Είτε φωτογράφιζε έγχρωμα είτε ασπρόμαυρα, κύριος σκοπός του Μπρους Ντέιβιντσον παρέμενε να συλλάβει το κυρίαρχο «mood», όπως έχει δηλώσει. Στον αντίποδα, δηλαδή, του Καρτιέ-Μπρεσόν, ο Ντέιβιντσον δεν κυνηγούσε αγωνιωδώς την «καθοριστική στιγμή». Γι’ αυτό ίσως το έργο του ξεχωρίζει ανάμεσα στους συνοδοιπόρους φωτογράφους του στο πρακτορείο Μagnum. Ηδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 ο Ντέιβιντσον αρχίζει να τραβάει έγχρωμα φιλμ, κυρίως για εμπορικές δουλειές και αναθέσεις. Το 1965, όμως, γίνεται μία τομή και παράγει την εξαιρετική σειρά των ουαλών ανθρακωρύχων. Η επιλογή του χρώματος από τον φωτογράφο δημιουργεί αντίστιξη με το μονόχρωμο κάρβουνο στο πρόσωπο των εργατών.
Το 1979 ο Μπρους Ντέιβιντσον αρχίζει να φωτογραφίζει ασπρόμαυρα τον υπόγειο σιδηρόδρομο της Νέας Υόρκης.
Η ατμόσφαιρα του υπόγειου, όμως, και τα γκραφίτι επέβαλαν σύντομα έναν άλλον, αισθητικά πιο τολμηρό δρόμο: εγκατέλειψε το (αναμενόμενο) ασπρόμαυρο για χάρη του χρώματος, σε μια εποχή που το έγχρωμο φιλμ παρέμενε ακόμη ταμπού ανάμεσα στους καλλιτεχνικούς κύκλους.
Παρέδωσε τότε ένα από τα κορυφαία δείγματα έγχρωμης δουλειάς στην ιστορία της φωτογραφίας, με τίτλο «Subway».
Για το λεύκωμα «In Color» (εκδ. Steidl) ο Μπρους Ντέιβιντσον επέλεξε ο ίδιος λιγότερο γνωστά δείγματα από την έγχρωμη δουλειά του.
* Δημοσιεύθηκε στο ΒΗΜΑmen Ιανουαρίου 2016
