Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Για το μέλι και το αμπέλι θέλω να σου πω σήμερα. Για τη γλύκα των πραγμάτων και για υπαρκτά παραμύθια. Αρχή της ιστορίας λοιπόν και καλωσορίσατε στις αφεντιές σας. Ανάμεσα στο τρίγωνο των ακρωτηρίων Δομένικος της Σάμου, Φανάρι της Ικαρίας και Τζουλούφι της Πάτμου είναι οι Φούρνοι Κορσεών ή αλλιώς Φούρνοι Ικαρίας, ένα νησί ψαράδων και μελισσοκόμων.

Οι Φούρνοι και οι κάτοικοι του τόπου αυτού κάποτε πέρασαν χρόνια δύσκολα. Κάθε σπιτικό είχε τα ζώα του, τα μελίσσια του, το αμπέλι του και τον κήπο του. Αρμεγαν τα κατσίκια και έφτιαχναν τυριά. Εριχναν τα δίχτυα τους στη θάλασσα και, επειδή είχαν πέρασμα από εκεί τα ψάρια, τα σήκωναν γεμάτα. Σκαρφάλωναν στα βράχια και μάζευαν το αλάτι σπυρί σπυρί. Επειτα κάθονταν γύρω από το τραπέζι και έτρωγαν αραζεστά και κατιμέρια, κουκούμαβλα και καριβόλους. Δεν είναι σπουδαία φαγητά αλλά είναι νόστιμα πολύ. Τα κουκούμαβλα, ας πούμε, ξέρετε τι είναι; Πολύ μικρά κομματάκια ψωμιού, αλλά πολύ ζεστού ψωμιού, που το ραντίζουμε με λίγο αλάτι, ζάχαρη, ελαιόλαδο και άντε καλή μας όρεξη! Τα κατιμέρια, αν πεις, είναι μικρές πίτες τηγανισμένες στο λάδι και πασπαλισμένες με λίγο τυρί. Η αραζεστά είναι χυλός και οι καριβόλοι σαλιγκάρια! Και για γλυκό είχαν το φημισμένο μέλι τους, το περίφημο θυμαρίσιο μέλι, αφού την περίοδο ανθοφορίας του θυμαριού δεν ανθοφορεί σχεδόν τίποτε άλλο στο νησί. Μα, παρά τη φτώχεια τους, οι κάτοικοι ήταν χαρούμενοι, ίσως γιατί είχαν πάρει απόφαση και είχαν σπάσει όλα τα ρολόγια του νησιού…

Από εκείνα τα χρόνια δεν έχουν αλλάξει πάρα πολύ τα πράγματα και οι κάτοικοι με τα ίδια λίγο-πολύ καταγίνονται. Ανάμεσα σε αυτούς είναι και ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας, ο Ντίνος Γλαρός. Ενας νέος άνθρωπος με πάθος για τα μελίσσια. Που θεωρεί τη μελισσοκομία τέχνη και γι’ αυτό διαβάζει και πειραματίζεται ώστε να την εξελίξει. Πάντα είχε ένα όνειρο: την ποιότητα. Γι’ αυτό και μετέφερε τις κυψέλες του στον ώμο σε μέρη μακρινά και δύσβατα, κατάφυτα από άγριο θυμάρι. Οι μέλισσες δεν ταΐζονται με ζάχαρη, δεν βάζουν στο στόμα τους τίποτε άλλο παρά νέκταρ από θυμάρι. Χρόνο και κόπο έδωσε ο Ντίνος ο Γλαρός και χρυσάφι πήρε. Ενα μέλι κεχριμπαρένιο και μυρωδάτο. Και η φήμη του έφτασε μακριά και το έμαθαν και στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) και μελέτησαν ένα δείγμα και είπαν για αυτό πως είναι θαυμαστό αφού το ποσοστό γυρεόκοκκων θυμαριού που περιέχει είναι 90% όταν άλλα «θυμαρίσια» φτάνουν και δεν φτάνουν στο 20%.

Με αυτό το μέλι λοιπόν θα λούσω φέτος τα μελομακάρονα και τον μπακλαβά και θα τρώω βασιλικά πρωινά. Αλλά δεν είμαι μονοφαγού. Κι άλλοι μπορούν να το βρουν. Πρώτα πρώτα στο κατάστημα «Μελάνθη» – Τοπικά προϊόντα Φούρνων Κορσεών (www.fournoishop.gr – τηλ. 22750 51037), στους Φούρνους. Θυμαρίσιο μέλι, κατσικίσιο τυρί, γλυκά του κουταλιού, βότανα, ακατέργαστο χοντρό θαλασσινό αλάτι, καλό ελαιόλαδο αλλά και πολλά άλλα βρίσκονται στη Μελάνθη, που δεν είναι ένα απλό μαγαζί αλλά ένα σπίτι περισσότερο όπου μπορείς να κάτσεις να πιεις ένα φασκόμηλο με μέλι ή να φας ένα κομμάτι ζεστή μυζήθρα και να μιλήσεις με τον Μάνο Μύτικα για φουρνιώτικες ιστορίες. Σαν κι αυτή που μόλις είπαμε.