Αφόρητη είναι πλέον η πίεση που ασκείται στον σύρο δικτάτορα Μπασάρ Αλ Ασαντ να εγκαταλείψει την εξουσία και τη χώρα, μετά την επίθεση αυτοκτονίας των αντικαθεστωτικών στην καρδιά της πρωτεύουσας αλλά και του καθεστώτος του, που στοίχισε τη ζωή στον κουνιάδο του Ασαντ και υψηλόβαθμο στέλεχος του κόμματος Μπάαθ, Ασέφ Σοκάτ, τον υπουργό Αμυνας Νταούντ Ρατζάχ και σε πλήθος ακόμη στελέχη ασφαλείας του καθεστώτος. Θορυβημένος από το «εκ των έσω», όπως όλα δείχνουν, χτύπημα στο Μέγαρο Εθνικής Ασφαλείας, όπως και από τις αυτομολήσεις υψηλόβαθμων στρατιωτικών, και εμφανώς ανήσυχος για την πιθανότητα να πέσει και ο ίδιος θύμα δολοφονίας, ο Ασαντ φέρεται τις τελευταίες ώρες να έχει εγκαταλείψει τη Δαμασκό για την – σχετική – ασφάλεια της Λατάκειας.

Την ίδια στιγμή, οι μάχες με βαρύ οπλισμό μαίνονται στα λαϊκά, σουνιτικά προάστια της Δαμασκού, όπου οι απώλειες και από τις δύο πλευρές αγγίζουν πλέον τα 200 άτομα την ημέρα, ενώ οι αντάρτικες δυνάμεις του FSA, που σύμφωνα με εκτιμήσεις έχουν φτάσει τους 40.000 άνδρες, ελέγχουν πλέον και τρία μεθοριακά φυλάκια στα σύνορα με το Ιράκ και ένα σε αυτά με την Τουρκία.
Πόσο θα αντέξει ακόμη ο Ασαντ; Θα έχει άραγε την τύχη του Καντάφι (σύλληψη και άγρια δολοφονία), του Μουμπάρακ (εκθρόνιση και δημόσια δίκη) ή του Μπεν Αλί (εξορία), όπως βεβαιώνουν τα περισσότερα δυτικά ΜΜΕ – ή μήπως θα καταφέρει να ανακτήσει την πρωτοβουλία με τη μεγάλη αντεπίθεση που ήδη ξεκίνησαν οι πιστές σε αυτόν δυνάμεις από το απόγευμα της Παρασκευής;
Τα περισσότερα δυτικά ΜΜΕ τον θεωρούν ήδη «τελειωμένο» και ηγέτες των αντικαθεστωτικών βεβαιώνουν ότι η κατάληψη της Δαμασκού και η πτώση του Ασαντ είναι ζήτημα ημερών, αλλά αρκετοί στρατιωτικοί αναλυτές κρατούν μικρό καλάθι – ιδίως μετά το νέο βέτο της Ρωσίας και της Κίνας στον ΟΗΕ, που «μπλόκαρε» ξανά την προσπάθεια για ξένη επέμβαση τύπου Λιβύης, με «ζώνες απαγόρευσης πτήσεων», ανθρωπιστικούς διαδρόμους κ.ά.
Πολλοί στη Δύση ξεχνούν βολικά πως ο Ασαντ εξακολουθεί να ελέγχει έναν σύγχρονο στρατό 300.000 ανδρών, με μαχητικά ελικόπτερα, πολεμικά αεροσκάφη και βαριά άρματα μάχης – όπως ξεχνούν και ότι μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, περιλαμβανομένων και πολλών μετριοπαθών μουσουλμάνων, δεν βλέπουν με καθόλου καλό μάτι τις διασυνδέσεις των αντικαθεστωτικών με ισλαμιστικές οργανώσεις, ακόμη και με την Αλ Κάιντα.
Οπως γράφει ο Ρόμπερτ Φισκ στην «Independent», η απομάκρυνση του Ασαντ από την εξουσία «θα γίνει, αλλά όχι άμεσα». Ο πολύπειρος ρεπόρτερ πιστεύει πως «έχουν να ακολουθήσουν πολλά ακόμη παρόμοια λουτρά αίματος, ως πράξεις αντεκδίκησης και αμοιβαίου μίσους ανάμεσα στις δυο πλευρές». Η πίεση εναντίον του Ασαντ είναι βέβαια ασφυκτική, ειδικά αν αναλογιστούμε τις εκατόμβες αμάχων θυμάτων, που προκαλεί αυτός ο πόλεμος που κρυφά διεξάγει η Δύση και οι άραβες σύμμαχοί της, που από τον Μάρτιο του 2011 εξοπλίζουν, χρηματοδοτούν και οργανώνουν τις ομάδες που δρουν στη Συρία.
