«Πήρα την πρωτοβουλία όσο περιμένετε…» λέει ο μετρ στα δύο ζευγάρια. «Ταρτάρ Moncalieri Fassone με σιναπόσπορους μουστάρδας Dijon. Σφολιάτα με βοδινό, κρέμα τρούφας και μανιτάρια πορτσίνι. Και ένα καινούργιο πιάτο μας: Racotin αρωματισμένο με φυσικό κάρβουνο». Η χαρά του, ειλικρινής. «Πρέπει να το δοκιμάσετε. Θεσπέσιο!». Βρισκόμαστε σε ένα από τα πιο ακριβά εστιατόρια της Ρώμης, το επί χρόνια σημείο συνάντησης δύο ζευγαριών. Είναι ο Μάσιμο (Αλεσάντρο Γκάσμαν), μεγαλοπιασμένος, κυνικότατος δικηγόρος, και ο μικρότερος αδελφός του, ο Πάολο (Λουίτζι Λο Κάσιο), γιατρός αριστερών καταβολών, με ειλικρινές ενδιαφέρον για τους φτωχούς. Μαζί και οι γυναίκες τους. Οποτε συναντώνται κουβεντιάζουν για τα καθημερινά, για διακοπές, βαρετές κουβέντες, κοινότοπες. Αυτή τη φορά όμως η κουβέντα θα πάρει περίεργες διαστάσεις αφού το θέμα της είναι το έγκλημα. Και οι δράστες; Τα παιδιά τους.

Η σκηνή ανήκει στην ταινία που στηρίχθηκε στο μπεστ σέλερ «Το δείπνο» του ολλανδού συγγραφέα Χέρμαν Κοχ (εκδόσεις Μεταίχμιο). Μόνο που στο μυθιστόρημα (ανήκει στα συγκλονιστικότερα σύγχρονα που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια) το δείπνο έχει σημασία (εξ ου και ο τίτλος του βιβλίου). Διότι κατά τη διάρκειά του μαθαίνουμε τι έχουν κάνει τα παιδιά τους αλλά και το πώς. Ο Κοχ συνδέει δεξιοτεχνικά την τελετουργική δομή του δείπνου που συντονίζει ο μετρ με την ανομολόγητη πράξη των παιδιών την οποία μαθαίνουμε από τους γονείς.

Το πώς οι δύο οικογένειες διαχειρίζονται την κατάσταση καταλήγει σε μια απεικόνιση της σκοτεινής πλευράς της αστικής οικογενειακής ζωής που υπογραμμίζει τη σημασία της σωστής ανατροφής. Δυστυχώς όμως το σενάριο της ταινίας είναι αρκετά παραλλαγμένο (το δείπνο, π.χ., δεν έχει εδώ τη σημασία που έχει στο βιβλίο) και, παρότι το ουσιαστικό θέμα εξακολουθεί να υφίσταται στον πυρήνα της ιστορίας, η διαχείρισή του διακρίνεται από λαϊκισμό, χοντροκοπιές και σεναριακές ευκολίες που αποδυναμώνουν το σύνολο.

*Δημοσιεύθηκε στο BΗΜΑ GOURMET την Κυριακή 10 Μαΐου 2015.