Ο Γιάννης Νιάρρος δεν είναι από τους 24χρονους που βγαίνουν συνεχώς έξω. Προτιμά να περνάει τον χρόνο του στο σπίτι του – το πολύ πολύ να πάει σε μια ταβέρνα στον Χολαργό που του αρέσει. Η ήρεμη ζωή του ίσως διαταραχθεί, λοιπόν, όταν κυκλοφορήσει στις κινηματογραφικές αίθουσες (στα μέσα του Ιανουαρίου) η ταινία «Νοτιάς» του Τάσου Μπουλμέτη, η πολυαναμενόμενη επιστροφή του σκηνοθέτη της «Πολίτικης κουζίνας», το coming of age story του Σταύρου, ενός νεαρού Ελληνα με μεγάλη φαντασία που αναζητά την ταυτότητά του μέσα στις ταραγμένες για την Ελλάδα δεκαετίες του ’60 και του ’70. Για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον «Νοτιά» ο ανερχόμενος ηθοποιός πέρασε από μια μακρά διαδικασία κάστινγκ. Οσο καιρό διήρκεσαν τα γυρίσματα το ρολόι έπρεπε να γυρίζει καθημερινά σχεδόν 40 χρόνια πίσω: «Ακόμη και τα ρούχα που μου έδιναν μου θύμιζαν φωτογραφίες που έχω δει από τους γονείς ή τον παππού μου. Χρειάστηκε να κάνω έρευνα για να δω πώς ζούσαν οι νέοι τότε. Νομίζω ότι η βασική διαφορά ενός εφήβου τότε με έναν τωρινό ήταν η έντονη πολιτικοποίηση που ήταν και βασικό στοιχείο της ταυτότητας κάποιου. Μπορεί κάποιος να μην έβρισκε ούτε παρέες, αν δεν ανήκε κάπου πολιτικά. Σήμερα πολλοί νέοι δεν ασχολούνται με τα κοινά γιατί οι εξελίξεις των τελευταίων χρόνων έχουν απαξιώσει λίγο την πολιτική».

Πριν από την έξοδο στα σινεμά θα προηγηθεί μια θεατρική παράσταση. Στις 23 Δεκεμβρίου ανεβαίνει στο Εθνικό Θέατρο – σκηνοθετημένη από τον Σωτήρη Χατζάκη – η μεταφορά του μνημειώδους μυθιστορήματος του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι «Εγκλημα και Τιμωρία» (στη μετάφραση του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη) όπου ο Νιάρρος θα υποδυθεί τον διάσημο αντιήρωα Ρασκόλνικοφ. «Ρασκόλνικ στα ρωσικά σημαίνει διχασμένος και αυτός ο χαρακτήρας, όπως όλοι μας, σχεδόν προσπαθεί να δει πού τοποθετείται στα διάφορα δίπολα που απασχολούν τον άνθρωπο: Θεός – μη Θεός, καλό – κακό, ηθικό – μη ηθικό, φτώχεια – πλούτος, φιλανθρωπία – μισανθρωπία. Οταν αντιμετωπίζεις ένα κλασικό κείμενο, είναι σαν να συναντιέσαι με την ίδια την ανθρωπότητα» εξηγεί. Οσοι έχουν δει τη μουσικοχορευτική παράσταση «Εδώ και τώρα» (στην περσινή εκδοχή της) γνωρίζουν ότι ο Γιάννης Νιάρρος διαθέτει και πολύ ωραία φωνή. «Παίζω πιάνο, κυρίως, και μου αρέσει πολύ το τραγούδι. Αν δεν είχα το θέατρο, θα ήθελα να γίνω καλύτερος και σε αυτό. Οχι για να κάνω μιούζικαλ ή για να γίνω τραγουδιστής, επειδή το γουστάρω και θα ήθελα να το χρησιμοποιήσω – πάντα σε σχέση με το θέατρο». Φυσικά, ο βασικός επαγγελματικός στόχος του είναι να μπορεί να βιοπορίζεται από το θέατρο εξ ολοκλήρου χωρίς να κάνει πράγματα που δεν θεωρεί ότι τον αντιπροσωπεύουν. «Αυτό είναι ένα επίτευγμα πιο δύσκολο απ’ όσο αρχικά φαίνεται» σχολιάζει. Μην εκπλαγείτε αν τον δείτε κάποια στιγμή σε μια καθαρόαιμη κωμωδία. Μέσα από το χιούμορ δομήθηκε η σχέση του με την υποκριτική: «Νομίζω ότι έγινα ηθοποιός γιατί όταν ήμουν μικρός μού άρεσε πολύ να κάνω τον κόσμο να γελάει».

Ηρθε βοριάς, ήρθε «Νοτιάς»
Μετά τη μεγάλη επιτυχία της «Πολίτικης κουζίνας», της πιο εμπορικής ταινίας της τελευταίας εικοσαετίας, με 8 βραβεία στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και διεθνή διανομή σε περισσότερες από 40 χώρες, ο Τάσος Μπουλμέτης επιστρέφει στις 14 Ιανουαρίου με τη νέα ταινία του, με τίτλο «Νοτιάς». Παίζουν: Γιάννης Νιάρρος, Θέμης Πάνου, Μαρία Καλλιμάνη, Zωζώ Σαπουντζάκη και άλλοι. Τη μουσική έχει γράψει η Ευανθία Ρεμπούτσικα.

* Δημοσιεύθηκε στο ΒΗΜΑmen Ιανουαρίου 2016