▅ Ο νέος πρόεδρος της Γαλλίας θαυμάζει όσους σηκώνονται νωρίς το πρωί για να πάνε στη δουλειά. Σύνθημά του:
«Εργάζομαι, άρα υπάρχω»
▅ Ο σχεδιασμός για επιστροφή της Γαλλίας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ είναι η σημαντικότερη στροφή της γαλλικής εξωτερικής πολιτικής τα τελευταία 40 χρόνια
▅ Η μόρφωση συνέδεε τον πρόεδρο με το γαλατικό πνεύμα. Σήμερα ο Νικολά Σαρκοζί νιώθει πιο άνετα με τον βετεράνο ρόκερ Τζόνι Χαλιντέι παρά με τους διανοούμενους
Σ τη «γαλλική επανάσταση» του 2007 δεν κυλούν κεφάλια από την γκιλοτίνα. Επιχειρείται όμως να κλονιστούν 10 παραδοσιακά ταμπού της γαλλικής πολιτικής, με τον Νικολά Σαρκοζί (αυτοκλήτως…) στον ρόλο του πιο δυναμικού ηγέτη της Ευρώπης: 1.Το ταμπού με την Αμερική. Ηταν αδιανόητο να εκφράσει γάλλος πολιτικός ηγέτης ενθουσιασμό για τις ΗΠΑ διότι ερμηνευόταν πάντα σαν εναγκαλισμός με τον καπιταλισμό της «Αγριας Δύσης» υπό την «αγγλοσαξονική» ηγεμονία. Το αποτέλεσμα; Οι σχέσεις και η επικοινωνία με τις ΗΠΑ υπέφεραν επί χρόνια. Ο Σαρκό είναι φιλοαμερικανός και δεν το κρύβει.
2. Το αγροτικό ταμπού. Κανένας γάλλος πρόεδρος δεν απέφυγε να χαϊδέψει την πλάτη μιας αγελάδας. Αυτή η κίνηση φανέρωνε τη στενή σχέση του ηγέτη με τη γη και με τη «βαθιά» Γαλλία. Αλλά ο κ. Σαρκοζί, κατ΄ εξοχήν άνθρωπος της πόλης, δεν ξέρει άλλες αγελάδες εκτός από αυτές που εικονίζονται στις συσκευασίες των τυριών… 3. Το ταμπού με τα λεφτά. «Για να ζεις ευτυχισμένος,ζήσε κρυμμένος» λέει μια γαλλική παροιμία. Λίγα πράγματα ήταν πιο κρυφά από τις σχέσεις ανάμεσα στους προέδρους και στους πλουσίους. Ο Φρανσουά Μιτεράν και ο Ζακ Σιράκ τις κρατούσαν μυστικές επειδή ήξεραν ότι οι Γάλλοι πιστεύουν πως ο πλούτος σημαίνει κλοπή. Ο κ. Σαρκοζί με τα ρόλεξ και τις διακοπές στα γιοτ έστειλε το μήνυμα ότι «τα λεφτά είναι οκέι».
4. Το ταμπού με την κουλτούρα. Για να κυβερνήσεις τη Γαλλία έπρεπε να είσαι μορφωμένος. Ο Μιτεράν «τσίταρε» βιβλία και μιλούσε με βαθυστόχαστους χρησμούς. Ο κ. Σιράκ είχε ένα «ψαγμένο» πάθος για την Ιαπωνία. Η μόρφωση- σαν τις αγελάδες, αλλά σε διαφορετικό επίπεδο- συνέδεε τον πρόεδρο με το γαλατικό πνεύμα. Σήμερα ο Σαρκό νιώθει πιο άνετα με τον βετεράνο ρόκερ Τζόνι Χαλιντέι παρά με τον Ζαν-Πολ Σαρτρ.
5. Το ταμπού με τη Μέση Ανατολή. Οι παραδοσιακώς ισχυροί δεσμοί με τους Αραβες στη Μέση Ανατολή υπαγόρευαν μια ψυχρότητα έναντι του Ισραήλ. Ο κ. Σαρκοζί δεν κρύβει τη στήριξή του προς το Ισραήλ και ο υπουργός του των Εξωτερικών δεν απέκλεισε πόλεμο με το Ιράν. Το Ιράν βέβαια δεν είναι αραβική χώρα, αλλά όλα δείχνουν μια αλλαγή στην politique arabe. 6. Το ταμπού με τη Ρωσία. Για πολλά χρόνια, επί Ψυχρού Πολέμου, η γαλλική Αριστερά (και κάποιοι στη Δεξιά) πάσχιζαν να αποφασίσουν τι ήταν χειρότερο: η σοβιετική απολυταρχία ή ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός; Το Παρίσι ήταν συνεχώς στα μισά του δρόμου ανάμεσα στην Ουάσιγκτον και στη Μόσχα. Τώρα ο κ. Σαρκοζί είναι σαφής: η αμερικανική δημοκρατία είναι καλύτερη από τον ρωσικό αυταρχισμό.
7. Το ταμπού με την εργασία. Η σκληρή δουλειά για να βγάλεις λεφτά δεν ήταν ποτέ γαλατικό χαρακτηριστικό. Αντιθέτως, ιδεώδες ήταν να εργάζεσαι λιγότερο- 35 ώρες την εβδομάδα- για να είσαι ευτυχισμένος (τουλάχιστον στη θεωρία). Ο κ. Σαρκοζί θαυμάζει όσους σηκώνονται νωρίς το πρωί για να πάνε στη δουλειά. Σύνθημά του; «Εργάζομαι,άρα υπάρχω» – παραφράζοντας τον Καρτέσιο. 8. Το ταμπού με την άκρα Δεξιά. Επί δεκαετίες το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο του Ζαν-Μαρί Λεπέν είχε το μονοπώλιο στην ξενοφοβία και στον ρατσισμό. Ο κ. Σαρκοζί το υπονόμευσε με κάποιες δικές του ημιρατσιστικές ιδέες περί εθνικής ταυτότητας και απελάσεις μεταναστών. Ταυτοχρόνως όμως ήταν πιο ειλικρινής από την Αριστερά για το πρόβλημα της Γαλλίας με τους μετανάστες και έκανε υπουργό Δικαιοσύνης τη μουσουλμάνα Ρασιντά Ντατί , κόρη εργάτη από το Μαρόκο.
9. Το ταμπού με το ΝΑΤΟ. Στην εξωτερική πολιτική ο σχεδιασμός για την επιστροφή της Γαλλίας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ είναι η σημαντικότερη στροφή των τελευταίων 40 ετών. Κάτι τέτοιο ήταν αδιανόητο μετά το 1966, όταν ο Σαρλ ντε Γκωλ αποχώρησε για να διαφυλάξει την εθνική κυριαρχία.
10. Το ταμπού με την ΕΝΑ. Διαβατήριο για μια θέση στην κυβέρνηση ήταν πάντα η φοίτηση στην περίφημη Εcole Νationale d΄ Αdministration (Εθνική Σχολή Διοίκησης, γνωστή ως ΕΝΑ). Εκεί εκπαιδεύονταν όλοι οι μέλλοντες υπουργοί και ηγέτες. Ο Σαρκό ήταν μέτριος μαθητής, δεν έχει τελειώσει την ΕΝΑ και αντιπαθεί βαθιά τη νοοτροπία κλειστού κλαμπ που έχουν οι απόφοιτοί της.
