Εκλεψε τις εντυπώσεις στην παράσταση που έκλεψε τις εντυπώσεις το καλοκαίρι που μας πέρασε, ως «Αμφιτρύωνας» στο ομώνυμο έργο του Μολιέρου σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή. Διπλό λοιπόν το «χτύπημα» από τον Γιώργο Γάλλο, ο οποίος απ’ ό,τι φαίνεται διαθέτει όλα τα προσόντα του καλού «κλέφτη».
Ο 40χρονος Γιώργος Γάλλος ήξερε από νωρίς ότι ήθελε να βρίσκεται σε αυτόν τον χώρο. Εκεί όπου βιώνει, όπως λέει, κάθε φορά «τη χαρά να βρίσκομαι σε φάση αναζήτησης που μοιάζει λίγο με περιπέτεια σε κυνήγι θησαυρού». Το ήξερε, μολονότι ο πατέρας του επέμενε να σπουδάσει Οικονομικά, για να υπάρχει και αυτή η περίφημη ασφαλιστική δικλίδα την οποία επιδιώκει σχεδόν νομοτελειακά η οικογένεια κάθε επίδοξου ηθοποιού.

Το έκανε και αυτό, όπως και ένα σωρό δουλειές που θα του επέτρεπαν να βγάλει τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου: αφισοκολλητής – «μα, τι σκληρή δουλειά για τόσο λίγα χρήματα» -, ανιματέρ σε παιδικά πάρτι – «δεν δέχθηκα ποτέ να βάλω στολή, αλλά πάντα λειτουργούσε η χημεία με τα παιδιά» -, βοηθός του αείμνηστου εικαστικού Νίκου Αλεξίου. Γνωρίστηκαν στα Τρίκαλα, εκεί όπου μεγάλωσε ο Γάλλος όταν ήρθε από τη Βοστώνη για να ζήσει με τους παππούδες του στην Ελλάδα.

Οταν αποτόλμησε την «κάθοδο» στην Αθήνα το 1995 δούλεψε ως βοηθός του για μια εξαετία. «Από τον Νίκο έμαθα να μη φοβάμαι να φοβάμαι. Βεβαίως κάτι τέτοιο χρειάζεται πολλή δουλειά για να γίνει πράξη, αλλά τουλάχιστον σε ένα πρώτο επίπεδο έχει λειτουργήσει. Ο Νίκος ήταν επίσης η αφορμή να τολμήσω να κάνω πράξη μια σκέψη που υπήρχε στο μυαλό μου για επτά χρόνια, αρκετά ριψοκίνδυνη, να προτείνω σε άλλους δύο άντρες να ανεβάσουμε, οι τρεις μας μόνο, όλον τον Μάκβεθ!». Ο Γάλλος αναφέρεται στην παράσταση που ανέβασε στο θέατρο του Νέου Κόσμου το 2006 μαζί με τον Γιάννο Περλέγκα και τον Παντελή Δεντάκη. Εκείνη την εποχή είχε γίνει για πρώτη φορά πατέρας (σήμερα έχει και δεύτερο παιδί, μόλις πέντε μηνών).

«Το πρώτο πράγμα που αντιλαμβάνεται κανείς όταν γίνεται γονιός είναι πόσο μεγάλη είναι η ευθύνη. Αυτή είναι που ωριμάζει, όμως, τους ανθρώπους. Κάτι άλλο που έχω παρατηρήσει είναι ότι όταν ένας άντρας γίνεται γονιός είναι πολύ περισσότερο αρεστός στις γυναίκες» – θα προσυπογράψω γνωρίζοντας ότι εκφράζω μια μεγάλη μερίδα του γυναικείου φύλου. Ιδίως όταν λέει σχετικά με το ακανθώδες θέμα της πατρότητας: «Αφήνω την κούραση εκτός κουβέντας γιατί παρ’ όλο που είναι πολύ μεγάλη, η φύση φροντίζει να σε αποζημιώνει με τη γλύκα και τη χαρά που σου δίνουν τα παιδιά. Και ευτυχώς. Γιατί αλλιώς θα είχε εκλείψει το ανθρώπινο είδος».  
Αν και σημαντικός καλλιτέχνης, ο Γιώργος Γάλλος πληρώνει αναπόφευκτα το τίμημα των θεατρικών ηθοποιών οι οποίοι γίνονται γνωστοί πρωτίστως στο θεατρόφιλο κοινό. Το απαιτητικό, αλλά παρά ταύτα περιορισμένο αριθμητικά θεατρικό κοινό. Δεν τον πειράζει. «Το πιο σημαντικό και δύσκολο πράγμα είναι να εξελίσσεσαι» θα πει. «Για να συμβεί αυτό, χρειάζεται χρόνος, επιμονή και ψυχραιμία. Είναι πολύ ωραίο κάποιοι άνθρωποι, λίγοι ή πολλοί, να αναγνωρίζουν αυτή την εξέλιξη, αν και αυτό που περιγράφω έχει να κάνει πιο πολύ με μια προσωπική αναζήτηση, έχει να κάνει με το γιατί βρισκόμαστε σε αυτόν τον χώρο και τι θέλουμε απ’ αυτόν».


ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΝ ΔΕΙΤΕ  

Συμμετέχει στα γυρίσματα της νέας ταινίας του Τσεμπερόπουλου, «Ο εχθρός μου», ενώ από τον Φεβρουάριο στην παράσταση «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα» σε σκηνοθεσία Γ. Χουβαρδά στο Εθνικό Θέατρο.