Είναι απλώς µερικά πράγµατα που δεν µπορείς να τα διαχωρίσεις. Είναι σαν να λέµε ότι µπορείς να αντιµετωπίσεις τον Μπετόβεν ξεχωριστά από την κλασική µουσική ή τον Αντονιόνι από την εξέλιξη του κινηµατογράφου. Ετσι δεν µπορείς να µιλήσεις για τη ροκ µουσική και να µην αναφερθείς στους Ρόλινγκ Στόουνς, το συγκρότηµα που συνδέεται άµεσα όσο κανένα άλλο µε το σηµαντικότερο και δηµοφιλέστερο µουσικό κίνηµα των τελευταίων 55 χρόνων. Το 2012 κλείνουν 50 χρόνια από τότε που οι Ρόλινγκ Στόουνς δηµιουργήθηκαν αλλά και έδωσαν την πρώτη συναυλία τους στο περίφηµο «Marquee Club» του Λονδίνου.
Η παρέα των Μικ Τζάγκερ και Κιθ Ρίτσαρντς έδωσε ραντεβού αυτές τις ηµέρες προκειµένου να συζητήσει τα σχέδιά της για τη «χρυσή» επέτειο του συγκροτήµατος, η οποία µεταξύ άλλων θα περιλαµβάνει µια νέα παγκόσµια περιοδεία αλλά και συναυλία στο Λονδίνο στις 12 Ιουλίου, όπου πριν από 50 χρόνια έδωσαν την πρώτη συναυλία τους.
Η τελευταία φορά που περιόδευσαν οι Ρόλινγκ Στόουνς ήταν το διάστηµα 2005-2007, όταν και πραγµατοποίησαν την πιο επικερδή περιοδεία στην ιστορία της µουσικής. Την «A Bigger Bang» παρακολούθησαν 4,5 εκατ. άνθρωποι σε 147 συναυλίες που δόθηκαν σε 32 χώρες σε όλες τις ηπείρους. Λόγοι αρκετοί για να µην αποσυρθούν ποτέ από την ενεργό δράση, κάτι άλλωστε που τους έχει απαγορεύσει ο Ρίτσαρντς απειλώντας τους µεταξύ αστείου και σοβαρού µε τη ζωή τους αν αποφασίσουν κάτι τέτοιο.
Και εδώ εγείρονται οι περισσότερες ενστάσεις σχετικά µε τη διάρκεια της ζω ής του συγκροτήµατος τη στιγµή που άλλος σύγχρονός τους είτε δεν ηχογραφεί πλέον είτε έχει φύγει από τον µάταιο τούτο κόσµο. Είναι σίγουρα πιο πολλοί αυτοί που θέλουν να τους βλέπουν κάθε φορά επί σκηνής, αλλά δεν είναι λίγοι και εκείνοι που προτιµούν να κρατήσουν στη µνήµη τους το συγκρότηµα που µάγευε µε τον ζωώδη µαγνητισµό του Τζάγκερ, µε τη νωχελικότητα του Γουάτς και µε την απλότητα στο παίξιµο της κιθάρας του Ρίτσαρντς και όχι ένα κουαρτέτο πλέον από ηλικιωµένους ανθρώπους, παραµορφωµένους από τον χρόνο. Οι Μπιτλς διαλύθηκαν στο απόγειο της καριέρας τους, όπως επίσης και οι Beach Boys – αν και ο Μπράιαν Γουίλσον συγκεντρώνει ξανά την παλιοπαρέα προκειµένου να γιορτάσουν τα 50 χρόνια από την ίδρυσή τους.
Πολλοί είναι εκείνοι επίσης που πιστεύουν ότι οι Ρόλινγκ Στόουνς θα έπρεπε να έχουν διαλυθεί από τα τέλη της δεκαετίας του ‘70, αφού τότε κυκλοφόρησαν και τα τελευταία σηµαντικά άλµπουµ τους. Εκτοτε δεν έλειψαν οι ιδέες, µιλάµε όµως πιο πολύ για αναµάσηµα παρά για εξέλιξη. Αλλοι πάλι πιστεύουν ότι το συγκρότηµα θα έπρεπε να σταµατήσει εκείνη την ηµέρα του 1969 που βρέθηκε νεκρός στην πισίνα του ο Μπράιαν Τζόουνς, ηγετική φυσιογνωµία του γκρουπ και ιδρυτικό µέλος.
Το γιατί αγαπήθηκαν τόσο πολύ µέσα στα χρόνια είναι µια συζήτηση που προφανώς δεν πρόκειται να σταµατήσει ποτέ. Μέρος της περίφηµης «Βρετανικής Εισβολής» στις ΗΠΑ µαζί µε τους Μπιτλς, τους Who, τους Kinks και τους Animals, οι Στόουνς κατάφεραν µέσα από τη µουσική και το άναρχο στυλ που λάνσαραν να φιλτράρουν µε απόλυτη επιτυχία το νόηµα της ροκ συµπεριφοράς.
