Η τηλεόραση είναι το νέο σινεμά – τουλάχιστον όταν μιλάμε για τις αμερικανικές παραγωγές. Τα χρήματα που επενδύονται, τα ηχηρά ονόματα ηθοποιών που επιλέγονται, ο τρόπος κινηματογράφησης, όλα συνηγορούν στο ότι η μικρή οθόνη αρχίζει να εξισώνεται με τη μεγάλη. Εξ ου και οι θεατές παγκοσμίως μετατρέπονται πιο πολύ από κάθε άλλη φορά σε μανιώδεις τηλεθεατές, παρακολουθούν σεζόν ολόκληρες εν μιά νυκτί, ζουν σε παράλληλα σύμπαντα συντροφιά με ήρωες και αντι-ήρωες, σαλεμένους σίριαλ κίλερ, κατάδικους φυλακών, ερωτοχτυπημένες γυναίκες και στυγνούς επιβήτορες.

Γιατί τη στιγμή που μιλάμε διανύουμε την περίοδο της σεξουαλικής τηλεπανάστασης. Ποτέ άλλοτε η τηλεόραση δεν ήταν τόσο σεξουαλικά απενοχοποιημένη. Τα πλάνα των ερωτικών σκηνών είναι πολλά και φιλήδονα. Ο φακός είναι κάτι παραπάνω από διεισδυτικός. Το γυμνό, γυναικείο και αντρικό, είναι απαραίτητη προϋπόθεση και δεν διαρκεί μερικά φευγαλέα λεπτά, αλλά μένει, επιμένει και κλέβει την παράσταση. Αν πίσω στα 90s σόκαρε η θέα της Σαμάνθα Τζόουνς του «Sex and the City» να περιφέρεται γυμνή στο σπίτι της στη Νέα Υόρκη, να μιλάει με πάσα λεπτομέρεια για τα μυστικά του καλού στοματικού σεξ και για το πόσο μετράει το μέγεθος του αντρικού πέους, στη δεκαετία που διανύουμε τα λόγια έχουν αντικατασταθεί από πράξεις: όσοι είδαν πρόσφατα το «Outlander» καταλαβαίνουν.

Πριν από τρία χρόνια, σε ένα ταξίδι μου στην Κωνσταντινούπολη και ενώ έκανα ζάπινγκ στην τηλεόραση του ξενοδοχείου προτού κοιμηθώ, μου είχαν προκαλέσει εντύπωση τα «τετραγωνάκια» με τα οποία η τουρκική τηλεόραση κάλυπτε τα απόκρυφα σημεία ηρώων του «Game of Thrones» που για μία ακόμη φορά επιδίδονταν σε διάφορες ασυδοσίες. Μου είχε φανεί πολύ παράξενο. «Ποιο το νόημα να επιλέγεις να προβάλλεις μια τόσο προκλητική σειρά ευνουχίζοντάς την;» σκέφτηκα. Τέτοια φαινόμενα λογοκρισίας έχουν συμβεί πρόσφατα και στη χώρα μας: το ομοφυλόφιλο φιλί του «Downton Abbey» που ποτέ δεν είδε τον αέρα της ΕΡΤ και το αντίστοιχο στο τηλεμιούζικαλ «Glee» που επίσης εξαφανίστηκε από την οθόνη του Alpha.

Η άκρατη σεξουαλικότητα της αμερικανικής τηλεόρασης καλά κρατεί. Η νέα εμμονή είναι οι λεσβιακές σκηνές. Σε σίριαλ όπως το «Orange is the New Black» ή το «Good Wife» έχουν περίοπτη θέση βγάζοντας επιδεικτικά τη γλώσσα σε κάθε είδους σοβαροφάνεια ή ομοφοβία. Ξαφνικά έχεις την αίσθηση ότι η μικρή οθόνη έχει βαλθεί να μας παράσχει μια άλλου είδους σεξουαλική διαπαιδαγώγηση.

Ακόμη κι όταν φτάνει στα άκρα (το «Nip/Tuck», για παράδειγμα, είχε ασχοληθεί με ακανθώδη θέματα όπως η αιμομειξία), έχεις την αίσθηση ότι κάθε επεισόδιο που παρακολουθείς είναι σε θέση να ανοίξει μεγάλες συζητήσεις με το υποσυνείδητό σου και στη συνέχεια να σε οδηγήσει να ανοίξεις τέτοιες συζητήσεις και με ανθρώπους που σε αφορούν γύρω σου. Ξαφνικά η τηλεόραση μοιάζει με μια πολύ ωραία γυναίκα που ύστερα από χρόνια καταπίεσης αποφάσισε να το ρίξει έξω. Θα πιει λίγο παραπάνω, θα ντυθεί προκλητικά, θα γδυθεί αισθησιακά, θα πει τα πράγματα με το όνομά τους. Κι αν το παρακάνει και λίγο, ξέρει ότι κανείς δεν πρόκειται να της κρατήσει κακία.

* Δημοσιεύθηκε στο ΒΗΜΑmen Δεκεμβρίου 2014