Εντεκα το πρωί. Κάθομαι πίσω από μια μεγάλη τζαμαρία, πίνοντας μια ζεστή σοκολάτα Valrhona και κοιτάζω τους περαστικούς που αφήνουν πίσω τους τα χρώματα των ρούχων τους καθώς κινούνται, σαν έργο τέχνης, και τότε συνειδητοποιώ πως εδώ κάποτε σχεδίαζε ο Γιάννης Τσαρούχης.
Πέντε το απόγευμα. Καθώς φέρνω στα χείλη μου μια κούπα με πράσινο τσάι, την προσοχή μου τραβάνε τα muffins και τα crumpets που περνούν αδιάφορα επάνω σε ένα τρόλεϊ. Το σπρώχνει ένας σερβιτόρος με καλοραμμένη στολή από τον Στρογγυλό. Αισθάνομαι ότι βρίσκομαι στο σκηνικό κάποιας παλιάς ταινίας. {{{ moto }}}
Όσο περνάει η ώρα οι κουρτίνες κλείνουν, το τζάκι ανάβει και ο φωτισμός μεταμορφώνει το μέρος σε ένα κοσμοπολίτικο lounge bar restaurant. Βρισκόμαστε στην καρδιά της Αθήνας. Στο ιστορικό Zonars που, 75 χρόνια μετά την πρώτη του αίγλη, αναβιώνει από τους αδελφούς Σπύρο και Χρύσναθο Πανά.
Χάρη στο αρχιτεκτονικό γραφείο K-studio και την σκηνογραφική επιμέλεια του Διονύση Φωτόπουλου ο χώρος παραπέμπει σε lobby ακριβού ξενοδοχείου με κλασική αξία. Ο επισκέπτης έχει να διαλέξει ανάμεσα στο coffee corner, το sushi bar και το cocktail bar ώστε να βιώσει μια σχεδόν σκηνοθετική – φυσικά και γευστική – εμπειρία.
Φεύγοντας, δίνω ραντεβού για να δοκιμάσω τα πιάτα του βραβευμένου executive chef Νίκου Σκλήρα που θα μας φανερώσει τις γευστικές επιλογές σημαντικών προσωπικοτήτων οι οποίες σύχναζαν κάποτε εδώ – τα αγαπημένα τους πιάτα έχουν συμπεριληφθεί στο μενού με το όνομά τους. Αν το Zonars σκοπεύει να αναδιαμορφώσει με την παρουσία του τη μεγάλη γειτονιά του Κέντρου, βρίσκεται πολύ κοντά στον στόχο του.