Η αγάπη τους για τα µπλουζ ήταν που ένωσε τον Μικ Τζάγκερ, τον Κιθ Ρίτσαρντς, τον Μπράιαν Τζόουνς, τον Ιαν Στιούαρτ, τον Μπιλ Γουάιµαν και τον Τσάρλι Γουάτς . Από το τραγούδι «Rollin’ Stone» µάλιστα του σπουδαίου µπλουζίστα Μάντι Γουότερς πήραν και το όνοµά τους. Στις πρώτες εµφανίσεις τους αλλά και στο πρώτο άλµπουµ τους δεν έπαιζαν µάλιστα τίποτε περισσότερο από διασκευές σε γνωστές επιτυχίες της µπλουζ ετικέτας Chess.
Στην αρχή το συγκρότηµα «διηύθυνε» ο Μπράιαν Τζόουνς, ώσπου να πάρει τα ηνία το δίδυµο Τζάγκερ – Ρίτσαρντς, που αποτέλεσε το αντίπαλον δέον στους Λένον – Μακ Κάρτνεϊ. Η δεκαετία του ‘60 χαρακτηρίζεται από εκπληκτικές δουλειές όπως τα «Aftermath», «Beggars Banquet» και φυσικά το «Let It Bleed» µε τραγούδια-σταθµούς στη σύγχρονη µουσική όπως τον ύµνο του συγκροτήµατος «(I Can’t Get No) Satisfaction», το «Let’s Spend the Night Together», το «Jumπn’ Jack Flash», το «Street Fighting Man» και το «Honky Tonk Women». Με την ερµηνεία τού «Sympathy For The Devil» στο περίφηµο φεστιβάλ του Αλταµοντ στις 6 ∆εκεµβρίου και τον θάνατο του Μέρεντιθ Χάντερ από την οµάδα σεκιούριτι Hells Angels, κατά πολλούς δίνεται τέλος και στην αθωότητα της γενιάς του Γούντστοκ και το συγκρότηµα πλέον µπαίνει σε ένα πιο επαγγελµατικό πλαίσιο εντυπωσιακών εµφανίσεων που θα χαρακτηρίσουν την επόµενη δεκαετία. Τα άλµπουµ «Sticky Fingers», «Exile On Main St.», «Goats Head Soup» και «Some Girls» είναι οι πλέον ολοκληρωµένες προτάσεις του και εκείνα που θα διογκώσουν το κοινό τους – άλλωστε, έκτοτε αυτό θα συµβαίνει συνεχώς γενιά µε γενιά ως τις ηµέρες µας. Η δεκαετία του ‘80 δεν τους βρήκε και στις καλύτερες στιγµές τους όσον αφορά την ποιότητα των δίσκων του, αυτό όµως συνέβη στους περισσότερους µουσικούς της γενιάς τους, αλλά τα πράγµατα διορθώθηκαν αισθητά την τελευταία δεκαπενταετία, ιδιαίτερα µε τα άλµπουµ «Bridges To Babylon» και «A Bigger Bang».
Εχοντας κυκλοφορήσει συνολικά στη Βρετανία 22 άλµπουµ και 24 στις ΗΠΑ, έχουν πουλήσει περισσότερους από 200 εκατ. δίσκους σε όλον τον κόσµο.
Ο Τζάγκερ συναντά τον Ρίτσαρντς στο τρένο για το κολέγιο. Μιλούν για μουσική και ο Κιθ ζητάει από τον Μικ τη συμμετοχή του στο συγκρότημα Little Boy Blue and The Blue Boys.
Κυκλοφορούν το πρώτο τραγούδι τους, μια διασκευή στο «Come On» του Τσακ Μπέρι.
Κυκλοφορεί η μεγαλύτερη επιτυχία της καριέρας τους «(I Can’t Get No) Satisfaction», που μένει στην κορυφή των τσαρτς για 14 εβδομάδες .
Κατά τη διάρκεια της ερμηνείας τού «Sympathy For The Devil» στο περίφημο φεστιβάλ του Αλταμοντ στις 6 Δεκεμβρίου δολοφονείται ο Μέρεντιθ Χάντερ από την ομάδα σεκιούριτι Hells Angels.
Ο Κιθ και η Ανίτα Πάλενμπεργκ συλλαμβάνονται στο Τορόντο για κατοχή ηρωίνης, ένα γεγονός που παραλίγο να κοστίσει το μέλλον του συγκροτήματος.
Οι Ρόλινγκ Στόουνς γίνονται μέλη του περίφημου Rock ’n’ Roll Hall of Fame
Κυκλοφορεί το τελευταίο ως σήμερα άλμπουμ τους «Α Βigger Bang».
Ο Κιθ Ρίτσαρντς πέφτει από φοινικιά στα Φίτζι χτυπώντας σοβαρά στο κεφάλι και αφήνοντας την τελευταία περιοδεία στον αέρα.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
