Τη σειρά «Τα φιλαράκια» η αλήθεια είναι ότι δεν τη συµπάθησα ποτέ. Με ενοχλούσαν τα χειροκροτήµατα και τα γέλια του κοινού που παρακολουθούσε ζωντανά τα γυρίσµατα και δεν µπορούσα να καταλάβω µε τίποτα το χιούµορ του Τζόι. Κατέβαλλα προσπάθειες, ωστόσο, να τη δω για να µη νιώθω έξω από το «πολιτιστικό φαινόµενο» της γενιάς µου, όταν οι φίλοι µου χρησιµοποιούσαν κάποια ατάκα του Τσάντλερ κι εγώ το µόνο που θα µπορούσα να κάνω ήταν να χαµογελάσω τυπικά.

Η έκπληξή µου, λοιπόν, ήταν ακόµη µεγαλύτερη όταν η 16χρονη ανιψιά µου, πριν από µερικές ηµέρες, µου έθεσε τη συνηθισµένη, µάλλον, ερώτηση: «Εσύ ποιος χαρακτήρας είσαι από «Τα φιλαράκια»;».

Nαι, η σειρά που έκανε το ντεμπούτο της στις 22 Σεπτεμβρίου του 1994 για έναν άγνωστο λόγο παραμένει ιδιαίτερα δημοφιλής στους millennials, ακόμη και σε αυτούς που δεν είχαν κλείσει τα τέσσερά τους χρόνια όταν προβλήθηκε το τελευταίο επεισόδιό της, στις 6 Μαΐου του 2004. Και η μανία αυτή είναι πρωτόγνωρη, με ανθρώπους να ξεσπούν ακόμη και σε κλάματα, όπως αναφέρει σε πρόσφατο άρθρο του το περιοδικό «Νew Υork Magazine», στη θέα του καναπέ του θρυλικού Central Perk café, κατά την περιήγησή τους στα Warner Bros. Studios στην Καλιφόρνια.
Οι επαναλήψεις της σειράς αυτή τη στιγμή στις ΗΠΑ συγκεντρώνουν πάνω από 16 εκατ. θεατές εβδομαδιαίως, ενώ η πλατφόρμα Νetflix λέγεται ότι πλήρωσε ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό προκειμένου να εξασφαλίσει τα δικαιώματα και των 236 επεισοδίων.
Η μαγική λέξη πίσω από το φαινόμενο «Φιλαράκια» είναι ίσως η νοσταλγία –νοσταλγία όχι για μια σειρά, αλλά για μια ανέμελη εποχή που προμήνυε κάτι καλύτερο από αυτό που ακολούθησε, όταν έξι φίλοι μπορούσαν να καθίσουν σε ένα café και να συζητήσουν χωρίς να είναι απορροφημένοι στα κινητά τους, αγωνιώντας για το αν θα έχουν να πληρώσουν το νοίκι στο τέλος του μήνα ή αν θα πρέπει να γυρίσουν πίσω στο πατρικό τους. Τα «Φιλαράκια» αντανακλούν μια εποχή όχι πολύ μακριά από την ευημερία που ζήσαμε –ακόμη κόβουμε τα μαλλιά μας α λα Ρέιτσελ –και νοσταλγούμε.
Και αυτό δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο. Το «Grease» γυρίστηκε στην οικονομικά καταπιεσμένη δεκαετία του 1970, επειδή οι νέοι αποζητούσαν κάτι από το κέφι και την ανεμελιά των 50s. Eμείς δεν χρειάζεται να γυρίσουμε ταινίες για τα 90s, απλώς πατάμε το play στα «Φιλαράκια».

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 3 Απριλίου 2016

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