«Το μυστικό είναι να σέβεσαι τους άλλους, με τις συνήθειες και τις παραδόσεις τους, και να σε σέβονται και εκείνοι. Ετσι συμβιώνουμε εδώ, προτάσσοντας τον σεβασμό» μου είπε η καλοντυμένη κυρία που έλεγξε το εισιτήριό μου στο Εθνικό Μουσείο της Σιγκαπούρης, προσπαθώντας να μου εξηγήσει τις τεχνικές της αρμονικής συνύπαρξης πολλών διαφορετικών πολιτισμών στην πατρίδα της. Προηγουμένως με είχε ρωτήσει πώς μου είχε φανεί αυτή η πολυπολιτισμική πόλη. Πώς μου φάνηκε; Χωρίς δεύτερη σκέψη θα απαντήσω πως η Σιγκαπούρη είναι η μοναδική από τις ασιατικές μεγαλουπόλεις που έχω επισκεφθεί όπου θα πήγαινα να ζήσω αυτή τη στιγμή. Μοναδική προϋπόθεση, να είχα μια πολύ καλά αμειβόμενη δουλειά (ζητάω πολλά;), γιατί σε αυτή την τοσοδούλικη άκρη του ασιατικού Nότου για να περάσεις πραγματικά καλά και να απολαύσεις όλα όσα σου προσφέρονται (είναι πολλά και ενδιαφέροντα) πρέπει να έχεις σχετική οικονομική άνεση. Κυρίως για να βρεις ένα αξιοπρεπές σπίτι, καθώς οι τιμές των ακινήτων, όχι μόνο για αγορά αλλά και για ενοικίαση, είναι στα ύψη.

Μιλάμε όμως για σπίτια υποδειγματικά: για διαμερίσματα σε υπερσύγχρονες πολυκατοικίες-ουρανοξύστες με θυρωρό που βρίσκεται στο πόστο του 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, με γυμναστήριο, πισίνα, ακάλυπτο διαμορφωμένο σε πάρκο, παιδότοπο, υπόγεια πάρκινγκ, ακόμη και γήπεδα για τένις. Ωραία ζωή! Αυτά στο κέντρο μιας πόλης που καταλήγει στη θάλασσα, σε μια σειρά από διαστημικής αισθητικής προβλήτες με ουρανοξύστες, πάρκα, χώρους ψυχαγωγίας, απίθανα καφέ και εστιατόρια. Σε μια πόλη που μοιάζει να έρχεται από το μέλλον και όπου ο σεβασμός με τον οποίο αντιμετωπίζεται ο πολίτης γίνεται φανερός σε κάθε γωνιά της. Πεντακάθαρη και περιποιημένη, η Σιγκαπούρη με εντυπωσίασε. Και στις σύγχρονες γειτονιές της (εκεί που θα ήθελα να ζω) με τα τεράστια εμπορικά κέντρα και στις υποδειγματικά αναπαλαιωμένες γειτονιές των Κινέζων, των Ινδών και των Μαλαισιανών. Ανετο το περπάτημα στα τεράστια πεζοδρόμια και στους πεζόδρομούς της, πάμφθηνα τα ταξί, σε λογικές τιμές το φαγητό και το σουπερμάρκετ, πολλές οι διαδρομές για βόλτα (απόλαυσα ιδιαίτερα εκείνη στις όχθες του ποταμού), εντυπωσιακά τα ξενοδοχεία, κυρίως εκείνα των 5 (και βάλε αστέρων) που απλώς τα επισκέφθηκα, καθώς οι τιμές τους ξεπερνούσαν κατά πολύ τις δυνατότητές μου – αχ, Marina Bay Sands! Εχει τάξη η Σιγκαπούρη παντού και εμένα μου αρέσουν οι τακτικές πόλεις.

