O Πολ Τόμας Αντερσον του «Θα χυθεί αίμα» και του «Master» ήταν τελικά ο σκηνοθέτης που αποφάσισε να χειριστεί τον ψυχεδελικό κόσμο του ακριβοθώρητου αμερικανού συγγραφέα Τόμας Πίντσον στο πιο βατό μυθιστόρημά του, το «Εμφυτο ελάττωμα». Μέσα από μια «κλασική» ιστορία έρευνας ενός ιδιωτικού ντετέκτιβ (Χοακίν Φίνιξ) στο Λος Αντζελες της αυγής της δεκαετίας του 1970, ο Πίντσον αποτίνει έναν τρυφερό χαιρετισμό, ένα αντίο προς τη χαμένη γενιά των παιδιών των λουλουδιών της δεκαετίας του 1960. Αυτό κάνει και ο Αντερσον.
Τις περισσότερες ώρες της ημέρας η πλειονότητα των ηρώων του βιβλίου «ταξιδεύει» υπό την επήρεια της μαριχουάνας, του LSD και άλλων πολύχρωμων τοξικών ουσιών, κυρίως σε μορφή χαπιών. Θαρρείς ότι η απειλητική ομίχλη που περιβάλλει το Λος Αντζελες (έτσι όπως περιγράφεται από τον Πίντσον θυμίζει αποτέλεσμα πυρηνικής καταστροφής) δεν είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο σύννεφο μαριχουάνας, η οποία… πάει σύννεφο στην Πόλη των Αγγέλων και των σέρφερ.
Ιδεολογικές, κοινωνικές και πολιτισμικές μνήμες από την πιο «φλιπαρισμένη», μα και μία από τις πιο ενδιαφέρουσες περιόδους της Αμερικής του 20ού αιώνα (το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1960), συγχωνεύονται σε μια ιστορία μέσα από την οποία ξετυλίγονται κι άλλες, κι άλλες, κι άλλες ιστορίες, με δεκάδες χαρακτήρες, σε μικρούς ή μεγάλους ρόλους.
Και όσο για το φαγητό των χίπηδων, το σχεδόν μόνιμο είναι και το φθηνότερο, η πίτσα (προσέξτε ένα από τα πόστερ της ταινίας που θυμίζει… Μυστικό Δείπνο).
Η ταινία είναι αστεία μέσα στη μελαγχολία της, αλλά η πιο αστεία σκηνή της λαμβάνει χώρα σε εστιατόριο και ανήκει δικαιωματικά στον Τζος Μπρόλιν που υποδύεται τον αστυνομικό Κρίστιαν Μπγιόρνσεν. Με το crew cut α λα πεζοναύτη κούρεμά του, ο Μπρόλιν με έκανε να πέσω κάτω από τα γέλια στην (εξίσου παρανοϊκή) σκηνή όπου δίπλα σε έναν έκπληκτο Φίνιξ δίνει παραγγελία στον ιάπωνα εστιάτορα χρησιμοποιώντας τη γλώσσα του: «Τσότο Κενιτσίρου! Ντόζο! Μότο πανουκέικου. Μότο πανουκέικου. Μότο πανουκέικου. Χάι. Χάι. Χάι».
*Δημοσιεύθηκε στο BΗΜΑ GOURMET την Κυριακή 8 Μαρτίου 2015.
