Σεβίτσε

Το ψιλοκομμένο ωμό ψάρι είναι τόσο δημοφιλές στο Περού, που υπάρχει και ημέρα αφιερωμένη σε αυτό. Το σεβίτσε πρέπει να μαριναριστεί τουλάχιστον τρεις ώρες σε όξινο υγρό, π.χ. χυμό λεμονιού. Το πιο πιθανό είναι το όνομά του να οφείλεται στη λέξη «siwichi» της τοπικής διαλέκτου των Κέτσουα ή στην ισπανική «escabeche», η οποία αναφέρεται σε φαγητό με κρέας σε ξίδι. Συνοδεύεται από τις «αχί αμαρίγιος», καυτερές κόκκινες πιπεριές, χαρακτηριστικές της περουβιανής κουζίνας.

Τσία

Σπόρος-υπερτροφή που μοιάζει με τον παπαρουνόσπορο. Στην ιθαγενή γλώσσα του Μεξικού σημαίνει «ελαιώδης» (ίσως λόγω της περιεκτικότητας σε ωμέγα-3 λιπαρά), ενώ είναι γνωστός και ως Salvia hispanica (salvus=ασφαλής, υγιής). Λέγεται ότι οι μεξικανοί πολεμιστές, τρώγοντας μόλις μία χούφτα, άντεχαν τις πορείες στα βουνά. Σήμερα, το chia water στο Μεξικό φτιάχνεται ως εξής: μουσκεύουν 2 κ.σ. σπόρους τσία σε 1 λίτρο νερό και τους ανακατεύουν με τον χυμό 4 λεμονιών και 2 κ.σ. σιρόπι αγαύης. Το μείγμα θερμαίνεται ελαφρώς και μπαίνει στο ψυγείο.

Ρεβιθόφαβα φούρνου

Το αλεύρι ρεβιθιού, εκτός από τα φαλάφελ, μπαίνει και σε ελληνική συνταγή. Ανακατεύουμε το αλεύρι με ελαιόλαδο, προσθέτουμε και ζωμό λαχανικών και αφήνουμε τον χυλό να ξεκουραστεί για λίγο. Προσθέτουμε 1 αβγό και μετά το στρώνουμε σε καλά λαδωμένο ταψί με μισό δάχτυλο λάδι. Ψήνουμε και μετά προσθέτουμε κρεμμύδι, πιπεριά, κόλιαντρο (από το βιβλίο του Α. Α. Γιώτη «Νόστιμον νηστίσιμον: Η αρχαιότερη μεσογειακή δίαιτα»).

Παπαδίτσες

Εκτός από μικρά χαριτωμένα πουλιά, είναι – τουλάχιστον στην Ηπειρο – και ένα άλλο όνομα για το ποπκόρν, προσφιλές στα νυχτέρια μιας παλιότερης εποχής, σύμφωνα με την Παναγιώτα Λάμπρη στο βιβλίο της «Η μνήμη της γεύσης». Το παλαιότερο εύρημα για αυτή τη λιχουδιά έχει εντοπιστεί στο Νέο Μεξικό.

Μαλεμπί με κανταΐφι

Σημειώστε: 6 ποτήρια γάλα, ½ ποτήρι ζάχαρη, από 1 φλιτζάνι ψιλό και χοντρό ρυζάλευρο (οι λιγότερο φανατικοί βάζουν κορνφλάουρ), 3 κρόκους αβγών, ξύσμα 1 λεμονιού και λίγη μαστίχα κοπανισμένη. Σε κατσαρόλα με χοντρό πάτο ζεσταίνουμε το γάλα και προσθέτοντας τα υπόλοιπα υλικά φτιάχνουμε μια κρέμα, την οποία ρίχνουμε πάνω από μια στρώση φύλλου κανταϊφιού. Σκεπάζουμε με άλλη μία στρώση και ακολουθούν τα γνωστά, ψήσιμο και σιρόπιασμα. Το σωστό, πάντως, στα τουρκικά είναι «μουχαλεμπί».

*Δημοσιεύθηκε στο BΗΜΑ GOURMET την Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2016.