Α υτό που περισσότερο κάνει εντύπωση, πέρα από τις νόμιμες πολιτικές εκτιμήσεις, είναι η άγνοια και η υποκρισία. Οτι ο Ούγκο Τσάβες είναι ένας άνθρωπος συγκρουσιακός, ότι προκαλεί έντονες αντιπαραθέσεις, είναι σίγουρο. Οτι δεν αρέσει σε πολλούς είναι προφανές και κατανοητό.

Οταν στα τέλη της δεκαετίας του ΄90 έκανε την είσοδό του σαν κυκλώνας – «el huracan Ηugo»στην πολιτική σκηνή της Βενεζουέλας, όπως γράφει ο Μaurizio Μateuzzi sto Μanifesto, πολλοί μειδίασαν ειρωνικά για την «Μπολιβαρική επανάσταση» του «αγράμματου ίντιος» με τον κόκκινο μπερέ.

Δέκα χρόνια μετά, το χαμόγελο έχει παγώσει. Ο γραφικός Λατινοαμερικανός κερδίζει τις εκλογές με συντριπτικές πλειοψηφίες, αντιστέκεται στα πραξικοπήματα και στις εργοδοτικο-συνδικαλιστικές απεργίες υποκινούμενες από την Ουάσιγκτον, χρησιμοποιεί το πετρέλαιο σαν όπλο, όπως ακριβώς το χρησιμοποιούν οι ΗΠΑ εδώ και έναν αιώνα.

Ο Ούγκο Τσάβες έχει γίνει ο διάβολος της Λατινικής Αμερικής, αυτός που αυτοπροτείνεται για διάδοχος του ΦιντέλΚάστρο , που πιέζει για ομοσπονδιακή ένωση των κρατών της Νοτίου Αμερικής, που βρίζει τον Μπους και τον Αθνάρ (είχε υποστηρίξει το τελευταίο πραξικόπημα εναντίον του), που συνεργάζεται με χώρες του Τρίτου Κόσμου (ορισμένες από αυτές προβληματικές και επικίνδυνες, αλλά, προς Θεού, δεν είναι για καταπάτηση της Δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που η διεθνής κοινότητα τις έχει «επικηρύξει»). Ο πρόεδρος Τσάβες έχει γίνει μια δύσκολη περίπτωση, προκαλεί προβλήματα. Οχι μόνο για την απερίγραπτη αντιπολίτευση της Βενεζουέλας και τις πολυεθνικές εταιρείες του πετρελαίου, αλλά και για την «πολιτικά ορθή» ευρωπαϊκή Αριστερά. Τα παιχνίδια του, οι κινήσεις του, οι πρωτοβουλίες του, ο εγωκεντρισμός του, ο τυχοδιωκτισμός του, ο αυταρχισμός του, η μεγαλομανία του προκαλούν και αποπροσανατολίζουν. Το τελευταίο παιχνίδι με το δικό του «πιο τέλειο σύνταγμα του κόσμου» προκαλεί αντιδράσεις. Κατηγορείται ότι η τροποποίηση του άρθρου που καταργεί το όριο στις θητείες του προέδρου τον καθιστά δικτάτορα. Η δημοκρατική Δύση καταγγέλλει συνταγματικό πραξικόπημα.

Υποκρισία ή άγνοια; Γιατί αν είναι αντιδημοκρατική, η χωρίς χρονικά όρια παραμονή στην εξουσία ενός πολιτικού, τότε, θυμίζει o Μaurizio Μateuzzi, είναι αντιδημοκρατική η πατρίδα του φιλελευθερισμού, η Βρετανία, όπου η Μάργκαρετ Θάτσερ και ο σύντροφος Μπλερ κάθησαν στην εξουσία επί σειρά ετών. Είναι αντιδημοκρατική η πατρίδα της Δημοκρατίας, οι ΗΠΑ όταν ο Ρούζβελτ, παρά τη ρητή συνταγματική απαγόρευση, παρέμεινε επί τέσσερις συνεχείς θητείες στον Λευκό Οίκο. Για να μη μιλήσουμε για την οικογενειακή δημοκρατία της Ελλάδας, όπου η εξουσία κληρονομείται από παππού σε εγγονό και από θείο σε ανιψιό. Εκτός αν ό,τι είναι πολιτικά ορθό για εμάς στη Δύση είναι πολιτικά ανορθόδοξο για άλλες γεωγραφικές περιοχές της Γης. Ο Ούγκο Τσάβες είναι ένα αμφιλεγόμενο πρόσωπο, δεν βάζουμε το χέρι στη φωτιά όσον αφορά τις προτάσεις του για «σοσιαλισμό του 21ου αιώνα», δεν πιστεύουμε ότι το Καράκας θα είναι η νέα Αβάνα, αλλά είναι μια ηθελημένη παραπλάνηση η κατηγορία ότι επιχειρεί να εκλεγεί ισόβιος πρόεδρος στη Βενεζουέλα.

Ας περιμένουν οι ταλιμπάν του αριστερού και δεξιού νεοφιλελευθερισμού: όταν οι Βενεζουελάνοι τον καταψηφίσουν και ο Τσάβες αρνηθεί να εγκαταλείψει το Προεδρικό Μέγαρο τότε θα μπορούν να πουν ότι δικαιώθηκαν. Ως τότε ας θυμηθούν ότι μεταξύ των άρθρων που αναθεωρούνται δεν περιλαμβάνεται εκείνο, μοναδικό στον κόσμο, που προβλέπει την άμεση ανάκληση (με δημοψήφισμα) από τον λαό του προέδρου. Αρθρο που είχε χρησιμοποιήσει πριν από τρία χρόνια η αντιπολίτευση για να «διώξει τον τύραννο», αλλά ηττήθηκε δημοκρατικά κατά κράτος. Προς μεγάλη θλίψη των πολιτικά ορθών της Δύσης.