ΔΑΜΑΣΚΟΣ Δ υσπιστία που φτάνει ως την ψύχωση, απόλυτη μυστικότητα, φήμες που οργιάζουν. Ολα αυτά και η μόνιμη αίσθηση του διαρκούς κινδύνου συνθέτουν το ούτως ή άλλως πολεμικό σκηνικό στην ηγεσία της Χαμάς. Ποιοι είναι οι ηγέτες αυτής της οργάνωσης; Μετά τον θάνατο του ιστορικού ηγέτη και συνιδρυτή της Χαμάς Αχμέντ Γιασίν από βόμβα Ισραηλινών, τον Μάρτιο του 2004, η ηγεσία της οργάνωσης είναι κατακερματισμένη. Διασπασμένη μεταξύ της πτέρυγας του εξωτερικού και του εσωτερικού και χωρισμένη ανάμεσα στο στρατιωτικό και στο πολιτικό σκέλος.
Επισήμως τα ηνία κρατά ο εξόριστος στη Δαμασκό Χαλίντ Μεσάαλ. Ο 52χρονος πολιτικός ηγέτης χρωστάει τη ζωή του στον βασιλιά της Ιορδανίας Χουσεΐν, ο οποίος είχε απαιτήσει το 1997 από τους Ισραηλινούς να του χορηγήσουν άμεσα το αντίδοτο όταν πράκτορες της Μοσάντ τον δηλητηρίασαν, κάτι που τον έκανε ήρωα στα μάτια των συμπατριωτών του.
Οσο για την ηγετική φυσιογνωμία εντός των παλαιστινιακών εδαφών, πολλοί είναι αυτοί που ερίζουν για τη θέση, όμως κανένας δεν φαίνεται να ξεχωρίζει στον ακήρυκτο αγώνα διαδοχής του σεΐχη Γιασίν και του εμπίστου του Αμπντελαζίζ αλ Ραντίσι, ο οποίος δολοφονήθηκε επίσης από ισραηλινά πυρά έξι εβδομάδες μετά τον μέντορά του.
Ο γεννημένος σε καταυλισμό προσφύγων στη Γάζα Ισμαήλ Χανίγια συγκαταλέγεται αναμφίβολα ανάμεσα στις εξέχουσες προσωπικότητες της Χαμάς, όμως η λάμψη που τον συνοδεύει οφείλεται όχι σε κάποια ηρωική πράξη αλλά στη θέση που κατείχε ως ιδιαίτερος γραμματέας του Γιασίν.
Αν και πολύ λιγότερο αναγνωρίσιμος από τον Χανίγια, ο Αχμέντ Τζαμπάαρι εμφανίζεται ως ένα από τα ισχυρά πρόσωπα του στρατιωτικού σκέλους της Χαμάς στο εσωτερικό. Είναι αυτός που συντονίζει τόσο τον μηχανισμό της παράνομης μεταφοράς οπλισμού στη Γάζα μέσω των τούνελ στα σύνορα με την Αίγυπτο όσο και την εκπαίδευση των μαχητών για συγκρούσεις σε κατοικημένες περιοχές κατά τα πρότυπα της Χεζμπολάχ. Το τοπίο είναι πιο ξεκάθαρο στο πολιτικό σκέλος της Χαμάς. Ο 64χρονος Μαχμούντ αλ Ζαχάρ , ανεπισήμως «υπουργός» Εξωτερικών της οργάνωσης και θεωρούμενος ένας εκ των σκληροπυρηνικών, φαίνεται ότι δεν έχει αντιπάλους του δικού του διαμετρήματος στην πολιτική ηγεσία. Στο «βιογραφικό» του εγγράφεται ο βομβαρδισμός της κατοικίας του το 2003 που τραυμάτισε τον ίδιο και σκότωσε έναν από τους γιους του.
