Η Θέμις Καρδιόλακα έχει σπουδάσει οικονομικά και επικοινωνία, αλλά το βιβλίο που έγραψε δεν έχει καμία σχέση με αυτά. Σχετίζεται με τις δύο μεγάλες της αγάπες, τα παιδιά της και τη μαγειρική. Το «Μαμά, δεν τρώω ‘πράσινα’» (εκδ. Μίνωας) που μόλις κυκλοφόρησε, ξεκίνησε σαν ιδέα από την αντιπάθεια του γιου της για καθετί «πράσινο». Μια αντιπάθεια που η ίδια αντιμετώπισε ως πρόκληση για να κρύψει σε ευφάνταστες συνταγές διάφορα λαχανικά. Καθώς η παιδική παχυσαρκία αποκτά όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις και η διατροφή των παιδιών όλο και μεγαλύτερη σημασία, συναντήσαμε τη συγγραφέα και μας μίλησε γι’ αυτήν, για τα λάθη που κάνουμε ως γονείς και για τις συνήθειες που πρέπει να διδάξουμε στα παιδιά

Πολλοί πιστεύουν ότι αρκεί τα παιδιά να βλέπουν τους γονείς τους να τρώνε υγιεινά για να συνηθίσουν τα… πράσινα. Ποια είναι η γνώμη σας;

Ένα τραπέζι το οποίο περιλαμβάνει καθημερινά πράσινα, σε όποια μορφή ή ποσότητα και να είναι αυτά, συμβάλλει στην εξοικείωση του παιδιού με τις εν λόγω τροφές, οι οποίες είναι πολύ σημαντικές για την ανάπτυξή του. Δυστυχώς όμως δε φτάνει μόνο αυτό. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις οικογενειών στις οποίες το ένα παιδί τρώει λαχανικά και το άλλο όχι, πράγμα που οφείλεται και στις προτιμήσεις του παιδιού. Αυτό το οποίο εμείς ως γονείς οφείλουμε να κάνουμε είναι να προσπαθήσουμε, προτού αποκλείσουμε οποιαδήποτε τροφή από το διατροφολόγιο του παιδιού μας, να του το μαγειρέψουμε με όποια μορφή μπορούμε να φανταστούμε. Έρευνες έχουν δείξει ότι μπορεί να χρειαστεί να παρουσιάσουμε στο παιδί μας ένα φαγητό μέχρι και 10 φορές μέχρι εκείνο να το φάει. Συνήθως οι πιο πολλοί από εμάς σταματάνε στη δεύτερη ή στην τρίτη προσπάθεια.

Ποια είναι τα συνηθέστερα λάθη που κάνουν οι γονείς όσον αφορά τις διατροφικές συνήθειες των παιδιών τους;

1. Δεν δίνουμε το καλό παράδειγμα.

Γνωρίζετε ότι τα παιδιά πρέπει να τρώνε 5 μερίδες φρούτα και λαχανικά ημερησίως; Πόσοι γονείς δίνουν 5 μερίδες φρούτων και λαχανικών καθημερινά στα παιδιά τους; Πολύ λίγοι. Γιατί; Γιατί δεν τα τρώνε ούτε εκείνοι.

2. Είμαστε ανυπόμονοι

Η προσπάθειά ενός γονέα να αγαπήσει το παιδί του τα λαχανικά (ή οποιαδήποτε άλλη υγιεινή τροφή) είναι μία διαδικασία αργή και επίπονη.

3. Δίνουμε εναλλακτική λύση.

Δεν θέλει το φαγητό που του μαγειρέψατε; Δεν πειράζει. Δεν έχει τίποτα άλλο να φάει. Ξαναπείνασε; Του προσφέρετε το ίδιο φαγητό. Δεν το ξαναθέλει; Δεν πειράζει και πάλι. Κάποια στιγμή θα πεινάσει και θα το φάει!

4. «Το παιδί μου είναι κακόφαγο»

Σίγουρα υπάρχουν παιδιά κακόφαγα. Και σίγουρα οι γονείς αυτών των παιδιών είναι σε πιο δυσμενή κατάσταση από τους γονείς των οποίων τα παιδιά τρώνε με την ψυχή τους. Όμως, σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να πεισμώνουμε ακόμα περισσότερο και να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για να καταφέρουμε το παιδί να φάει έστω και μία μπουκίτσα σπανάκι. Αλλωστε σημασία έχει η ποιότητα των τροφών που καταναλώνουν τα παιδιά μας, και όχι η ποσότητα.

