Υστερα από περισσότερους από 16 μήνες εξέγερσης στη Συρία, η αλεβιτική μειονότητα παραμένει πιστή στον Μπασάρ αλ-Ασαντ. Πεπεισμένοι ότι η εξέγερση απειλεί την ίδια τους την ύπαρξη, οι αλεβίτες υποστηρίζουν όλο και πιο φανατικά το καθεστώς.
Η διεθνής κοινότητα, που δεν έχει αποφασίσει πώς να περιορίσει την βία στη Συρία, προσπαθεί να δελεάσει τους αλεβίτες για να πάψουν να πολεμούν στο πλευρό του Ασαντ. Αν το πετύχει, το καθεστώς του θα ανατραπεί αμέσως.
«Αυτές είναι οι φρούδες ελπίδες της Δύσης», δήλωσε ο Ριφάατ αλ-Εΐντ, επικεφαλής της αλεβιτικής κοινότητας του Λιβάνου, μιλώντας προς τον απεσταλμένο του βρετανικού «Observer». «Μας έχουν πλησιάσει όλες οι πρεσβείες και όλες έφυγαν απογοητευμένες. Θα πολεμήσουμε για τον Ασαντ μέχρι τέλους».
Οταν ο πατέρας του νυν προέδρου Χαφέζ αλ-Ασαντ, κατέλαβε την εξουσία στη δεκαετία του ’70 ανακοίνωσε ότι θα πραγματοποιούσε μια «διορθωτική επανάσταση» και δημιούργησε το πιο αποτελεσματικό αστυνομικό κράτος στη Μέση Ανατολή. Αλεβίτης και ο ίδιος, λιγότερο από μια δεκαετία αφότου κατέλαβε την εξουσία οι αλεβίτες είχαν αναλάβει όλα τα ανώτατα πόστα στον στρατό και στις υπηρεσίες ασφαλείας καθώς και όλες τις νευραλγικές θέσεις στην κρατική μηχανή.
Αν και αποτελούν μόλις το 12% του πληθυσμού της Συρίας, οι αλεβίτες έχουν την απόλυτη εξουσία τα τελευταία 42 χρόνια. Αυτό είναι το μόνιμο σημείο τριβής με τους σουνίτες που αποτελούν το 75%. Το υπόλοιπο είναι χριστιανοί, δρούζοι (παρακλάδι του σιιτικού ισλάμ, όπως και οι αλεβίτες) και γεζίντι (κυρίως Κούρδοι με ινδοϊρανικές ρίζες των οποίων η πίστη είναι ένα μείγμα ζωροαστρισμού και σουφισμού. Πιστεύουν ότι ο θεός δημιούργησε τον κόσμο τον οποίο έθεσε υπό την προστασία επτά αγγέλων, με κορυφαίο τον Μελέκ Τάους. Εχουν τη φήμη σατανιστών γιατί ο Μελέκ Τάους αποκαλείται και Σατάν).
Επειδή μερικοί σουνίτες θεωρούν τους αλεβίτες αιρετικούς, η μειονότητα πιστεύει ότι θα την εξοντώσουν αν ανατραπεί το καθεστώς. Τον φόβο αυτό εκμεταλλεύεται ο 45χρονος Ασαντ για να τους κρατάει να πολεμούν στο πλευρό του εναντίον των επαναστατών.
Αρκετά χρόνια πριν από την ισλαμική επανάσταση του 1979 στο Ιράν, ένας λιβανέζος σιίτης κληρικός, ο Μούσα αλ-Σαντρ (που αργότερα χάθηκαν τα ίχνη του στον Λίβανο) συνέδεσε τους αλεβίτες με το σιιτικό ισλάμ. Οι κυριότεροι σιίτες θεολόγοι, ο αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ στο Ιράν και ο αγιατολάχ Αλί Σιστάνι στο Ιράκ, δεν έχουν έκτοτε ασχοληθεί με το θέμα.
Το Ιράν, το καθεστώς της Συρίας και η σιιτική Χεζμπολάχ του Λιβάνου διατηρούν συμμαχία από το 1982. Η εξόριστη αντιπολίτευση, που έχει ιδρύσει το Εθνικό Συμβούλιο της Συρίας, αποτελείται κυρίως από σουνίτες οι οποίοι επικρίνονται διότι δεν έκαναν τίποτε για να πλησιάσουν τις μειονότητες και να τις πείσουν ότι δεν έχουν να φοβηθούν την μετά-Ασαντ εποχή.
Ο Ταουφίκ Ντόνια, αλεβίτης και μέλος του εκτελεστικού γραφείου του Εθνικού Συμβουλίου, υποστηρίζει ότι αποστέλλονται μηνύματα στους αλεβίτες. Ομως παραδέχεται ότι έχουν πολλά να χάσουν αν αλλάξουν στρατόπεδο. «Οι περισσότεροι αλεβίτες παραμένουν σιωπηλοί αυτή την περίοδο», λέει. «Μερικοί από τους γηραιότερους αναρωτιούνται «Πού μας οδηγεί ο Ασαντ;» Δεν είναι προς το συμφέρον τους να παραμείνει το καθεστώς. Επιθυμούν να το εκφράσουν αλλά υπάρχει απόλυτος έλεγχος των μέσων ενημέρωσης. Το καθεστώς τους έχει ενσταλάξει τον φόβο για να τους δέσει. Ηταν χωρικοί και τους έφερε στην εξουσία. Μεταχειρίστηκε τους αλεβίτες σαν εργαλεία, τους πλήρωσε με ψίχουλα και τους τοποθέτησε στην αστυνομία και στον στρατό. Το καθεστώς του Ασαντ μας χρησιμοποίησε για να διχάσει τις κοινότητες».
