουνώντας τα δάχτυλα προς τα πάνω. Αν αντιθέτως διαφωνούν, στρέφουν τα δάχτυλα προς τα κάτω κάνοντας μορφασμούς αποδοκιμασίας.

Το βασικό ερώτημα που απασχολεί τη συνέλευση είναι το τι μέλλει γενέσθαι ένα χρόνο μετά την έναρξη του κινήματος. Πώς μπορεί το κίνημα που αυτοπροσδιορίζεται ως «το 99%» του πληθυσμού να μεταφέρει το μήνυμα σε εκατομμύρια ανθρώπους που δεν έχουν ποτέ συμμετάσχει σε διαδήλωση στη ζωή τους»; «Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τους διαύλους του ίδιου του συστήματος για να μεταδώσουμε το μήνυμα μας. Στην ανάγκη, ναι, να κάνουμε και… «λόμπιγκ». Διότι η φωνή μας πρέπει να φτάσει σε αυτούς που δεν έχουν ιδέα από πολιτική και νομίζουν ότι δεν τους αφορά», λέει ο ο 24χρονος κ. Μπλερ Άλεν, αναπληρωτής δάσκαλος σε δημόσιο σχολείο της Νέας Υόρκης.

«Νιώθω ότι έμαθα περισσότερα στο κίνημα «Καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ» παρά στο πανεπιστήμιο!» τονίζει μιλώντας στο «Βήμα» ο 54χρονος δημόσιος υπάλληλος κ. Μπράιαν Ο’Χέιρ. «Όλη μου τη ζωή ήμουν θύμα της ίδιας προπαγάνδας. Σου μαθαίνουν να ανταγωνίζεσαι τον διπλανό σου και σου λένε «κοίτα, αυτός έχει ένα δολάριο περισσότερο από εσένα». Κι εσύ στρέφεσαι ενάντια στο διπλανό σου για το ένα δολάριο, τη στιγμή που αυτοί έχουν δισεκατομμύρια», προσθέτει . «Το ίδιο κάνουν, άλλωστε, και με το θέμα της Ελλάδας. Τα αμερικανικά ΜΜΕ λοιδορούν διαρκώς τους Έλληνες εργαζόμενους, τους παρουσιάζουν σαν την αιτία του κακού, σαν αυτοί να προκάλεσαν την ευρωπαϊκή κρίση λόγω του τρυφηλού βίου τους και της έλλειψης πειθαρχίας. Είναι όλα τμήμα της ίδιας προπαγάνδας», καταλήγει.

Δεν είναι ο μόνος, άλλωστε, ο οποίος αναφέρεται στην ελληνική κρίση για να καυτηριάσει το διεθνές καπιταλιστικό σύστημα. «Όλα όσα συνέβησαν στον ελληνικό λαό είναι έμπνευση αλλά και μάθημα για μας. Το διακύβευμα των εκλογών εδώ, όπως και στην Ελλάδα, είναι στενά συνδεδεμένο με την οικονομική κρίση και τις δυσκολίες που βιώνει η πλειονότητα των πολιτών. Ωστόσο, πολλοί φαίνεται ότι δεν αντιλαμβάνονται ότι οι πολιτική συνδέεται άμεσα με τη νοοτροπία της αγοράς. Συνεπώς είναι στο χέρι μας να φέρουμε την αλλαγή», λέει στο «Βήμα» ο 28χρονος κ. Μπράντον Κούραν, καλλιτέχνης από τη Βοστώνη ο οποίος ήρθε στη Νέα Υόρκη αποκλειστικά για την επέτειο του κινήματος.