«Πόλεμος δι’ αντιπροσώπων»
Ο εμφύλιος σήμερα στη Συρία θυμίζει κάθε μέρα και περισσότερο τον πόλεμο κατά των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν, στη δεκαετία του ’80. Τότε, όπως και τώρα, η Ουάσιγκτον και οι ισλαμιστές σύμμαχοί της στον αραβικό κόσμο, με πρώτους τους Σαουδάραβες, στήριξαν παντοιοτρόπως τους σουνίτες «πολεμιστές του Θεού» (Μουτζαχεντίν) προκειμένου να ρίξουν το υποστηριζόμενο από τη (σοβιετική τότε) Ρωσία κοσμικό αφγανικό καθεστώς. Τα θέατρα των πολέμων αλλάζουν – οι σπόνσορές τους και οι μέθοδοι που χρησιμοποιούν παραμένουν δυστυχώς οι ίδιοι.
Ποιος αμφιβάλλει ότι οι σημερινοί εξεγερμένοι της Σύριας, φανατικοί ισλαμιστές στην πλειοψηφία τους, που αυτές τις ώρες μάχονται με τις κυβερνητικές δυνάμεις του Ασαντ στο κέντρο της Δαμασκού, έχουν εξοπλιστεί και χρηματοδοτηθεί απευθείας από την Ουάσιγκτον, το Ριάντ, η Ντόχα και τα άλλα ισλαμο-φεουδαρχικά καθεστώτα του Κόλπου; Ανέκαθεν η Αμερική ενέτασσε την Δαμασκό στον «άξονα του κακού» και επεδίωκε την αλλαγή καθεστώτος σε αυτήν – και ακόμη περισσότερο τώρα, που οι άνεμοι της Αραβικής Ανοιξης έχουν ανατρέψει άλλα φιλοδυτικά καθεστώτα, όπως αυτό του Μουμπάρακ στην Αίγυπτο, αυξάνοντας την περιφερειακή αστάθεια σε αυτή την κρίσιμη για τα αμερικανικά συμφέροντα περιοχή.
Και από την αντίθετη πλευρά, όμως, ποιος αμφιβάλλει πως το μπααθικό καθεστώς της Συρίας θα είχε ήδη καταρρεύσει, αν δεν υποστηριζόταν με κάθε μέσον – διπλωματικά, οικονομικά και κυρίως στρατιωτικά – από τη Ρωσία του Βλαντίμιρ Πούτιν; Τη Ρωσία που, ξαναβρίσκοντας τον βηματισμό της μετά την κατάρρευση της δεκαετίας του 1990, προσπαθεί με νύχια και με δόντια να ανακτήσει την ισχύ της σε μια σειρά από περιοχές που ανήκαν στις παραδοσιακές σφαίρες επιρροής της, από τον Καύκασο και την Κεντρική Ασία ως τα «θερμά νερά» της Ανατολικής Μεσογείου και το φιλόξενο για τα ρωσικά πολεμικά πλοία λιμάνι της Ταρσού.
Φυσικά, η εικόνα είναι πολύ πιο περίπλοκη, αφού μιλάμε για μια τεχνητή χώρα-κατασκεύασμα αποικιοκρατών, στην οποία έχουν «πακεταριστεί» διάφορες εθνοθρησκευτικές ομάδες, που παίζουν σήμερα κυρίαρχο ρόλο στην εμφύλια σύρραξη. Ετσι, οι Αλεβίτες (μια ιδιαίτερη σέχτα του σιιτικού Ισλάμ, που «μπερδεύει» χριστιανικά, ζωροαστρικά και μυστικιστικά στοιχεία με τις παραδοσιακές διδαχές του Προφήτη) και οι χριστιανοί (που αποτελούν περίπου το 10% του πληθυσμού) στην πλειοψηφία τους έχουν συμπαραταχθεί ως τώρα με το κοσμικό καθεστώς Ασαντ, από φόβο για τις συνέπειες που μπορεί να έχει στις ζωές τους η κατάληψη της εξουσίας από τους φανατικούς ισλαμιστές.
