– Mερικές φορές νοµίζω ότι έχω παίξει µόνο σε παραστάσεις της Επιδαύρου, οι οποίες έχουν γιουχαϊστεί. Καλό είναι να συγκρούονται τα πράγµατα.
– Θα προτιµούσα να µη µιλήσω για τον ρόλο µου στο έργο «Ηρακλής µαινόµενος». Εµείς οι ηθοποιοί κάθε φορά κάνουµε εξαγγελίες για το πώς θα είναι µία παράσταση, σαν να πουλάµε φύκια για µεταξωτές κορδέλες στον θεατή. Οπως όταν κάποιος θέλει να σου πασάρει ένα οικόπεδο και σου λέει ότι είναι δίπλα στο κύµα και τελικά, µε το που φτάνεις, δεν βλέπεις τη θάλασσα ούτε µε κιάλια.
– Μία άλλη µόδα είναι να λέµε για κάθε, µα κάθε έργο ότι «είναι επίκαιρο όσο ποτέ». Οι άνθρωποι χρησιµοποιούµε πάρα πολλές λέξεις για να κρυφτούµε και να δείξουµε ότι καταλάβαµε αυτό που είδαµε. Είµαστε τόσο κακοφτιαγµένοι από την Παιδεία µας, που µιλάµε και φερόµαστε σαν να γράφουµε εκθέσεις καλών µαθητών.
– Μετά την τελευταία παράσταση του «Συρανό» ήµουν πάνω στη µηχανή µου και αναρωτιόµουν τι κατάλαβα από όλο αυτό. Σίγουρα όχι κάτι βαρύγδουπο. Μάλλον το ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι. Και εγώ που παίζω στο θέατρο και η κυρία που απλώνει τα ρούχα της απέναντι από το σπίτι µου. Αυτή η ισότητα µε ισιώνει. Η εγωπάθεια είναι ασθένεια που έχει γεράσει, δεν είναι καν παιδική. Κάποτε, όταν θα έχουµε καταφέρει να φωτογραφηθούµε όλοι, µπορεί και να ’ρθουµε σε κάποιο ισοζύγιο. Κάποιος µου είχε πει κάποτε: «Αν δεν σκοντάψει η προσωπική σου φιλοδοξία, δεν εξελίσσεσαι». Επίσης µου αποκάλυψε ότι συµβαίνει γύρω στα 35 µε 37. Είχε δίκιο.
– Τηλεόραση βλέπω, ναρκώνοµαι και εγώ όπως όλοι. Είναι τόσο ανήλικη η κοινωνία της ελληνικής τηλεόρασης. Κάθε φορά που βλέπω ξένες εκποµπές, όπως αυτή η καταπληκτική αγγλική για τα αυτοκίνητα, το «Top Gear», έχω την αίσθηση ότι αυτοί είναι πιο εξελιγµένοι άνθρωποι από εµάς, λες και ανήκουν σε άλλο είδος.
– Ο χειρότερος τρόπος να αρχίσεις µία σχέση είναι να δηλώσεις ότι είσαι δύσκολος άνθρωπος. Λες και ο άλλος που έχεις απέναντί σου δεν είναι.
– Πιστεύω µε τον τρόπο µου. Εχω επισκεφθεί πολλές φορές το Αγιον Ορος και συνειδητοποίησα ότι επικρατεί τροµερός µεσαιωνισµός στις συζητήσεις. Υπάρχουν ακόµη ιστορίες για διαβόλους…
– Αυτό που µου έχει κάνει µεγαλύτερη εντύπωση στον «Ηρακλή» του Ευριπίδη είναι ότι ενώ έχει κάνει τόσους άθλους και όλοι τον θεωρούν άτρωτο, στο τέλος νιώθει πιο αδύναµος από ποτέ, µένει µόνος, αλλά και πάλι λέει «εγώ θα ζήσω». Είναι σαν να βλέπεις τον Αϊ-Γιώργη να κατεβαίνει από το άλογο και να καταλαβαίνεις για πρώτη φορά ότι είναι θνητός. Γι’ αυτό έχει και ενδιαφέρον η ιστορία του Στρος-Καν. Σε τέτοιες µιντιακές περιπτώσεις, όµως, ξέρουµε το πριν (πανίσχυρος στο ∆ΝΤ), το τώρα (εξευτελισµένος µε χειροπέδες) αλλά µε το πώς θα ζήσει έπειτα κανείς δεν ασχολείται.