Εχει, βεβαίως, και τα αρνητικά της. Ποια είναι αυτά; Πρώτο και κυριότερο, για να επιστρέψω σε όσα έγραφα παραπάνω: αν δεν έχεις λεφτά δεν μπορείς να την απολαύσεις. Επίσης, παρότι όμορφη, καλοστημένη, καταπράσινη, είναι μάλλον μια ψυχρή μέσα στην «ατσαλακωσιά» της, μια κάπως απρόσωπη πόλη, δεν διαθέτει, ας πούμε, την αγαπησιάρικη καρδιά της άναρχης Μπανγκόκ. Είναι όμως η θάλασσα και το πράσινο που τη γλυκαίνουν. Είναι η βόλτα με ένα παγωτό στο χέρι στο λιμάνι της, με τον τεράστιο λέοντα με ουρά γοργόνας (το άγαλμα-σύμβολο της πόλης) να ποζάρει στον φακό των επισκεπτών, με το υπερμοντέρνο ArtScience Museum (ένα κτίριο-γλυπτό) να ανοίγει τα «πέταλά» του σαν ολόλευκο λουλούδι μπροστά από το εμπορικό κέντρο, με τα δύο τεράστια θερμοκήπια και με τα υπερμεγέθη μεταλλικά δέντρα (Gardens by the bay) πάνω στα οποία ανεβαίνεις και περπατάς βλέποντας όλο το πάρκο από ψηλά… Εκεί ψηλά βρέθηκα ένα απόγευμα την ώρα που έπεφτε ο ήλιος και έβαφε όλο το σκηνικό. Δίπλα μου μια παρέα Κορεάτες έβγαζε selfie. Εγώ έβγαλα τα γυαλιά ηλίου μου, έκανα έναν κύκλο γύρω από τον εαυτό μου βλέποντας την πόλη να αποκτά ξαφνικά το κόκκινο της συστολής, σαν να ντρεπόταν που όλα αυτά τα μάτια (εκατοντάδες οι τουρίστες γύρω μου) την κοιτούσαν σχεδόν με ζήλια για την υπερήφανη όψη της. Ναι, στη Σιγκαπούρη θα μπορούσα να μείνω. Ακόμα και την υγρασία του κλίματός της (έτερο ελάττωμά της αυτό, αλλά αποφάσισα να μην του δώσω μεγάλη σημασία) θα άντεχα, αν είχα ένα μικρό έστω διαμέρισμα σε εκείνον τον γυάλινο ουρανοξύστη που στέκεται μπροστά στη θάλασσα. Αν είχα και γεμάτη τσέπη.

Vegetarian noodles της Σιγκαπούρης

Υλικά (για 2 άτομα)

150-200 γρ. νουντλς ρυζιού

4 κ.σ. σπορέλαιο

½ φλ. ξερά κρεμμύδια, ψιλοκομμένα

1 φλ. λάχανο, ψιλοκομμένο

1 φλ. φρέσκα κρεμμυδάκια, ψιλοκομμένα

1 πιπεριά, σε λεπτές λωρίδες (μπορεί να είναι και Φλωρίνης)

1 φλ. φύτρα φασολιών

2 κ.σ. τζίντζερ, τριμμένο

2 σκελίδες σκόρδο, ψιλοκομμένες

1½ κ.σ. κάρι, σε σκόνη (καυτερό ή μη, ανάλογα με τα γούστα σας)

Για τη σάλτσα

2 κ.σ. νερό, χλιαρό

3 κ.σ. σάλτσα σόγιας

1 κ.σ. καστανή ζάχαρη

Εκτέλεση

Μουλιάζουμε τα νουντλς για 10 λεπτά σε καυτό νερό και τα σουρώνουμε. Σε γουόκ (ή βαθύ τηγάνι), σε μέτρια φωτιά, ρίχνουμε το σπορέλαιο να κάψει ελαφρώς. Προσθέτουμε σταδιακά ανακατεύοντας συνεχώς τα ξερά κρεμμύδια, το λάχανο, τα φρέσκα κρεμμυδάκια, την πιπεριά, τα φύτρα, το τζίντζερ, το σκόρδο και τη σκόνη κάρι.
Σε ένα μπολ ανακατεύουμε πολύ καλά τα υλικά για τη σάλτσα. Ρίχνουμε τα νουντλς στο γουόκ και ανακατεύουμε προσεκτικά. Στο τελευταίο ανακάτεμα προσθέτουμε τη σάλτσα. Αν θέλουμε προσθέτουμε λίγο αλάτι.

Tip

Με τα λαχανικά μπορείτε να αυτοσχεδιάσετε ανάλογα με τα γούστα σας.

*Δημοσιεύθηκε στο BΗΜΑ GOURMET την Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2016.