Eνα λοφτ συχνά και συνειρμικά συνδέει την ύπαρξη του με ένα «σκληρό» βιομηχανικό παρελθόν, με παλιές αποθήκες ή βιοτεχνίες. Το συγκεκριμένο, λίγο έξω από τη Μελβούρνη, διαχωρίζει τη θέση του, καθώς έχει μια δόση γλύκας.
Για την ακρίβεια, εντάσσεται σε ένα κτίριο (με ιστορία 125 χρόνων) όπου κάποτε οι μηχανές του εργοστασίου MacRobertson’s δούλευαν ασταμάτητα για να παράξουν κάθε λογής σοκολατένιες λιχουδιές. Η μετατροπή του σε κατοικία, από το αρχιτεκτονικό γραφείο Architects EAT, εδράζεται στη διατήρηση ορισμένων σταθερών και στην εισαγωγή μιας σειράς ανατροπών.
Σύμφωνα με την επικρατούσα σύγχρονη αρχιτεκτονική προσέγγιση, μέσα από μια διαδικασία ανακατασκευής είναι σημαντικό να διασωθούν στοιχεία της αρχικής κατασκευής και εν προκειμένω τα τσιμεντένια δάπεδα και το οδοντωτό σχήμα της στέγης. Από την άλλη, το ατσάλι επιλέχθηκε για τις νέες κατασκευές (πλαίσια ανοιγμάτων, εσωτερική γέφυρα) προκειμένου να δημιουργηθεί μια διακριτική – με βιομηχανικές υπόνοιες – αντίθεση με το ξύλο που προϋπήρχε.
Επιπλέον, οι αρχιτέκτονες ενίσχυσαν λειτουργικά το πλεονέκτημα του μεγάλου ύψος επιμερίζοντας το σε διαφορετικά επίπεδα με κοινό παρανομαστή ένα ακέραιο κομμάτι το οποίο ουσιαστικά λειτουργεί ως «πνεύμονας» της κατοικίας εισάγοντας φυσικό φωτισμό και αερισμό στο εσωτερικό της.
Αυτό που δεν ξέρουμε είναι αν έχει παραμείνει διάχυτη στο χώρο η μυρωδιά της ζεστής σοκολάτας…
