Η διαχρονική γοητεία του/της Ορλάντο

Μετά την επιτυχία της παράστασης «Μισαλλοδοξία» στη Στέγη, η Ιώ Βουλγαράκη (δεξιά στη φωτό) επιλέγει ένα µικρό θέατρο (το Skrow, στο Παγκράτι) για το επόµενο βήµα της: διασκευάζει και σκηνοθετεί Βιρτζίνια Γουλφ και συγκεκριµένα το αριστουργηµατικό έργο «Ορλάντο», µε πρωταγωνίστρια την Αµαλία Καβάλη. Η νεαρή σκηνοθέτις, αριστούχος απόφοιτος της Σχολής Σκηνοθεσίας του φηµισµένου ρωσικού Πανεπιστηµίου Θεατρικής Τέχνης GITIS της Μόσχας, γνωρίζει τις δυσκολίες της θεατρικής µεταφοράς ενός τόσο εµβληµατικού κειµένου, όµως πιστεύει πως «η Γουλφ γράφοντας το «Ορλάντο» έγραψε θέατρο, χωρίς ίσως να το ξέρει. Θέλω να πω, ως σύλληψη το έργο, αν και µυθιστόρηµα, είναι η επιτοµή της θεατρικότητας, έτσι που µια διασκευή του για το θέατρο µοιάζει απολύτως οργανική. Το στοιχείο του µύθου, του φανταστικού, η πολλαπλή προσωπικότητα του/της Ορλάντο, το παιχνίδι µε τις εποχές, το δίφυλο ον, το κοστούµι ως ανθρώπινη ταυτότητα, όλα αυτά «µυρίζουν» θέατρο. Στη δική µας παράσταση η Ορλάντο αφηγείται τη µακρά ζωή της σε πρώτο πρόσωπο, ώσπου να φτάσει στο «τώρα». Αυτό το πάντρεµα του παρελθόντος µε το παρόν, σε µια στιγµή που τελικά λέγεται «παράσταση», συµβαίνει σε µια συνθήκη που µοιάζει εξαρχής επινοηµένη από την ίδια την Ορλάντο (γυναίκα σήµερα πια). Οι θεατές είναι κατά κάποιον τρόπο προσκεκληµένοι της. Μία από τις πρώτες εικόνες που είχα για αυτό το πλάσµα ήταν ότι υπάρχει κάπου σήµερα. Μπαίνεις κάπου –ας υποθέσουµε λοιπόν σ’ ένα θέατρο στο Παγκράτι –και αναπάντεχα το συναντάς… Ολα ξεκίνησαν δηλαδή από ένα «αν», µια φανταστική υπόθεση, κι αυτό είναι κάτι που έτσι αβίαστα σου προσφέρει µόνο ένα γνήσια θεατρικό υλικό».

Η Αμαλία Καβάλη, πάλι, μας μίλησε για το πλάσμα που υποδύεται: «Γεννημένος άντρας, ο Ορλάντο στη μέση της ζωής του ξυπνά ανεξήγητα γυναίκα. Ζει τέσσερις αιώνες μα μοιάζει μόλις 36 ετών. Τον/τη συνεπαίρνει η ιδέα του ρομαντικού θανάτου, ο έρωτας, η λογοτεχνία, η δόξα του πρέσβη, η τσιγγάνικη ζωή, το μεθύσι του άκοπου έρωτα. Η Γουλφ λέει πως η Ορλάντο έχει χιλιάδες εαυτούς, κι ας καταφέρνει ασθμαίνουσα η βιογραφία της να αναφέρει έξι η επτά. Αυτό το ταξίδι των εναλλασσόμενων ταυτοτήτων εκβάλλει στη μία, στην ολοκληρωμένη, που έρχεται με την τελείωση της ύπαρξης. Την ταυτότητα που, είτε φευγαλέα είτε όχι, στο τέλος όλοι αντικρίζουμε. Με ορμή η Ορλάντο εμπιστεύεται τη ζωή και τους καρπούς που έχει να προσφέρει χωρίς να προστατεύει το κέντρο της ψυχής της για την επόμενη ημέρα. Κι ας γίνεται συχνά γελοία, αφελής ή δυνατή, πάντα εκ νέου εφευρίσκει αυτό στο οποίο μπορεί ολόψυχα να ελπίσει, όσο διαρκεί η ελπίδα».

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2016