«Στρατηγική εφεδρεία»
Δεν είναι τυχαίο πως δυτικοί αναλυτές χαρακτηρίζουν τους Αλεβίτες της Συρίας, που ξεπερνούν τα πέντε εκατομμύρια, «στρατηγική εφεδρεία» του καθεστώτος – ούτε πως ο ίδιος ο Ασαντ, που όπως και ο πατέρας του Χαφέζ είναι Αλεβίτης, μετά τη δολοφονία του (Αλεβίτη) κουνιάδου του, του (χριστιανού) υπουργού Αμυνας, και άλλων στενών συνεργατών του πριν από λίγες μέρες από επίθεση αυτοκτονίας στο κέντρο της Δαμασκού, φέρεται να κατέφυγε στη Λατάκεια – μια πόλη που μαζί με την Ταρσό κατοικείται κυρίως από Αλεβίτες. Ο μεγάλος φόβος των Αλεβιτών είναι πως θα έχουν τη μοίρα των σουνιτών Ιρακινών, μετά την πτώση του Σαντάμ Χουσεΐν…
Ταυτόχρονα, βέβαια, πρέπει να λάβουμε υπόψη μας και την ιδιαίτερη εμπλοκή στη συριακή διαμάχη τριών «γειτόνων», της Τουρκίας, του Ιράν και φυσικά του Ισραήλ – τριών κρατών που αποτελούν από μόνα τους περιφερειακές υπερδυνάμεις και έχουν δική τους «ατζέντα», που δεν ταυτίζεται απολύτως με αυτή των αμερικανών «επικυρίαρχων».
Ετσι, όσο ξεκάθαρο είναι πως ο εμφύλιος της Συρίας είναι ένας «πόλεμος δι’ αντιπροσώπων» μεταξύ των δυο πάλαι ποτέ ψυχροπολεμικών υπερδυνάμεων, δηλαδή των ΗΠΑ και της Ρωσίας, άλλο τόσο σαφές είναι πως πρόκειται για ένα «proxy war» μεταξύ του Τελ Αβίβ και της Τεχεράνης – με τους Ισραηλινούς να στηρίζουν εμμέσως πλην σαφώς τους ισλαμιστές στη Συρία, προκειμένου να απαλλαγούν από το επικίνδυνο γι’ αυτούς καθεστώς Ασαντ, το τελευταίο κράτος-στρατηγικό σύμμαχο του Ιράν στην περιοχή.


Επίθεση αυτοκτονίας στη Βουλγαρία
Το Ισραήλ δείχνει Χεζπολάχ
Σαν να μην έφτανε η ανατριχίλα που προκάλεσε η επίθεση αυτοκτονίας κατά ισραηλινών τουριστών στο Μπουργκάς της Βουλγαρίας, ήρθαν και οι δηλώσεις του πρωθυπουργού Μπέντζαμιν Νετανιάχου, ο οποίος έσπευσε να αποδώσει το μακελειό στη Χεζμπολάχ και την Τεχεράνη, για να εντείνουν ακόμη περισσότερο την παγκόσμια ανησυχία για την κατάσταση στη Μέση Ανατολή.
Ο υπουργός Εσωτερικών της Βουλγαρίας δήλωσε ότι ο νεαρός βομβιστής αυτοκτονίας δεν ήταν Βούλγαρος και έφερε πλαστό αμερικανικό δίπλωμα οδήγησης.
Οι νεκροί είναι έξι Ισραηλινοί, ο βούλγαρος οδηγός του λεωφορείου και ο αγνώστου ταυτότητας βομβιστής. Οι 31 τραυματίες της επίθεσης στο Μπουργκάς είναι όλοι Ισραηλινοί.
Το Ισραήλ επιμένει στις καταγγελίες του: «Είμαστε αντιμέτωποι με ένα παγκόσμιο κύμα τρομοκρατίας. Η επίθεση στο Μπουργκάς πραγματοποιήθηκε από μέλη της (σιιτικής λιβανικής οργάνωσης) Χεζμπολάχ και διατάχθηκε από το Ιράν» τόνισε την Παρασκευή ο υπουργός Αμυνας Εχούντ Μπαράκ στο ισραηλινό ραδιόφωνο.
«Τα δίκτυα της Αλ Κάιντα και του Ισλαμικού Τζιχάντ παγκοσμίως δρουν επίσης» πρόσθεσε ο Εχούντ Μπαράκ, ο οποίος αναφέρθηκε σε πρόσφατες επιθέσεις ή απόπειρες επιθέσεων εναντίον Ισραηλινών στο εξωτερικό, κυρίως στην Κένυα, την Ταϊλάνδη, το Αζερμπαϊτζάν, τη Γεωργία ή την Κύπρο.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