Θα μπορούσα να σας διηγηθώ την ιστορία της Τήνου σαν ένα παραμύθι γεύσης, με ήρωες καθημερινούς ανθρώπους που θέλησαν να γυρίσουν πίσω στις ρίζες τους, στις κουζίνες των σπιτιών τους, κι έριξαν στο μονοπάτι τους λιθαράκια, για να σιγουρευτούν πως θα βρουν ευκολότερα τον δρόμο της επιστροφής. Προτού αρχίσω, όμως, να εξιστορώ τι είδα και τι έζησα εφέτος, για δεύτερη χρονιά, στο πλαίσιο της δράσης Tinos Food Paths, θα πω πως δεν έχει σημασία αν αυτή η μικρή ομάδα επαγγελματιών που δραστηριοποιείται στον τομέα της εστίασης και του τουρισμού γενικότερα, τα έκανε όλα σωστά. Το σημαντικό είναι ότι βρέθηκαν μερικοί νέοι άνθρωποι να συνεργαστούν για το καλό του τόπου τους, με σύμπνοια, συσπειρώνοντας τους κατοίκους του νησιού, τις νοικοκυρές και τους μαγείρους, καλώντας τους να λάβουν όλοι μαζί μέρος σε αυτή την προσπάθεια εξωστρέφειας και ανάδειξης της γαστρονομίας της Τήνου.
Ποτέ άλλοτε δεν κατέστη σαφέστερο σε όλους πως αυτό που ονομάζουμε «γαστρονομία» ενός τόπου είναι κατ’ αρχάς ο ίδιος ο τόπος, οι άνθρωποι, το μικροκλίμα, η ιστορία, οι διατροφικές συνήθειες και ύστερα τα προϊόντα, οι άνθρωποι που τα παράγουν, αυτοί που τα μαγειρεύουν, αυτοί που τα τρώνε καθημερινά, αλλά και εμείς, που ταξιδεύουμε και μοιραζόμαστε το τραπέζι τους.
Συνειδητοποίησα τη δυναμική της ομάδας που κινείται με κοινό στόχο. Ενιωσα την ενέργειά της να μετατρέπεται σε συνεργασία τη στιγμή που οι επαγγελματίες σεφ μοιράστηκαν τα μυστικά της δουλειάς τους. Και σε σεβασμό, τη στιγμή που στάθηκαν δίπλα στις ντόπιες μαγείρισσες, τις παρακολούθησαν να μαγειρεύουν και να μιλούν για τα φαγητά τους και ύστερα να δίνουν τη δική τους εκδοχή για την εξέλιξη της συνταγής.
Και ήρθε η ώρα που όλη αυτή η ενέργεια μου έφερε δάκρυα στα μάτια. Ημασταν στα Λουτρά, στη Μονή Ουρσουλινών, στο γεύμα που παρέθεσαν, όλοι μαζί, για εμάς, τους φιλοξενούμενούς τους. Ηταν τότε που βγήκε η Αντωνία Ζάρπα, επαγγελματίας μαγείρισσα του νησιού, και είπε, κρατώντας ένα σακούλι χώμα στα χέρια της: «Μια σακούλα χώμα. Το εμείς. Μια χούφτα πέτρες. Το εγώ». Και τότε γίναμε όλοι ένα. Εμείς που το ζήσαμε κι εκείνοι που το κατάφεραν, γιατί διαχειρίστηκαν τις καταστάσεις και τις πλευρές του χαρακτήρα τους, τις ισιάδες και τις ακμές. Και κοίταξε ο ένας τον άλλον στα μάτια. Και κοιταχτήκαμε όλοι στα μάτια και βουρκώσαμε… Γιατί η Ελλάδα χρειάζεται πολλές τέτοιες «ενέργειες».

Πατατόπιτα ή μπομπότα Τήνου

  • Υλικά για 1 ταψάκι
  • 2½ κιλά πατάτες
  • 1 μεγάλο κρεμμύδι, ψιλοκομμένο
  • 2 κ. σούπας βούτυρο
  • 4 αβγά
  • 125 ml γάλα
  • 2 φλιτζάνια γραβιέρα Τήνου (ή κεφαλοτύρι), τριμμένη
  • 1 ματσάκι μαϊντανό, ψιλοκομμένο
  • 1 κ. σούπας ρίγανη, τριμμένη
  • αλάτι και πιπέρι
  • ελαιόλαδο, για το άλειμμα του ταψιού και της επιφάνειας της πίτας

Εκτέλεση

Πλένετε, καθαρίζετε και βράζετε τις πατάτες σε αλατισμένο νερό. Τις πολτοποιείτε για να γίνουν πουρές. Σοτάρετε ελαφρά το κρεμμύδι στο βούτυρο. Προσθέτετε τα αβγά, το γάλα, το τριμμένο τυρί, τον μαϊντανό και τη ρίγανη, αλατοπιπερώνετε και ανακατεύετε καλά. Αλείφετε ένα ταψάκι (36 x 28 εκ.) με το ελαιόλαδο, ρίχνετε το μείγμα και το στρώνετε ομοιόμορφα, σχηματίζοντας με ένα πιρούνι ρόμβους στην επιφάνειά του. Περνάτε την πατατόπιτα με λίγο ελαιόλαδο και την ψήνετε σε προθερμασμένο, στους 180°C, φούρνο, για 45-50 λεπτά, μέχρι να ροδίσει.

TIP

Για πιο τραγανή κρούστα, προτού τη βάλετε για ψήσιμο, πασπαλίζετε την πατατού με τριμμένη φρυγανιά.

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino το Σάββατο 7 Μαΐου 2016

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