5. Δεν είμαστε ευρηματικοί

Προκειμένου να πείσουμε ένα παιδί να φάει κάτι μπορούμε να σκαρφιστούμε διάφορες ιδέες. Να εμφανίσουμε π.χ. chop sticks στο τραπέζι. Το παιδί θα αφοσιωθεί τόσο πολύ στο να καταφέρει να φάει με τα chop sticks, που δε θα δώσει ιδιαίτερη σημασία στο τι ακριβώς είναι αυτό που τρώει. Ή να μεταφέρουμε παραμύθια και ιστορίες στην κουζίνα μας και να κάνουμε ήρωες τα λαχανικά που έχουμε μαγειρέψει.

Σε πολλές συνταγές σας τα «πράσινα» είναι καλά κρυμμένα (π.χ. κέικ με παντζάρι). Πώς θα αγαπήσει το παιδί την πραγματική γεύση τους και θα τα συνηθίσει;

Εκτός από τις τέσσερις συνταγές γλυκών που υπάρχουν στο βιβλίο, και στις οποίες όντως είναι σχεδόν αδύνατον να διακρίνει κανείς τη γεύση των λαχανικών, στις υπόλοιπες η γεύση των λαχανικών διακρίνεται. Μπορεί να μην υπάρχει σε πολύ έντονη μορφή σε όλες, αλλά υπάρχει. Αν κάποιος, παραδείγματος χάριν, φτιάξει μακαρόνια με κιμά και παράλληλα φτιάξει και τη συνταγή του βιβλίου που μέσα στον κιμά εμπεριέχεται και μπρόκολο, θα καταλάβει τη διαφορά, όχι όμως αισθητά.

Μου είχε πει μία φίλη μου πριν από μερικά χρόνια ότι η διατροφή είναι θέμα συνήθειας. Μου είχε πει χαρακτηριστικά ότι αν σταματήσω να τρώω σουβλάκια για δύο χρόνια, μετά δε θα θέλω να τα φάω ξανά. Βάση λοιπόν αυτού, έχει γραφτεί αυτό το βιβλίο. Ούτως ώστε σιγά σιγά, να έρθει το παιδί σε επαφή με τις γεύσεις των λαχανικών που δεν τρώει. Είτε αυτά είναι κρυμμένα μέσα σε άλλα φαγητά, είτε βρίσκονται σε μικρές ποσότητες μέσα σε κάποιο φαγητό, είτε είναι τηγανισμένα.

Και επιπλέον, οι συνταγές του βιβλίου είναι απλώς μία ένδειξη του πως μπορούμε να κρύψουμε (είτε εντελώς, είτε μερικώς) τα λαχανικά σε διάφορα φαγητά. Από εκεί και πέρα έγκειται στους γονείς το κατά πόσο θα καταφέρουν να τα εντάξουν στην καθημερινότητά τους, ούτως ώστε σε κάποια στιγμή να μπορέσουν τα τους τα δώσουν στην πιο υγιεινή μορφή, δηλαδή είτε στον ατμό είτε ωμά.

Πόσο εύκολο είναι για μια εργαζόμενη μητέρα να φτιάχνει καθημερινά ένα ξεχωριστό φαγητό για τα παιδιά;

Αρχικά δεν θα χαρακτήριζα ένα φαγητό το οποίο θέλει λίγη περισσότερη φαντασία για να μαγειρευτεί ξεχωριστό. Ένα μπιφτέκι για burger (το οποίο θα σερβίρουμε στο μικρό μας όπως ακριβώς του το σερβίρουν στο εστιατόριο), μέσα στο οποίο έχουμε κρύψει κολοκυθάκι, δεν είναι ούτε δύσκολο, ούτε παίρνει περισσότερο χρόνο να ετοιμαστεί απ’ ότι ένα κανονικό μπιφτέκι. Το να φτιάξουμε επίσης τσιπς από παντζάρι, καρότο ή γλυκοπατάτα, αντί να δώσουμε για απογευματινό σνακ στα παιδιά μας σοκολάτα, ούτε αυτό είναι δύσκολο. Όλα θέλουν προγραμματισμό.

Αν κάθε Κυριακή καθόμαστε (μαζί με τα παιδιά, ακόμα καλύτερα) και φτιάχνουμε το πρόγραμμα για το φαγητό της εβδομάδας, θα δούμε ότι το εγχείρημα είναι εύκολο. Και, όπως μπορεί να δει κάποιος στις συνταγές του βιβλίου, η επιλογή των συνταγών έγινε ακριβώς και για εργαζόμενες μητέρες, οι οποίες δεν έχουν πολύ χρόνο να σπαταλήσουν στην κουζίνα τους. Και ένα μικρό μυστικό: αν δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα απ’ όλα αυτά, φτιάξτε ζωμούς λαχανικών, αποθηκεύστε τους σε παγοθήκες ή σε σακουλάκια στην κατάψυξη και χρησιμοποιήστε τους σε όποιο φαγητό φτιάχνετε καθημερινά.